¹De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.

¹L'homme né de la femme! Sa vie est courte, sans cesse agitée.

²Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.

²Il naît, il est coupé comme une fleur; Il fuit et disparaît comme une ombre.

³Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.

³Et c'est sur lui que tu as l'oeil ouvert! Et tu me fais aller en justice avec toi!

⁴Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.

⁴Comment d'un être souillé sortira-t-il un homme pur? Il n'en peut sortir aucun.

⁵Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

⁵Si ses jours sont fixés, si tu as compté ses mois, Si tu en as marqué le terme qu'il ne saurait franchir,

⁶Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.

⁶Détourne de lui les regards, et donne-lui du relâche, Pour qu'il ait au moins la joie du mercenaire à la fin de sa journée.

⁷Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.

⁷Un arbre a de l'espérance: Quand on le coupe, il repousse, Il produit encore des rejetons;

⁸Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;

⁸Quand sa racine a vieilli dans la terre, Quand son tronc meurt dans la poussière,

⁹Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.

⁹Il reverdit à l'approche de l'eau, Il pousse des branches comme une jeune plante.

¹⁰Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?

¹⁰Mais l'homme meurt, et il perd sa force; L'homme expire, et où est-il?

¹¹De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;

¹¹Les eaux des lacs s'évanouissent, Les fleuves tarissent et se dessèchent;

¹²Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.

¹²Ainsi l'homme se couche et ne se relèvera plus, Il ne se réveillera pas tant que les cieux subsisteront, Il ne sortira pas de son sommeil.

¹³Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart!

¹³Oh! si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, M'y tenir à couvert jusqu'à ce que ta colère fût passée, Et me fixer un terme auquel tu te souviendras de moi!

¹⁴Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.

¹⁴Si l'homme une fois mort pouvait revivre, J'aurais de l'espoir tout le temps de mes souffrances, Jusqu'à ce que mon état vînt à changer.

¹⁵Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.

¹⁵Tu appellerais alors, et je te répondrais, Tu languirais après l'ouvrage de tes mains.

¹⁶Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.

¹⁶Mais aujourd'hui tu comptes mes pas, Tu as l'oeil sur mes péchés;

¹⁷Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.

¹⁷Mes transgressions sont scellées en un faisceau, Et tu imagines des iniquités à ma charge.

¹⁸En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;

¹⁸La montagne s'écroule et périt, Le rocher disparaît de sa place,

¹⁹De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.

¹⁹La pierre est broyée par les eaux, Et la terre emportée par leur courant; Ainsi tu détruis l'espérance de l'homme.

²⁰Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.

²⁰Tu es sans cesse à l'assaillir, et il s'en va; Tu le défigures, puis tu le renvoies.

²¹Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.

²¹Que ses fils soient honorés, il n'en sait rien; Qu'ils soient dans l'abaissement, il l'ignore.

²²Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.

²²C'est pour lui seul qu'il éprouve de la douleur en son corps, C'est pour lui seul qu'il ressent de la tristesse en son âme.