¹Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

¹Et maintenant!... je suis la risée de plus jeunes que moi, De ceux dont je dédaignais de mettre les pères Parmi les chiens de mon troupeau.

²Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

²Mais à quoi me servirait la force de leurs mains? Ils sont incapables d'atteindre la vieillesse.

³Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

³Desséchés par la misère et la faim, Ils fuient dans les lieux arides, Depuis longtemps abandonnés et déserts;

⁴Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

⁴Ils arrachent près des arbrisseaux les herbes sauvages, Et ils n'ont pour pain que la racine des genêts.

⁵Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

⁵On les chasse du milieu des hommes, On crie après eux comme après des voleurs.

⁶Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

⁶Ils habitent dans d'affreuses vallées, Dans les cavernes de la terre et dans les rochers;

⁷Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

⁷Ils hurlent parmi les buissons, Ils se rassemblent sous les ronces.

⁸Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

⁸Etres vils et méprisés, On les repousse du pays.

⁹Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

⁹Et maintenant, je suis l'objet de leurs chansons, Je suis en butte à leurs propos.

¹⁰Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

¹⁰Ils ont horreur de moi, ils se détournent, Ils me crachent au visage.

¹¹Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

¹¹Ils n'ont plus de retenue et ils m'humilient, Ils rejettent tout frein devant moi.

¹²Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

¹²Ces misérables se lèvent à ma droite et me poussent les pieds, Ils se fraient contre moi des sentiers pour ma ruine;

¹³Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

¹³Ils détruisent mon propre sentier et travaillent à ma perte, Eux à qui personne ne viendrait en aide;

¹⁴Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

¹⁴Ils arrivent comme par une large brèche, Ils se précipitent sous les craquements.

¹⁵Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

¹⁵Les terreurs m'assiègent; Ma gloire est emportée comme par le vent, Mon bonheur a passé comme un nuage.

¹⁶Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

¹⁶Et maintenant, mon âme s'épanche en mon sein, Les jours de la souffrance m'ont saisi.

¹⁷Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

¹⁷La nuit me perce et m'arrache les os, La douleur qui me ronge ne se donne aucun repos,

¹⁸Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

¹⁸Par la violence du mal mon vêtement perd sa forme, Il se colle à mon corps comme ma tunique.

¹⁹Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

¹⁹Dieu m'a jeté dans la boue, Et je ressemble à la poussière et à la cendre.

²⁰Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

²⁰Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; Je me tiens debout, et tu me lances ton regard.

²¹Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

²¹Tu deviens cruel contre moi, Tu me combats avec la force de ta main.

²²Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

²²Tu me soulèves, tu me fais voler au-dessus du vent, Et tu m'anéantis au bruit de la tempête.

²³Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

²³Car, je le sais, tu me mènes à la mort, Au rendez-vous de tous les vivants.

²⁴Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

²⁴Mais celui qui va périr n'étend-il pas les mains? Celui qui est dans le malheur n'implore-t-il pas du secours?

²⁵Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

²⁵N'avais-je pas des larmes pour l'infortuné? Mon coeur n'avait-il pas pitié de l'indigent?

²⁶Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

²⁶J'attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; J'espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.

²⁷Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

²⁷Mes entrailles bouillonnent sans relâche, Les jours de la calamité m'ont surpris.

²⁸Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

²⁸Je marche noirci, mais non par le soleil; Je me lève en pleine assemblée, et je crie.

²⁹Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

²⁹Je suis devenu le frère des chacals, Le compagnon des autruches.

³⁰Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

³⁰Ma peau noircit et tombe, Mes os brûlent et se dessèchent.

³¹Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

³¹Ma harpe n'est plus qu'un instrument de deuil, Et mon chalumeau ne peut rendre que des sons plaintifs.