¹Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.

¹Potem odpre Job usta in kolne svoj dan.

²Want Job antwoordde en zeide:

²In izpregovori Job in reče:

³De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;

³Izgine naj dan, ki sem v njem bil rojen, in noč, ki je rekla: Deček je spočet!

⁴Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;

⁴Tisti dan – naj postane teman, ne vprašaj po njem Bog od zgoraj, svit mu ne zasij nikdar!

⁵Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!

⁵Tema in senca smrti naj si ga prisvojita, mrak naj se ušatori nad njim, vse, kar temni dan, naj ga prestraši!

⁶Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!

⁶Tista noč – tema jo prevzemi, naj se ne veseli med dnevi leta, naj ne pride v mesecev število!

⁷Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;

⁷Da, tista noč bodi nerodovitna, veselega glasu ne bodi v njej!

⁸Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;

⁸Prekolnite jo, čarovniki, ki preklinjate dan, ki ste zmožni zbuditi leviatana.

⁹Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!

⁹Potemné naj zvezde njenega somraka, pričakuje naj svetlobe, pa je ne bodi, tudi utripanja jutranje zarje naj ne zagleda:

¹⁰Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.

¹⁰zato ker mi ni zaprla materinega telesa, ni skrila nadloge mojim očem.

¹¹Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?

¹¹Zakaj nisem umrl kar ob rojstvu, izpustil duše, ko sem prišel iz materinega telesa?

¹²Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?

¹²Zakaj sem bil vzet na kolena in zakaj na prsi, da sem sesal?

¹³Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;

¹³Kajti sedaj bi ležal in bi počival in spal – in imel bi pokoj

¹⁴Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;

¹⁴s kralji in svetovalci zemlje, ki so si zgradili podrtine,

¹⁵Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.

¹⁵ali s knezi, ki so imeli zlata, ki so napolnili hiše svoje s srebrom.

¹⁶Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.

¹⁶Ali da bi me sploh ne bilo kakor ni izpovitka, ki so ga zagrebli, kakor otročiči, ki nikdar niso videli luči!

¹⁷Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;

¹⁷Tam je nehalo krivičnikov divjanje, tam počivajo, ki jim je opešala moč;

¹⁸Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.

¹⁸tam mirno ležé vkup vsi zasužnjenci, ne slišijo več glasu priganjalca.

¹⁹De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

¹⁹Mali in veliki – tam eno je in isto, in hlapec je prost gospodarja svojega.

²⁰Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?

²⁰Čemu je dal Bog siromaku luč in življenje onim, ki so v bridkosti duše?

²¹Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;

²¹ki čakajo smrti, pa je ni, in hrepene po njej bolj, nego kdor koplje zaklade,

²²Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;

²²ki bi se silno veselili in radovali, ko bi našli grob?

²³Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?

²³Čemu je luč možu, čigar pot je prikrita in ki ga je Bog ogradil s trnjem?

²⁴Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.

²⁴Zakaj kadar bi imel jesti, mi je zdihovati, in stokanje moje se razliva kakor voda.

²⁵Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

²⁵Kajti česar sem se bal, to je prišlo nadme, česar me je bilo strah, to me je zadelo.Ni mi miru, ne pokoja, ne počitka, a nova prihaja bridkost!

²⁶Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.

²⁶Ni mi miru, ne pokoja, ne počitka, a nova prihaja bridkost!