¹Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

¹Nu derimod ler de ad mig, Folk, der er yngre end jeg, hvis Fædre jeg fandt for ringe at sætte iblandt mine Hyrdehunde.

²Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

²Og hvad skulde jeg med deres Hænders Kraft? Deres Ungdomskraft har de mistet,

³Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

³tørrede hen af Trang og Sult. De afgnaver Ørk og Ødemark

⁴Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

⁴og plukker Melde ved Krattet, Gyvelrødder er deres Brød.

⁵Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

⁵Fra Samfundet drives de bort, som ad Tyve råbes der efter dem.

⁶Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

⁶De bor i Kløfter, fulde af Rædsler, i Jordens og Klippernes Huler.

⁷Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

⁷De brøler imellem Buske, i Tornekrat kommer de sammen,

⁸Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

⁸en dum og navnløs Æt, de joges med Hug af Lande.

⁹Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

⁹Men nu er jeg Hånsang for dem, jeg er dem et Samtaleemne;

¹⁰Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

¹⁰de afskyr mig, holder sig fra mig, nægter sig ikke af spytte ad mig.

¹¹Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

¹¹Thi han løste min Buestreng, ydmyged mig, og foran mig kasted de Tøjlerne af.

¹²Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

¹²Til højre rejser sig Ynglen, Fødderne slår de fra mig, bygger sig Ulykkesveje imod mig

¹³Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

¹³min Sti har de opbrudt, de hjælper med til mit Fald, og ingen hindrer dem i det;

¹⁴Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

¹⁴de kommer som gennem et gabende Murbrud, vælter sig frem under Ruiner,

¹⁵Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

¹⁵Rædsler har vendt sig imod mig; min Værdighed joges bort som af Storm, min Lykke svandt som en Sky.

¹⁶Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

¹⁶Min Sjæl opløser sig i mig; Elendigheds Dage har ramt mig:

¹⁷Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

¹⁷Natten borer i mine Knogler, aldrig blunder de nagende Smerter.

¹⁸Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

¹⁸Med vældig Kraft vanskabes mit Kød, det hænger om mig, som var det min Kjortel.

¹⁹Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

¹⁹Han kasted mig ud i Dynd, jeg er blevet som Støv og Aske.

²⁰Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

²⁰Jeg skriger til dig, du svarer mig ikke, du står der og ænser mig ikke;

²¹Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

²¹grum er du blevet imod mig, forfølger mig med din vældige Hånd.

²²Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

²²Du løfter og vejrer mig hen i Stormen, og dens Brusen gennemryster mig;

²³Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

²³thi jeg ved, du fører mig hjem til Døden, til det Hus, hvor alt levende samles.

²⁴Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

²⁴Dog, mon den druknende ej rækker Hånden ud og råber om Hjælp, når han går under?

²⁵Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

²⁵Mon ikke jeg græder over den, som havde det hårdt, sørgede ikke min Sjæl for den fattiges Skyld?

²⁶Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

²⁶Jeg biede på Lykke, men Ulykke kom, jeg håbed på Lys, men Mørke kom;

²⁷Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

²⁷ustandseligt koger det i mig, Elendigheds Dage traf mig;

²⁸Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

²⁸trøstesløs går jeg i Sorg, i Forsamlingen rejser jeg mig og råber;

²⁹Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

²⁹Sjakalernes Broder blev jeg, Strudsenes Fælle.

³⁰Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

³⁰Min Hud er sort, falder af, mine Knogler brænder af Hede;

³¹Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

³¹min Citer er blevet til Sorg, min Fløjte til hulkende Gråd!