¹{An instruction: of Asaph.} Why, O God, hast thou cast off for ever? [why] doth thine anger smoke against the sheep of thy pasture?

¹[] <<Μασχιλ του Ασαφ.>> Δια τι, Θεε, απερριψας ημας διαπαντος; δια τι καπνιζει η οργη σου εναντιον των προβατων της βοσκης σου;

²Remember thine assembly, which thou hast purchased of old, which thou hast redeemed [to be] the portion of thine inheritance, this mount Zion, wherein thou hast dwelt.

²Μνησθητι της συναγωγης σου, την οποιαν απεκτησας απ' αρχης· την ραβδον της κληρονομιας σου, την οποιαν ελυτρωσας· τουτο το ορος Σιων, εν ω κατωκησας.

³Lift up thy steps unto the perpetual desolations: everything in the sanctuary hath the enemy destroyed.

³Κινησον τα βηματα σου προς τας παντοτεινας ερημωσεις, προς παν κακον, το οποιον επραξεν ο εχθρος εν τω αγιαστηριω.

⁴Thine adversaries roar in the midst of thy place of assembly; they set up their signs [for] signs.

⁴Οι εχθροι σου βρυχωνται εν τω μεσω των συναγωγων σου· εθεσαν σημαιας τας σημαιας αυτων.

⁵[A man] was known as he could lift up axes in the thicket of trees;

⁵Γνωστον εγεινεν· ως εαν τις σηκονων πελεκυν καταφερη επι πυκνα δενδρα,

⁶And now they break down its carved work altogether, with hatchets and hammers.

⁶ουτω τωρα αυτοι συνετριψαν δια μιας με πελεκεις και σφυρια, τα πελεκητα εργα αυτου.

⁷They have set on fire thy sanctuary, they have profaned the habitation of thy name to the ground.

⁷Κατεκαυσαν εν πυρι το αγιαστηριον σου εως εδαφους· εβεβηλωσαν το κατοικητηριον του ονοματος σου.

⁸They said in their heart, Let us destroy them together: they have burned up all ùGod's places of assembly in the land.

⁸Ειπον εν τη καρδια αυτων, Ας εξολοθρευσωμεν αυτους ομου· κατεκαυσαν πασας τας συναγωγας του Θεου εν τη γη.

⁹We see not our signs; there is no more any prophet, neither is there among us any that knoweth how long.

⁹Τα σημεια ημων δεν βλεπομεν· δεν υπαρχει πλεον προφητης ουδε γνωριζων μεταξυ ημων το εως ποτε.

¹⁰How long, O God, shall the adversary reproach? Shall the enemy contemn thy name for ever?

¹⁰Εως ποτε, Θεε, θελει ονειδιζει ο εναντιος; θελει βλασφημει ο εχθρος το ονομα σου διαπαντος;

¹¹Why withdrawest thou thy hand, and thy right hand? [pluck it] out of thy bosom: consume [them].

¹¹Δια τι αποστρεφεις την χειρα σου, και την δεξιαν σου; εκβαλε αυτην εκ μεσου του κολπου σου και αφανισον αυτους.

¹²But God is my king of old, accomplishing deliverances in the midst of the earth.

¹²[] Αλλ' ο Θεος ειναι εξ αρχης Βασιλευς μου, εργαζομενος σωτηριαν εν μεσω της γης.

¹³*Thou* didst divide the sea by thy strength; thou didst break the heads of the monsters on the waters:

¹³Συ διεχωρισας δια της δυναμεως σου την θαλασσαν· συ συνετριψας τας κεφαλας των δρακοντων εν τοις υδασι.

¹⁴*Thou* didst break in pieces the heads of leviathan, thou gavest him to be meat to those that people the desert.

¹⁴Συ συνετριψας τας κεφαλας τον Λευιαθαν· εδωκας αυτον βρωσιν εις τον λαον, τον κατοικουντα εν ερημοις.

¹⁵*Thou* didst cleave fountain and torrent, *thou* driedst up ever-flowing rivers.

¹⁵Συ ηνοιξας πηγας και χειμαρρους· εξηρανας ποταμους δυνατους.

¹⁶The day is thine, the night also is thine; *thou* hast prepared the moon and the sun:

¹⁶Σου ειναι η ημερα και σου η νυξ· συ ητοιμασας το φως και τον ηλιον.

¹⁷*Thou* hast set all the borders of the earth; summer and winter -- *thou* didst form them.

¹⁷Συ εθεσας παντα τα ορια της γης· συ εκαμες το θερος και τον χειμωνα.

¹⁸Remember this, that an enemy hath reproached Jehovah, and a foolish people have contemned thy name.

¹⁸[] Μνησθητι τουτου, οτι ο εχθρος ωνειδισε τον Κυριον· και λαος αφρων εβλασφημησε το ονομα σου.

¹⁹Give not up the soul of thy turtle-dove unto the wild beast; forget not the troop of thine afflicted for ever.

¹⁹Μη παραδωσης εις τα θηρια την ψυχην της τρυγονος σου· την συναξιν των πενητων σου μη λησμονησης διαπαντος.

²⁰Have respect unto the covenant; for the dark places of the earth are full of the dwellings of violence.

²⁰Επιβλεψον επι την διαθηκην σου· διοτι επλησθησαν οι σκοτεινοι της γης τοποι απο οικων καταδυναστειας.

²¹Oh let not the oppressed one return ashamed; let the afflicted and needy praise thy name.

²¹Ας μη στραφη ο ταλαιπωρος εις τα οπισω κατησχυμμενος· ο πτωχος και ο πενης ας επαινωσι το ονομα σου.

²²Rise up, O God, plead thine own cause: remember how the foolish man reproacheth thee all the day;

²²Αναστα, Θεε· δικασον την δικην σου· μνησθητι του ονειδισμου, τον οποιον εις σε καμνει ο αφρων ολην την ημεραν.

²³Forget not the voice of thine adversaries: the tumult of those that rise up against thee ascendeth continually.

²³Μη λησμονησης την φωνην των εχθρων σου· ο θορυβος των επανισταμενων κατα σου αυξανει διαπαντος.