¹Maar Job antwoordde en zeide:

¹Job prit la parole et dit:

²Och, of mijn verdriet recht gewogen wierd, en men mijn ellende samen in een weegschaal ophief!

²Oh! s'il était possible de peser ma douleur, Et si toutes mes calamités étaient sur la balance,

³Want het zou nu zwaarder zijn dan het zand der zeeen; daarom worden mijn woorden opgezwolgen.

³Elles seraient plus pesantes que le sable de la mer; Voilà pourquoi mes paroles vont jusqu'à la folie!

⁴Want de pijlen des Almachtigen zijn in mij, welker vurig venijn mijn geest uitdrinkt; de verschrikkingen Gods rusten zich tegen mij.

⁴Car les flèches du Tout-Puissant m'ont percé, Et mon âme en suce le venin; Les terreurs de Dieu se rangent en bataille contre moi.

⁵Rochelt ook de woudezel bij het jonge gras? Loeit de os bij zijn voeder?

⁵L'âne sauvage crie-t-il auprès de l'herbe tendre? Le boeuf mugit-il auprès de son fourrage?

⁶Wordt ook het onsmakelijke gegeten zonder zout? Is er smaak in het witte des dooiers?

⁶Peut-on manger ce qui est fade et sans sel? Y a-t-il de la saveur dans le blanc d'un oeuf?

⁷Mijn ziel weigert uw woorden aan te roeren; die zijn als mijn laffe spijze.

⁷Ce que je voudrais ne pas toucher, C'est là ma nourriture, si dégoûtante soit-elle!

⁸Och, of mijn begeerte kwame, en dat God mijn verwachting gave;

⁸Puisse mon voeu s'accomplir, Et Dieu veuille réaliser mon espérance!

⁹En dat het Gode beliefde, dat Hij mij verbrijzelde, Zijn hand losliet, en een einde met mij maakte!

⁹Qu'il plaise à Dieu de m'écraser, Qu'il étende sa main et qu'il m'achève!

¹⁰Dat zou nog mijn troost zijn, en zou mij verkwikken in den weedom, zo Hij niet spaarde; want ik heb de redenen des Heiligen niet verborgen gehouden.

¹⁰Il me restera du moins une consolation, Une joie dans les maux dont il m'accable: Jamais je n'ai transgressé les ordres du Saint.

¹¹Wat is mijn kracht, dat ik hopen zou? Of welk is mijn einde, dat ik mijn leven verlengen zou?

¹¹Pourquoi espérer quand je n'ai plus de force? Pourquoi attendre quand ma fin est certaine?

¹²Is mijn kracht stenen kracht? Is mijn vlees staal?

¹²Ma force est-elle une force de pierre? Mon corps est-il d'airain?

¹³Is dan mijn hulp niet in mij, en is de wijsheid uit mij verdreven?

¹³Ne suis-je pas sans ressource, Et le salut n'est-il pas loin de moi?

¹⁴Aan hem, die versmolten is, zou van zijn vriend weldadigheid geschieden; of hij zou de vreze des Almachtigen verlaten.

¹⁴Celui qui souffre a droit à la compassion de son ami, Même quand il abandonnerait la crainte du Tout-Puissant.

¹⁵Mijn broeders hebben trouwelooslijk gehandeld als een beek; als de storting der beken gaan zij door;

¹⁵Mes frères sont perfides comme un torrent, Comme le lit des torrents qui disparaissent.

¹⁶Die verdonkerd zijn van het ijs, en in dewelke de sneeuw zich verbergt.

¹⁶Les glaçons en troublent le cours, La neige s'y précipite;

¹⁷Ten tijde, als zij van hitte vervlieten, worden zij uitgedelgd; als zij warm worden, verdwijnen zij uit haar plaats.

¹⁷Viennent les chaleurs, et ils tarissent, Les feux du soleil, et leur lit demeure à sec.

¹⁸De gangen haars wegs wenden zich ter zijde af; zij lopen op in het woeste, en vergaan.

¹⁸Les caravanes se détournent de leur chemin, S'enfoncent dans le désert, et périssent.

¹⁹De reizigers van Thema zien ze, de wandelaars van Scheba wachten op haar.

¹⁹Les caravanes de Théma fixent le regard, Les voyageurs de Séba sont pleins d'espoir;

²⁰Zij worden beschaamd, omdat elkeen vertrouwde; als zij daartoe komen, zo worden zij schaamrood.

²⁰Ils sont honteux d'avoir eu confiance, Ils restent confondus quand ils arrivent.

²¹Voorwaar, alzo zijt gijlieden mij nu niets geworden; gij hebt gezien de ontzetting, en gij hebt gevreesd.

²¹Ainsi, vous êtes comme si vous n'existiez pas; Vous voyez mon angoisse, et vous en avez horreur!

²²Heb ik gezegd: Brengt mij, en geeft geschenken voor mij van uw vermogen?

²²Vous ai-je dit: Donnez-moi quelque chose, Faites en ma faveur des présents avec vos biens,

²³Of bevrijdt mij van de hand des verdrukkers, en verlost mij van de hand der tirannen?

²³Délivrez-moi de la main de l'ennemi, Rachetez-moi de la main des méchants?

²⁴Leert mij, en ik zal zwijgen, en geeft mij te verstaan, waarin ik gedwaald heb.

²⁴Instruisez-moi, et je me tairai; Faites-moi comprendre en quoi j'ai péché.

²⁵O, hoe krachtig zijn de rechte redenen! Maar wat bestraft het bestraffen, dat van ulieden is?

²⁵Que les paroles vraies sont persuasives! Mais que prouvent vos remontrances?

²⁶Zult gij, om te bestraffen, woorden bedenken, en zullen de redenen des mismoedigen voor wind zijn?

²⁶Voulez-vous donc blâmer ce que j'ai dit, Et ne voir que du vent dans les discours d'un désespéré?

²⁷Ook werpt gij u op een wees; en gij graaft tegen uw vriend.

²⁷Vous accablez un orphelin, Vous persécutez votre ami.

²⁸Maar nu, belieft het u, wendt u tot mij, en het zal voor ulieder aangezicht zijn, of ik liege.

²⁸Regardez-moi, je vous prie! Vous mentirais-je en face?

²⁹Keert toch weder, laat er geen onrecht wezen, ja, keert weder; nog zal mijn gerechtigheid daarin zijn.

²⁹Revenez, ne soyez pas injustes; Revenez, et reconnaissez mon innocence.

³⁰Zou onrecht op mijn tong wezen? Zou mijn gehemelte niet de ellenden te verstaan geven?

³⁰Y a-t-il de l'iniquité sur ma langue, Et ma bouche ne discerne-t-elle pas le mal?