¹Waarom zouden van den Almachtige de tijden niet verborgen zijn, dewijl zij, die Hem kennen, Zijn dagen niet zien?

¹Hvorfor har ej den Almægtige opsparet Tider, hvi får de, som kender ham, ikke hans Dage at se?

²Zij tasten de landpalen aan; de kudden roven zij, en weiden ze.

²De onde flytter Markskel, ranede Hjorde har de på Græs.

³Den ezel der wezen drijven zij weg; den os ener weduwe nemen zij te pand.

³faderløses Æsel fører de bort, tager Enkens Okse som Borgen:

⁴Zij doen de nooddruftigen wijken van den weg; te zamen versteken zich de ellendigen des lands.

⁴de trænger de fattige af Vejen. Landets arme må alle skjule sig.

⁵Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, makende zich vroeg op ten roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en den jongeren.

⁵Som vilde Æsler i Ørkenen går de ud til deres Gerning søgende efter Næring; Steppen er Brød for Børnene.

⁶Op het veld maaien zij zijn voeder, en den wijnberg des goddelozen lezen zij af.

⁶De høster på Marken om Natten, i Rigmandens Vingård sanker de efter.

⁷Den naakten laten zij vernachten zonder kleding, die geen deksel heeft tegen de koude.

⁷Om Natten ligger de nøgne, uden Klæder, uden Tæppe i Hulden.

⁸Van den stroom der bergen worden zij nat, en zonder toevlucht zijnde, omhelzen zij de steenrotsen.

⁸De vædes af Bjergenes Regnskyl, klamrer sig af Mangel på Ly til Klippen.

⁹Zij rukken het weesje van de borst, en dat over den arme is, nemen zij te pand.

⁹- Man river den faderløse fra Brystet, tager den armes Barn som Borgen.

¹⁰Den naakte doen zij weggaan zonder kleed, en hongerig, die garven dragen.

¹⁰Nøgne vandrer de, uden Klæder, sultne bærer de Neg;

¹¹Tussen hun muren persen zij olie uit, treden de wijnpersen, en zijn dorstig.

¹¹mellem Murene presser de Olie. de træder Persen og tørster.

¹²Uit de stad zuchten de lieden, en de ziel der verwonden schreeuwt uit; nochtans beschikt God niets ongerijmds.

¹²De drives fra By og Hus, og Børnenes Hunger skriger. Men Gud, han ænser ej vrangt.

¹³Zij zijn onder de wederstrevers des lichts; zij kennen Zijn wegen niet, en zij blijven niet op Zijn paden.

¹³Andre hører til Lysets Fjender, de kender ikke hans Veje og holder sig ej på hans Stier:

¹⁴Met het licht staat de moorder op, doodt den arme en den nooddruftige; en des nachts is hij als een dief.

¹⁴Før det lysner, står Morderen op, han myrder arm og fattig; om Natten sniger Tyven sig om;

¹⁵Ook neemt het oog des overspelers de schemering waar, zeggende: Geen oog zal mij zien; en hij legt een deksel op het aangezicht.

¹⁵Horkarlens Øje lurer på Skumring, han tænker: "Intet Øje kan se mig!" og skjuler sit Ansigt under en Maske.

¹⁶In de duisternis doorgraaft hij de huizen, die zij zich des daags afgetekend hadden; zij kennen het licht niet.

¹⁶I Mørke bryder de ind i Huse, de lukker sig inde om Dagen, thi ingen af dem vil vide af Lys.

¹⁷Want de morgenstond is hun te zamen de schaduw des doods; als men hen kent, zijn zij in de strikken van des doods schaduw.

¹⁷For dem er Mørket Morgen, thide er kendt med Mørkets Rædsler.

¹⁸Hij is licht op het vlakke der wateren; vervloekt is hun deel op de aarde; hij wendt zich niet tot den weg der wijngaarden.

¹⁸Over Vandfladen jages han hen, hans Arvelod i Landet forbandes, han færdes ikke på Vejen til Vingården.

¹⁹De droogte mitsgaders de hitte nemen de sneeuwwateren weg; alzo het graf dergenen, die gezondigd hebben.

¹⁹Som Tørke og Hede tager Snevand, så Dødsriget dem, der har syndet.

²⁰De baarmoeder vergeet hem, het gewormte is hem zoet, zijns wordt niet meer gedacht; en het onrecht wordt gebroken als een hout.

²⁰Han er glemt på sin Hjemstavns Torv, hans Storhed kommes ej mer i Hu, Uretten knækkes som Træet.

²¹De onvruchtbare, die niet baart, teert hij af, en aan de weduwe doet hij niets goeds.

²¹Han var ond mod den golde, der ikke fødte, mod Enken gjorde han ikke vel;

²²Ook trekt hij de machtigen door zijn kracht; staat hij op, zo is men des levens niet zeker.

²²dem, det gik skævt, rev han bort i sin Vælde. Han står op og er ikke tryg på sit Liv,

²³Stelt hem God in gerustigheid, zo steunt hij daarop; nochtans zijn Zijn ogen op hun wegen.

²³han styrtes uden Håb og Støtte, og på hans Veje er idel Nød.

²⁴Zij zijn een weinig tijds verheven, daarna is er niemand van hen; zij worden nedergedrukt; gelijk alle anderen worden zij besloten; en gelijk de top ener aar worden zij afgesneden.

²⁴Hans Storhed er stakket, så er han ej mer, han bøjes og skrumper ind som Melde og skæres af som Aksenes Top.

²⁵Indien het nu zo niet is, wie zal mij leugenachtig maken, en mijn rede tot niet brengen?

²⁵Og hvis ikke - hvo gør mig til Løgner, hvo gør mine Ord til intet?