¹Mijn ziel is verdrietig over mijn leven; ik zal mijn klacht op mij laten; ik zal spreken in bitterheid mijner ziel.

¹Min Sjæl er led ved mit Liv, frit Løb vil jeg give min Klage over ham, i min bitre Sjælenød vil jeg tale,

²Ik zal tot God zeggen: Verdoem mij niet; doe mij weten, waarover Gij met mij twist.

²sige til Gud: Fordøm mig dog ikke, lad mig vide, hvorfor du tvister med mig!

³Is het U goed, dat Gij verdrukt, dat Gij verwerpt den arbeid Uwer handen, en over den raad der goddelozen schijnsel geeft?

³Gavner det dig at øve Vold, at forkaste det Værk, dine Hænder danned, men smile til gudløses Råd?

⁴Hebt Gij vleselijke ogen, ziet Gij, gelijk een mens ziet?

⁴Har du da kødets Øjne, ser du, som Mennesker ser,

⁵Zijn Uw dagen als de dagen van een mens? Zijn Uw jaren als de dagen eens mans?

⁵er dine Dage som Menneskets Dage, er dine År som Mandens Dage,

⁶Dat Gij onderzoekt naar mijn ongerechtigheid, en naar mijn zonde verneemt?

⁶siden du søger efter min Brøde, leder efter min Synd,

⁷Het is Uw wetenschap, dat ik niet goddeloos ben; nochtans is er niemand, die uit Uw hand verlosse.

⁷endskønt du ved, jeg ikke er skyldig; men af din Hånd er der ingen Redning!

⁸Uw handen doen mij smart aan, hoewel zij mij gemaakt hebben, te zamen rondom mij zijn zij, en Gij verslindt mij.

⁸Dine Hænder gjorde og danned mig først, så skifter du Sind og gør mig til intet!

⁹Gedenk toch, dat Gij mij als leem bereid hebt, en mij tot stof zult doen wederkeren.

⁹Kom i Hu, at du dannede mig som Ler, og til Støv vil du atter gøre mig!

¹⁰Hebt Gij mij niet als melk gegoten, en mij als een kaas doen runnen?

¹⁰Mon du ikke hældte mig ud som Mælk og lod mig skørne som Ost,

¹¹Met vel en vlees hebt Gij mij bekleed; met beenderen ook en zenuwen hebt Gij mij samengevlochten;

¹¹iklædte mig Hud og kød og fletted mig sammen med Ben og Sener?

¹²Benevens het leven hebt Gij weldadigheid aan mij gedaan, en Uw opzicht heeft mijn geest bewaard.

¹²Du gav mig Liv og Livskraft, din Omhu vogted min Ånd

¹³Maar deze dingen hebt Gij verborgen in Uw hart; ik weet, dat dit bij U geweest is.

¹³og så gemte du dog i dit Hjerte på dette, jeg skønner, dit Øjemed var:

¹⁴Indien ik zondig, zo zult Gij mij waarnemen, en van mijn misdaad zult Gij mij niet onschuldig houden.

¹⁴Synded jeg, vogted du på mig og tilgav ikke min Brøde.

¹⁵Zo ik goddeloos ben, wee mij! En ben ik rechtvaardig, ik zal mijn hoofd niet opheffen; ik ben zat van schande, maar aanzie mijn ellende.

¹⁵Fald jeg forbrød mig, da ve mig! Var jeg retfærdig, jeg skulde dog ikke løfte mit Hoved, men mættes med Skændsel, kvæges med Nød.

¹⁶Want zij verheft zich; gelijk een felle leeuw jaagt Gij mij; Gij keert weder en stelt U wonderlijk tegen mij.

¹⁶Knejsed jeg, jog du mig som en Løve, handlede atter ufatteligt med mig;

¹⁷Gij vernieuwt Uw getuigen tegenover mij, en vermenigvuldigt Uw toorn tegen mij; verwisselingen, ja, een heirleger, zijn tegen mij.

¹⁷nye Vidner førte du mod mig, øged din Uvilje mod mig, opbød atter en Hær imod mig!

¹⁸En waarom hebt Gij mij uit de baarmoeder voortgebracht? Och, dat ik den geest gegeven had, en geen oog mij gezien had!

¹⁸Hvi drog du mig da af Moders Liv? Jeg burde have udåndet, uset af alle;

¹⁹Ik zou zijn, alsof ik niet geweest ware; van moeders buik zou ik tot het graf gebracht zijn geweest.

¹⁹jeg burde have været som aldrig født, været ført til Graven fra Moders Skød.

²⁰Zijn mijn dagen niet weinig? Houd op, zet van mij af, dat ik mij een weinig verkwikke;

²⁰Er ej mine Livsdage få? Så slip mig, at jeg kan kvæges lidt,

²¹Eer ik henenga (en niet wederkom) in een land der duisternis en der schaduwe des doods;

²¹før jeg for evigt går bort til Mørkets og Mulmets Land,

²²Een stikdonker land, als de duisternis zelve, de schaduwe des doods, en zonder ordeningen, en het geeft schijnsel als de duisternis.

²²Landet med bælgmørkt Mulm, med Mørke og uden Orden, hvor Lyset selv er som Mørket."