¹Heeft niet de mens een strijd op de aarde, en zijn zijn dagen niet als de dagen des dagloners?

¹Le sort de l'homme sur la terre est celui d'un soldat, Et ses jours sont ceux d'un mercenaire.

²Gelijk de dienstknecht hijgt naar de schaduw, en gelijk de dagloner verwacht zijn werkloon;

²Comme l'esclave soupire après l'ombre, Comme l'ouvrier attend son salaire,

³Alzo zijn mij maanden der ijdelheid ten erve geworden, en nachten der moeite zijn mij voorbereid.

³Ainsi j'ai pour partage des mois de douleur, J'ai pour mon lot des nuits de souffrance.

⁴Als ik te slapen lig, dan zeg ik: Wanneer zal ik opstaan, en Hij den avond afgemeten hebben? En ik word zat van woelingen tot aan den schemertijd.

⁴Je me couche, et je dis: Quand me lèverai-je? quand finira la nuit? Et je suis rassasié d'agitations jusqu'au point du jour.

⁵Mijn vlees is met het gewormte en met het gruis des stofs bekleed; mijn huid is gekliefd en verachtelijk geworden.

⁵Mon corps se couvre de vers et d'une croûte terreuse, Ma peau se crevasse et se dissout.

⁶Mijn dagen zijn lichter geweest dan een weversspoel, en zijn vergaan zonder verwachting.

⁶Mes jours sont plus rapides que la navette du tisserand, Ils s'évanouissent: plus d'espérance!

⁷Gedenk, dat mijn leven een wind is; mijn oog zal niet wederkomen, om het goede te zien.

⁷Souviens-toi que ma vie est un souffle! Mes yeux ne reverront pas le bonheur.

⁸Het oog desgenen, die mij nu ziet, zal mij niet zien; uw ogen zullen op mij zijn; maar ik zal niet meer zijn.

⁸L'oeil qui me regarde ne me regardera plus; Ton oeil me cherchera, et je ne serai plus.

⁹Een wolk vergaat en vaart henen; alzo die in het graf daalt, zal niet weder opkomen.

⁹Comme la nuée se dissipe et s'en va, Celui qui descend au séjour des morts ne remontera pas;

¹⁰Hij zal niet meer wederkeren tot zijn huis, en zijn plaats zal hem niet meer kennen.

¹⁰Il ne reviendra plus dans sa maison, Et le lieu qu'il habitait ne le connaîtra plus.

¹¹Zo zal ik ook mijn mond niet wederhouden, ik zal spreken in benauwdheid mijns geestes; ik zal klagen in bitterheid mijner ziel.

¹¹C'est pourquoi je ne retiendrai point ma bouche, Je parlerai dans l'angoisse de mon coeur, Je me plaindrai dans l'amertume de mon âme.

¹²Ben ik dan een zee, of walvis, dat Gij om mij wachten zet?

¹²Suis-je une mer, ou un monstre marin, Pour que tu établisses des gardes autour de moi?

¹³Wanneer ik zeg: Mijn bedstede zal mij vertroosten, mijn leger zal van mijn klacht wat wegnemen;

¹³Quand je dis: Mon lit me soulagera, Ma couche calmera mes douleurs,

¹⁴Dan ontzet Gij mij met dromen, en door gezichten verschrikt Gij mij;

¹⁴C'est alors que tu m'effraies par des songes, Que tu m'épouvantes par des visions.

¹⁵Zodat mijn ziel de verworging kiest; den dood meer dan mijn beenderen.

¹⁵Ah! je voudrais être étranglé! Je voudrais la mort plutôt que ces os!

¹⁶Ik versmaad ze, ik zal toch in der eeuwigheid niet leven; houd op van mij, want mijn dagen zijn ijdelheid.

¹⁶Je les méprise!... je ne vivrai pas toujours... Laisse-moi, car ma vie n'est qu'un souffle.

¹⁷Wat is de mens, dat Gij hem groot acht, en dat Gij Uw hart op hem zet?

¹⁷Qu'est-ce que l'homme, pour que tu en fasses tant de cas, Pour que tu daignes prendre garde à lui,

¹⁸En dat Gij hem bezoekt in elken morgenstond; dat Gij hem in elken ogenblik beproeft?

¹⁸Pour que tu le visites tous les matins, Pour que tu l'éprouves à tous les instants?

¹⁹Hoe lang keert Gij U niet af van mij, en laat niet van mij af, totdat ik mijn speeksel inzwelge?

¹⁹Quand cesseras-tu d'avoir le regard sur moi? Quand me laisseras-tu le temps d'avaler ma salive?

²⁰Heb ik gezondigd, wat zal ik U doen, o Mensenhoeder? Waarom hebt Gij mij U tot een tegenloop gesteld, dat ik mijzelven tot een last zij?

²⁰Si j'ai péché, qu'ai-je pu te faire, gardien des hommes? Pourquoi me mettre en butte à tes traits? Pourquoi me rendre à charge à moi-même?

²¹En waarom vergeeft Gij niet mijn overtreding, en doet mijn ongerechtigheid niet weg? Want nu zal ik in het stof liggen; en Gij zult mij vroeg zoeken, maar ik zal niet zijn.

²¹Que ne pardonnes-tu mon péché, Et que n'oublies-tu mon iniquité? Car je vais me coucher dans la poussière; Tu me chercheras, et je ne serai plus.