¹Een gebed van Mozes, den man Gods. HEERE! Gij zijt ons geweest een Toevlucht van geslacht tot geslacht.

¹(En Bøn af den Guds Mand Moses.) Herre, du var vor Bolig slægt efter slægt.

²Eer de bergen geboren waren, en Gij de aarde en de wereld voortgebracht hadt, ja, van eeuwigheid tot eeuwigheid zijt Gij God.

²Førend Bjergene fødtes og Jord og Jorderig blev til, fra Evighed til Evighed er du, o Gud!

³Gij doet den mens wederkeren tot verbrijzeling, en zegt: Keert weder, gij mensenkinderen!

³Mennesket gør du til Støv igen, du siger: "Vend tilbage, I Menneskebørn!"

⁴Want duizend jaren zijn in Uw ogen als de dag van gisteren, als hij voorbijgegaan is, en als een nachtwaak.

⁴Thi tusind År er i dine Øjne som Dagen i Går, der svandt, som en Nattevagt.

⁵Gij overstroomt hen; zij zijn gelijk een slaap; in den morgenstond zijn zij gelijk het gras, dat verandert;

⁵Du skyller dem bort, de bliver som en Søvn. Ved Morgen er de som Græsset, der gror;

⁶In den morgenstond bloeit het, en het verandert; des avonds wordt het afgesneden, en het verdort.

⁶ved Morgen gror det og blomstrer, ved Aften er det vissent og tørt.

⁷Want wij vergaan door Uw toorn; en door Uw grimmigheid worden wij verschrikt.

⁷Thi ved din Vrede svinder vi hen, og ved din Harme forfærdes vi.

⁸Gij stelt onze ongerechtigheden voor U, onze heimelijke zonden in het licht Uws aanschijns.

⁸Vor Skyld har du stillet dig for Øje, vor skjulte Brøst for dit Åsyns Lys.

⁹Want al onze dagen gaan henen door Uw verbolgenheid; wij brengen onze jaren door als een gedachte.

⁹Thi alle vore Dage glider hen i din Vrede, vore År svinder hen som et Suk.

¹⁰Aangaande de dagen onzer jaren, daarin zijn zeventig jaren, of, zo wij zeer sterk zijn, tachtig jaren; en het uitnemendste van die is moeite en verdriet; want het wordt snellijk afgesneden, en wij vliegen daarheen.

¹⁰Vore Livsdage er halvfjerdsindstyve År, og kommer det højt, da firsindstyve. Deres Herlighed er Møje og Slid, thi hastigt går det, vi flyver af Sted.

¹¹Wie kent de sterkte Uws toorns, en Uw verbolgenheid, naardat Gij te vrezen zijt?

¹¹Hvem fatter din Vredes Vælde, din Harme i Frygt for dig!

¹²Leer ons alzo onze dagen tellen, dat wij een wijs hart bekomen.

¹²At tælle vore Dage lære du os, så vi kan få Visdom i Hjertet!

¹³Keer weder, HEERE! tot hoe lange? en het berouwe U over Uw knechten.

¹³Vend tilbage, HERRE! Hvor længe! Hav Medynk med dine Tjenere;

¹⁴Verzadig ons in den morgenstond met Uw goedertierenheid, zo zullen wij juichen, en verblijd zijn in al onze dagen.

¹⁴mæt os årle med din Miskundhed, så vi kan fryde og glæde os alle vore Dage.

¹⁵Verblijd ons naar de dagen, in dewelke Gij ons gedrukt hebt, naar de jaren, in dewelke wij het kwaad gezien hebben.

¹⁵Glæd os det Dagetal, du ydmygede os, det Åremål, da vi led ondt!

¹⁶Laat Uw werk aan Uw knechten gezien worden, en Uw heerlijkheid over hun kinderen.

¹⁶Lad dit Værk åbenbares for dine Tjenere og din Herlighed over deres Børn!

¹⁷En de liefelijkheid des HEEREN, onzes Gods; zij over ons; en bevestig Gij het werk onzer handen over ons, ja, het werk onzer handen, bevestig dat.

¹⁷HERREN vor Guds Livsalighed være over os! Og frem vore Hænders Værk for os, ja frem vore Hænders Værk!