¹Heeft niet de mens een strijd op de aarde, en zijn zijn dagen niet als de dagen des dagloners?

¹Har Mennesket på Jord ej Krigerkår? Som en Daglejers er hans Dage.

²Gelijk de dienstknecht hijgt naar de schaduw, en gelijk de dagloner verwacht zijn werkloon;

²Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter på Løn,

³Alzo zijn mij maanden der ijdelheid ten erve geworden, en nachten der moeite zijn mij voorbereid.

³så fik jeg Skuffelses Måneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.

⁴Als ik te slapen lig, dan zeg ik: Wanneer zal ik opstaan, en Hij den avond afgemeten hebben? En ik word zat van woelingen tot aan den schemertijd.

⁴Når jeg lægger mig, siger jeg: "Hvornår er det Dag, af jeg kan stå op?" og når jeg står op: "Hvornår er det Kvæld?" Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.

⁵Mijn vlees is met het gewormte en met het gruis des stofs bekleed; mijn huid is gekliefd en verachtelijk geworden.

⁵Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.

⁶Mijn dagen zijn lichter geweest dan een weversspoel, en zijn vergaan zonder verwachting.

⁶Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Håb.

⁷Gedenk, dat mijn leven een wind is; mijn oog zal niet wederkomen, om het goede te zien.

⁷Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer får mit Øje Lykke at skue!

⁸Het oog desgenen, die mij nu ziet, zal mij niet zien; uw ogen zullen op mij zijn; maar ik zal niet meer zijn.

⁸Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig - jeg er ikke mere.

⁹Een wolk vergaat en vaart henen; alzo die in het graf daalt, zal niet weder opkomen.

⁹Som Skyen svinder og trækker bort, bliver den, der synker i Døden, borte,

¹⁰Hij zal niet meer wederkeren tot zijn huis, en zijn plaats zal hem niet meer kennen.

¹⁰han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted får ham aldrig at se igen.

¹¹Zo zal ik ook mijn mond niet wederhouden, ik zal spreken in benauwdheid mijns geestes; ik zal klagen in bitterheid mijner ziel.

¹¹Så vil jeg da ej lægge Bånd på min Mund, men tale i Åndens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.

¹²Ben ik dan een zee, of walvis, dat Gij om mij wachten zet?

¹²Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?

¹³Wanneer ik zeg: Mijn bedstede zal mij vertroosten, mijn leger zal van mijn klacht wat wegnemen;

¹³Når jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,

¹⁴Dan ontzet Gij mij met dromen, en door gezichten verschrikt Gij mij;

¹⁴da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,

¹⁵Zodat mijn ziel de verworging kiest; den dood meer dan mijn beenderen.

¹⁵så min Sjæl vil hellere kvæles. hellere dø end lide.

¹⁶Ik versmaad ze, ik zal toch in der eeuwigheid niet leven; houd op van mij, want mijn dagen zijn ijdelheid.

¹⁶Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!

¹⁷Wat is de mens, dat Gij hem groot acht, en dat Gij Uw hart op hem zet?

¹⁷Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,

¹⁸En dat Gij hem bezoekt in elken morgenstond; dat Gij hem in elken ogenblik beproeft?

¹⁸hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?

¹⁹Hoe lang keert Gij U niet af van mij, en laat niet van mij af, totdat ik mijn speeksel inzwelge?

¹⁹Når vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?

²⁰Heb ik gezondigd, wat zal ik U doen, o Mensenhoeder? Waarom hebt Gij mij U tot een tegenloop gesteld, dat ik mijzelven tot een last zij?

²⁰Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?

²¹En waarom vergeeft Gij niet mijn overtreding, en doet mijn ongerechtigheid niet weg? Want nu zal ik in het stof liggen; en Gij zult mij vroeg zoeken, maar ik zal niet zijn.

²¹Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig - og jeg er ikke mere!