¹Maar Job antwoordde en zeide:

¹Job prit la parole et dit:

²Ik heb vele dergelijke dingen gehoord; gij allen zijt moeilijke vertroosters.

²J'ai souvent entendu pareilles choses; Vous êtes tous des consolateurs fâcheux.

³Zal er een einde zijn aan de winderige woorden? Of wat stijft u, dat gij alzo antwoordt?

³Quand finiront ces discours en l'air? Pourquoi cette irritation dans tes réponses?

⁴Zou ik ook, als gijlieden, spreken, indien uw ziel ware in mijner ziele plaats? Zou ik woorden tegen u samenhopen, en zou ik over u met mijn hoofd schudden?

⁴Moi aussi, je pourrais parler comme vous, Si vous étiez à ma place: Je vous accablerais de paroles, Je secouerais sur vous la tête,

⁵Ik zou u versterken met mijn mond, en de beweging mijner lippen zou zich inhouden.

⁵Je vous fortifierais de la bouche, Je remuerais les lèvres pour vous soulager.

⁶Zo ik spreek, mijn smart wordt niet ingehouden; en houd ik op, wat gaat er van mij weg?

⁶Si je parle, mes souffrances ne seront point calmées, Si je me tais, en quoi seront-elles moindres?

⁷Gewisselijk, Hij heeft mij nu vermoeid; Gij hebt mijn ganse vergadering verwoest.

⁷Maintenant, hélas! il m'a épuisé... Tu as ravagé toute ma maison;

⁸Dat Gij mij rimpelachtig gemaakt hebt, is tot een getuige; en mijn magerheid staat tegen mij op, zij getuigt in mijn aangezicht.

⁸Tu m'as saisi, pour témoigner contre moi; Ma maigreur se lève, et m'accuse en face.

⁹Zijn toorn verscheurt, en Hij haat mij; Hij knerst over mij met Zijn tanden; mijn wederpartijder scherpt zijn ogen tegen mij.

⁹Il me déchire et me poursuit dans sa fureur, Il grince des dents contre moi, Il m'attaque et me perce de son regard.

¹⁰Zij gapen met hun mond tegen mij; zij slaan met smaadheid op mijn kinnebakken; zij vervullen zich te zamen aan mij.

¹⁰Ils ouvrent la bouche pour me dévorer, Ils m'insultent et me frappent les joues, Ils s'acharnent tous après moi.

¹¹God heeft mij den verkeerde overgegeven, en heeft mij afgewend in de handen der goddelozen.

¹¹Dieu me livre à la merci des impies, Il me précipite entre les mains des méchants.

¹²Ik had rust, maar Hij heeft mij verbroken, en bij mijn nek gegrepen, en mij verpletterd; en Hij heeft mij Zich tot een doelwit opgericht.

¹²J'étais tranquille, et il m'a secoué, Il m'a saisi par la nuque et m'a brisé, Il a tiré sur moi comme à un but.

¹³Zijn schutters hebben mij omringd; Hij heeft mijn nieren doorspleten, en niet gespaard; Hij heeft mijn gal op de aarde uitgegoten.

¹³Ses traits m'environnent de toutes parts; Il me perce les reins sans pitié, Il répand ma bile sur la terre.

¹⁴Hij heeft mij gebroken met breuk op breuk; Hij is tegen mij aangelopen als een geweldige.

¹⁴Il me fait brèche sur brèche, Il fond sur moi comme un guerrier.

¹⁵Ik heb een zak over mijn huid genaaid; ik heb mijn hoorn in het stof gedaan.

¹⁵J'ai cousu un sac sur ma peau; J'ai roulé ma tête dans la poussière.

¹⁶Mijn aangezicht is gans bemodderd van wenen, en over mijn oogleden is des doods schaduw.

¹⁶Les pleurs ont altéré mon visage; L'ombre de la mort est sur mes paupières.

¹⁷Daar toch geen wrevel in mijn handen is, en mijn gebed zuiver is.

¹⁷Je n'ai pourtant commis aucune violence, Et ma prière fut toujours pure.

¹⁸O, aarde! bedek mijn bloed niet; en voor mijn geroep zij geen plaats.

¹⁸O terre, ne couvre point mon sang, Et que mes cris prennent librement leur essor!

¹⁹Ook nu, zie, in den hemel is mijn Getuige, en mijn Getuige in de hoogten.

¹⁹Déjà maintenant, mon témoin est dans le ciel, Mon témoin est dans les lieux élevés.

²⁰Mijn vrienden zijn mijn bespotters; doch mijn oog druipt tot God.

²⁰Mes amis se jouent de moi; C'est Dieu que j'implore avec larmes.

²¹Och, mocht men rechten voor een man met God, gelijk een kind des mensen voor zijn vriend.

²¹Puisse-t-il donner à l'homme raison contre Dieu, Et au fils de l'homme contre ses amis!

²²Want weinige jaren in getal zullen er nog aankomen, en ik zal het pad henengaan, waardoor ik niet zal wederkeren.

²²Car le nombre de mes années touche à son terme, Et je m'en irai par un sentier d'où je ne reviendrai pas.