¹Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.

¹Après cela, Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.

²Want Job antwoordde en zeide:

²Il prit la parole et dit:

³De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

³Périsse le jour où je suis né, Et la nuit qui dit: Un enfant mâle est conçu!

⁴Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;

⁴Ce jour! qu'il se change en ténèbres, Que Dieu n'en ait point souci dans le ciel, Et que la lumière ne rayonne plus sur lui!

⁵Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

⁵Que l'obscurité et l'ombre de la mort s'en emparent, Que des nuées établissent leur demeure au-dessus de lui, Et que de noirs phénomènes l'épouvantent!

⁶Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

⁶Cette nuit! que les ténèbres en fassent leur proie, Qu'elle disparaisse de l'année, Qu'elle ne soit plus comptée parmi les mois!

⁷Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;

⁷Que cette nuit devienne stérile, Que l'allégresse en soit bannie!

⁸Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

⁸Qu'elle soit maudite par ceux qui maudissent les jours, Par ceux qui savent exciter le léviathan!

⁹Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

⁹Que les étoiles de son crépuscule s'obscurcissent, Qu'elle attende en vain la lumière, Et qu'elle ne voie point les paupières de l'aurore!

¹⁰Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

¹⁰Car elle n'a pas fermé le sein qui me conçut, Ni dérobé la souffrance à mes regards.

¹¹Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

¹¹Pourquoi ne suis-je pas mort dans le ventre de ma mère? Pourquoi n'ai-je pas expiré au sortir de ses entrailles?

¹²Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

¹²Pourquoi ai-je trouvé des genoux pour me recevoir, Et des mamelles pour m'allaiter?

¹³Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;

¹³Je serais couché maintenant, je serais tranquille, Je dormirais, je reposerais,

¹⁴Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

¹⁴Avec les rois et les grands de la terre, Qui se bâtirent des mausolées,

¹⁵Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

¹⁵Avec les princes qui avaient de l'or, Et qui remplirent d'argent leurs demeures.

¹⁶Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

¹⁶Ou je n'existerais pas, je serais comme un avorton caché, Comme des enfants qui n'ont pas vu la lumière.

¹⁷Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

¹⁷Là ne s'agitent plus les méchants, Et là se reposent ceux qui sont fatigués et sans force;

¹⁸Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

¹⁸Les captifs sont tous en paix, Ils n'entendent pas la voix de l'oppresseur;

¹⁹De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

¹⁹Le petit et le grand sont là, Et l'esclave n'est plus soumis à son maître.

²⁰Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?

²⁰Pourquoi donne-t-il la lumière à celui qui souffre, Et la vie à ceux qui ont l'amertume dans l'âme,

²¹Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;

²¹Qui espèrent en vain la mort, Et qui la convoitent plus qu'un trésor,

²²Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;

²²Qui seraient transportés de joie Et saisis d'allégresse, s'ils trouvaient le tombeau?

²³Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

²³A l'homme qui ne sait où aller, Et que Dieu cerne de toutes parts?

²⁴Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.

²⁴Mes soupirs sont ma nourriture, Et mes cris se répandent comme l'eau.

²⁵Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

²⁵Ce que je crains, c'est ce qui m'arrive; Ce que je redoute, c'est ce qui m'atteint.

²⁶Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.

²⁶Je n'ai ni tranquillité, ni paix, ni repos, Et le trouble s'est emparé de moi.