¹بالاخره ایوب لب به سخن گشود و روزی را که تولد شده بود نفرین کرد:

¹Depois disso abriu Jó a sua boca, e amaldiçoou o seu dia.

²«لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه ام در رَحِم مادرم بسته شد.

²E Jó falou, dizendo:

³آن روز تاریک شود، خدا آن را بیاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

³Pereça o dia em que nasci, e a noite que se disse: Foi concebido um homem!

⁴در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود، ابر تیره بر آن سایه افگند و کسوف آن را بپوشاند.

⁴Converta-se aquele dia em trevas; e Deus, lá de cima, não tenha cuidado dele, nem resplandeça sobre ele a luz.

⁵آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود و در جملۀ شبهای ماه به حساب نیاید.

⁵Reclamem-no para si as trevas e a sombra da morte; habitem sobre ele nuvens; espante-o tudo o que escurece o dia.

⁶آن شب، یک شبِ خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

⁶Quanto �quela noite, dela se apodere a escuridão; e não se regozije ela entre os dias do ano; e não entre no número dos meses.

⁷آنهائی که می توانند هیولای بحری را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

⁷Ah! que estéril seja aquela noite, e nela não entre voz de regozijo.

⁸درآن شب ستاره ای ندرخشد. به امید روشنی باشد، اما چشمش سپیدۀ صبح را نبیند،

⁸Amaldiçoem-na aqueles que amaldiçoam os dias, que são peritos em suscitar o leviatã.

⁹زیرا رَحِم مادرم را نه بست و مرا به سختی و بلا دچار کرد.

⁹As estrelas da alva se lhe escureçam; espere ela em vão a luz, e não veja as pálpebras da manhã;

¹⁰چرا در وقت تولد نمردم و چرا زمانی که از رَحِم مادر بدنیا آمدم جان ندادم؟

¹⁰porquanto não fechou as portas do ventre de minha mãe, nem escondeu dos meus olhos a aflição.

¹¹چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم داد؟

¹¹Por que não morri ao nascer? por que não expirei ao vir � luz?

¹²اگر در آن وقت می مُردم، حالا آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند و خانه های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده می بودم.

¹²Por que me receberam os joelhos? e por que os seios, para que eu mamasse?

¹³یا چرا مانند کودکانی که مُرده بدنیا می آیند و هرگز روی روشنی را نمی بینند، در رَحِم مادر نمردم و دفن نشدم.

¹³Pois agora eu estaria deitado e quieto; teria dormido e estaria em repouso,

¹⁴زیرا در گور مردمان شریر به کسی آسیب نمی رسانند و اشخاص خسته آرامش می یابند.

¹⁴com os reis e conselheiros da terra, que reedificavam ruínas para si,

¹⁵در آنجا حتی زندانیان در صلح و صفا با هم بسر می برند و صدای زندانبان را نمی شنوند.

¹⁵ou com os príncipes que tinham ouro, que enchiam as suas casas de prata;

¹⁶خورد و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می باشد.

¹⁶ou, como aborto oculto, eu não teria existido, como as crianças que nunca viram a luz.

¹⁷چرا کسانی که بدبخت و اندوهناک هستند، در روشنی بسر ببرند؟

¹⁷Ali os ímpios cessam de perturbar; e ali repousam os cansados.

¹⁸آن ها در آرزوی مرگ هستند، اما مرگ به سراغ شان نمی آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می باشند

¹⁸Ali os presos descansam juntos, e não ouvem a voz do exator.

¹⁹و چقدر خوشحال می شوند وقتیکه می میرند و در گور می روند.

¹⁹O pequeno e o grande ali estão e o servo está livre de seu senhor.

²⁰چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو مسدود می بینند؟

²⁰Por que se concede luz ao aflito, e vida aos amargurados de alma;

²¹بجای غذا غم می خورم و آه و ناله ام مانند آب جاری است.

²¹que anelam pela morte sem que ela venha, e cavam em procura dela mais do que de tesouros escondidos;

²²از چیزی که می ترسیدم به آن گرفتار شدم و از آنچه که وحشت داشتم بر سرم آمد.آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.»

²²que muito se regozijam e exultam, quando acham a sepultura?

²³آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.»

²³Sim, por que se concede luz ao homem cujo caminho está escondido, e a quem Deus cercou de todos os lados?

²⁴Pois em lugar de meu pão vem o meu suspiro, e os meus gemidos se derramam como água.

²⁵Porque aquilo que temo me sobrevém, e o que receio me acontece.

²⁶Não tenho repouso, nem sossego, nem descanso; mas vem a perturbação.