1En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:
1In Job je nadaljeval govor svoj in rekel:
2Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!
2O da bi bil še kakor v nekdanjih mesecih, kakor v dneh, ko me je Bog varoval,
3Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;
3ko mi je svetilnica njegova sijala nad glavo in ko sem pri njegovi luči hodil po temi;
4Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;
4kakor sem bil v dneh zrelosti svoje, ko je bilo prijateljstvo Božje nad šatorom mojim,
5Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;
5ko je bil še Vsemogočni z menoj, otroci moji okoli mene;
6Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;
6ko sem si umival noge v smetani in je skala poleg mene izlivala potoke olja!
7Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.
7Ko sem šel skozi vrata v mesto, stol svoj si postavil na ulici,
8De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.
8mladeniči so me videli in se skrili, in starci so se vzdignili in stali,
9De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.
9knezi so zadrževali besede, položivši roko na usta svoja,
10De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.
10plemenitnikov glas je onemel in jezik se jim je k nebesu prilepil.
11Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.
11Ker ko je uho slišalo o meni, je blagrovalo mene, in ko me je oko videlo, je pričalo zame.
12Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.
12Zakaj otel sem ubožca, ki je vpil za pomoč, in siroto, ki ji ni bilo pomočnika.
13De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.
13Blagoslov tistega, ki bi bil skoro poginil, je prišel nadme, in srce vdove sem spravil v radostno petje.
14Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.
14Oblačil sem pravičnost – bila mi je v obleko, in gorečnost za pravico mi je bila kakor plašč in venec.
15Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.
15Slepcu sem bil oko in noga hromcu.
16Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.
16Oče sem bil potrebnim in pravdo tistega, ki ga nisem poznal, sem preiskoval.
17En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.
17Strl sem nepravičniku kočnike in zobom njegovim sem iztrgal plen.
18En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.
18Zato sem dejal: V gnezdu svojem bom umrl in pomnožim kakor pesek dni svoje.
19Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.
19Korenina moja se bo raztezala kraj vode in rosa bo nočevala na mojem vejevju;
20Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.
20slava moja ostane vedno nova pri meni in lok moj se bo pomlajeval v roki moji.
21Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.
21Mene so poslušali in čakali in molče na uho vlekli moj svet.
22Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.
22Po mojih besedah ni nihče govoril, in govorjenje moje je nanje kapljalo.
23Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.
23Čakali so me kakor dežja in odpirali usta svoja kakor zemlja, hrepeneč po poznem dežju.
24Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.
24Nasmehljaval sem se jim, kadar so obupavali, in svetlobe obličja mojega niso mogli omračiti.Rad sem krenil na pot k njim in sedel kot glava, in stoloval sem pri njih kakor kralj med vojsko, kot tisti, ki tolaži žalujoče.
25Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.
25Rad sem krenil na pot k njim in sedel kot glava, in stoloval sem pri njih kakor kralj med vojsko, kot tisti, ki tolaži žalujoče.