¹En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

¹Job prit de nouveau la parole sous forme sentencieuse et dit:

²Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

²Oh! que ne puis-je être comme aux mois du passé, Comme aux jours où Dieu me gardait,

³Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

³Quand sa lampe brillait sur ma tête, Et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!

⁴Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

⁴Que ne suis-je comme aux jours de ma vigueur, Où Dieu veillait en ami sur ma tente,

⁵Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

⁵Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, Et que mes enfants m'entouraient;

⁶Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

⁶Quand mes pieds se baignaient dans la crème Et que le rocher répandait près de moi des ruisseaux d'huile!

⁷Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

⁷Si je sortais pour aller à la porte de la ville, Et si je me faisais préparer un siège dans la place,

⁸De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

⁸Les jeunes gens se retiraient à mon approche, Les vieillards se levaient et se tenaient debout.

⁹De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

⁹Les princes arrêtaient leurs discours, Et mettaient la main sur leur bouche;

¹⁰De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

¹⁰La voix des chefs se taisait, Et leur langue s'attachait à leur palais.

¹¹Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

¹¹L'oreille qui m'entendait me disait heureux, L'oeil qui me voyait me rendait témoignage;

¹²Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

¹²Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, Et l'orphelin qui manquait d'appui.

¹³De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

¹³La bénédiction du malheureux venait sur moi; Je remplissais de joie le coeur de la veuve.

¹⁴Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

¹⁴Je me revêtais de la justice et je lui servais de vêtement, J'avais ma droiture pour manteau et pour turban.

¹⁵Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

¹⁵J'étais l'oeil de l'aveugle Et le pied du boiteux.

¹⁶Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

¹⁶J'étais le père des misérables, J'examinais la cause de l'inconnu;

¹⁷En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

¹⁷Je brisais la mâchoire de l'injuste, Et j'arrachais de ses dents la proie.

¹⁸En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

¹⁸Alors je disais: Je mourrai dans mon nid, Mes jours seront abondants comme le sable;

¹⁹Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

¹⁹L'eau pénétrera dans mes racines, La rosée passera la nuit sur mes branches;

²⁰Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

²⁰Ma gloire reverdira sans cesse, Et mon arc rajeunira dans ma main.

²¹Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

²¹On m'écoutait et l'on restait dans l'attente, On gardait le silence devant mes conseils.

²²Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

²²Après mes discours, nul ne répliquait, Et ma parole était pour tous une bienfaisante rosée;

²³Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

²³Ils comptaient sur moi comme sur la pluie, Ils ouvraient la bouche comme pour une pluie du printemps.

²⁴Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

²⁴Je leur souriais quand ils perdaient courage, Et l'on ne pouvait chasser la sérénité de mon front.

²⁵Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.

²⁵J'aimais à aller vers eux, et je m'asseyais à leur tête; J'étais comme un roi au milieu d'une troupe, Comme un consolateur auprès des affligés.