¹Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

¹Mon souffle se perd, Mes jours s'éteignent, Le sépulcre m'attend.

²Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

²Je suis environné de moqueurs, Et mon oeil doit contempler leurs insultes.

³Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

³Sois auprès de toi-même ma caution; Autrement, qui répondrait pour moi?

⁴Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

⁴Car tu as fermé leur coeur à l'intelligence; Aussi ne les laisseras-tu pas triompher.

⁵Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

⁵On invite ses amis au partage du butin, Et l'on a des enfants dont les yeux se consument.

⁶Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

⁶Il m'a rendu la fable des peuples, Et ma personne est un objet de mépris.

⁷Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

⁷Mon oeil est obscurci par la douleur; Tous mes membres sont comme une ombre.

⁸De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

⁸Les hommes droits en sont stupéfaits, Et l'innocent se soulève contre l'impie.

⁹En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

⁹Le juste néanmoins demeure ferme dans sa voie, Celui qui a les mains pures se fortifie de plus en plus.

¹⁰Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

¹⁰Mais vous tous, revenez à vos mêmes discours, Et je ne trouverai pas un sage parmi vous.

¹¹Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

¹¹Quoi! mes jours sont passés, mes projets sont anéantis, Les projets qui remplissaient mon coeur...

¹²Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

¹²Et ils prétendent que la nuit c'est le jour, Que la lumière est proche quand les ténèbres sont là!

¹³Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

¹³C'est le séjour des morts que j'attends pour demeure, C'est dans les ténèbres que je dresserai ma couche;

¹⁴Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

¹⁴Je crie à la fosse: Tu es mon père! Et aux vers: Vous êtes ma mère et ma soeur!

¹⁵Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

¹⁵Mon espérance, où donc est-elle? Mon espérance, qui peut la voir?

¹⁶Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.

¹⁶Elle descendra vers les portes du séjour des morts, Quand nous irons ensemble reposer dans la poussière.