¹Mijn zoon! merk op mijn wijsheid, neig uw oor tot mijn verstand;

¹Mærk dig, min Søn, min Visdom, bøj til min Indsigt dit Øre,

²Opdat gij alle bedachtzaamheid behoudt, en uw lippen wetenschap bewaren.

²at Kløgt må våge øver dig, Læbernes kundskab vare på dig.

³Want de lippen der vreemde vrouw druppen honigzeem, en haar gehemelte is gladder dan olie.

³Thi af Honning drypper den fremmedes Læber, glattere end Olie er hendes Gane;

⁴Maar het laatste van haar is bitter als alsem, scherp als een tweesnijdend zwaard.

⁴men til sidst er hun besk som Malurt, hvas som tveægget Sværd;

⁵Haar voeten dalen naar den dood, haar treden houden de hel vast.

⁵hendes Fødder styrer nedad mod Døden, til Dødsriget stunder hendes Fjed;

⁶Opdat gij het pad des levens niet zoudt wegen, zijn haar gangen ongestadig, dat gij het niet merkt.

⁶hun følger ej Livets Vej, hendes Spor er bugtet, hun ved det ikke.

⁷Nu dan, gij kinderen! hoort naar mij, en wijkt niet van de redenen mijns monds.

⁷Hør mig da nu, min Søn, vig ikke fra min Munds Ord!

⁸Maak uw weg verre van haar, en nader niet tot de deur van haar huis;

⁸Lad din Vej være langt fra hende, kom ej hendes Husdør nær,

⁹Opdat gij anderen uw eer niet geeft, en uw jaren den wrede;

⁹at du ikke må give andre din Ære, en grusom Mand dine År.

¹⁰Opdat de vreemden zich niet verzadigen van uw vermogen, en al uw smartelijke arbeid niet kome in het huis des onbekenden;

¹⁰at ikke dit Gods skal mætte fremmede, din Vinding ende i Andenmands Hus,

¹¹En gij in uw laatste brult, als uw vlees, en uw lijf verteerd is;

¹¹så du gribes af Anger til sidst, når dit Kød og Huld svinder hen,

¹²En zegt: Hoe heb ik de tucht gehaat, en mijn hart de bestraffing versmaad!

¹²og du siger: "Ak, at jeg hadede Tugt, at mit Hjerte lod hånt om Revselse,

¹³En heb niet gehoord naar de stem mijner onderwijzers, noch mijn oren geneigd tot mijn leraars!

¹³så jeg ikke lød mine Læreres Røst, ej bøjed mit Øre til dem, som lærte mig!

¹⁴Ik ben bijna in alle kwaad geweest, in het midden der gemeente en der vergadering!

¹⁴Nær var jeg kommet i alskens Ulykke midt i Forsamling og Menighed!"

¹⁵Drink water uit uw bak, en vloeden uit het midden van uw bornput;

¹⁵Drik Vand af din egen Cisterne og rindende Vand af din Brønd;

¹⁶Laat uw fonteinen zich buiten verspreiden, en de waterbeken op de straten;

¹⁶lad ej dine Kilder flyde på Gaden, ej dine Bække på Torvene!

¹⁷Laat ze de uwe alleen zijn, en van geen vreemde met u.

¹⁷Dig skal de tilhøre, dig alene, ingen fremmed ved Siden af dig!

¹⁸Uw springader zij gezegend; en verblijd u vanwege de huisvrouw uwer jeugd;

¹⁸Velsignet være dit Væld, og glæd dig ved din Ungdoms Hustru,

¹⁹Een zeer liefelijke hinde, en een aangenaam steengeitje; laat u haar borsten te allen tijd dronken maken; dool steeds in haar liefde.

¹⁹den elskelige Hind, den yndige Gazel; hendes Elskov fryde dig stedse, berus dig altid i hendes Kærlighed!

²⁰En waarom zoudt gij, mijn zoon, in een vreemde dolen, en den schoot der onbekende omvangen?

²⁰Hvi beruser du dig, min Søn, i en fremmed og tager en andens Hustru i Favn?

²¹Want eens iegelijks wegen zijn voor de ogen des HEEREN, en Hij weegt al zijne gangen.

²¹Thi for HERRENs Øjne er Menneskets Veje, grant følger han alle dets Spor;

²²Den goddeloze zullen zijn ongerechtigheden vangen, en met de banden zijner zonden zal hij vastgehouden worden.

²²den gudløse fanges af egen Brøde og holdes fast i Syndens Reb;

²³Hij zal sterven, omdat hij zonder tucht geweest is, en in de grootheid zijner dwaasheid zal hij verdwalen.

²³han dør af Mangel på Tugt, går til ved sin store Dårskab.