¹Maar Job antwoordde en zeide:

¹Y RESPONDIO Job, y dijo:

²Ook heden is mijn klacht wederspannigheid; mijn plage is zwaar boven mijn zuchten.

²Hoy también hablaré con amargura; Que es más grave mi llaga que mi gemido.

³Och, of ik wist, dat ik Hem vinden zou, ik zou tot Zijn stoel komen;

³Quién me diera el saber dónde hallar á Dios! Yo iría hasta su silla.

⁴Ik zou het recht voor Zijn aangezicht ordentelijk voorstellen, en mijn mond zou ik met verdedigingen vervullen.

⁴Ordenaría juicio delante de él, Y henchiría mi boca de argumentos.

⁵Ik zou de redenen weten, die Hij mij antwoorden zou; en verstaan, wat Hij mij zeggen zou.

⁵Yo sabría lo que él me respondería, Y entendería lo que me dijese.

⁶Zou Hij naar de grootheid Zijner macht met mij twisten? Neen; maar Hij zou acht op mij slaan.

⁶¿Pleitearía conmigo con grandeza de fuerza? No: antes él la pondría en mí.

⁷Daar zou de oprechte met Hem pleiten; en ik zou mij in eeuwigheid van mijn Rechter vrijmaken.

⁷Allí el justo razonaría con él: Y escaparía para siempre de mi juez.

⁸Zie, ga ik voorwaarts, zo is Hij er niet, of achterwaarts, zo verneem ik Hem niet.

⁸He aquí yo iré al oriente, y no lo hallaré; Y al occidente, y no lo percibiré:

⁹Als Hij ter linkerhand werkt, zo aanschouw ik Hem niet; bedekt Hij Zich ter rechterhand, zo zie ik Hem niet.

⁹Si al norte él obrare, yo no lo veré; Al mediodía se esconderá, y no lo veré.

¹⁰Doch Hij kent den weg, die bij mij is; Hij beproeve mij; als goud zal ik uitkomen.

¹⁰Mas él conoció mi camino: Probaráme, y saldré como oro.

¹¹Aan Zijn gang heeft mijn voet vastgehouden; Zijn weg heb ik bewaard, en ben niet afgeweken.

¹¹Mis pies tomaron su rastro; Guardé su camino, y no me aparté.

¹²Het gebod Zijner lippen heb ik ook niet weggedaan; de redenen Zijns monds heb ik meer dan mijn bescheiden deel weggelegd.

¹²Del mandamiento de sus labios nunca me separé; Guardé las palabras de su boca más que mi comida.

¹³Maar is Hij tegen iemand, wie zal dan Hem afkeren? Wat Zijn ziel begeert, dat zal Hij doen.

¹³Empero si él se determina en una cosa, ¿quién lo apartará? Su alma deseó, é hizo.

¹⁴Want Hij zal volbrengen, dat over mij bescheiden is; en diergelijke dingen zijn er vele bij Hem.

¹⁴El pues acabará lo que ha determinado de mí: Y muchas cosas como estas hay en él.

¹⁵Hierom word ik voor Zijn aangezicht beroerd; aanmerk het, en vrees voor Hem;

¹⁵Por lo cual yo me espanto en su presencia: Consideraré, y temerélo.

¹⁶Want God heeft mijn hart week gemaakt, en de Almachtige heeft mij beroerd;

¹⁶Dios ha enervado mi corazón, Y hame turbado el Omnipotente.

¹⁷Omdat ik niet uitgedelgd ben voor de duisternis, en dat Hij van mijn aangezicht de donkerheid bedekt heeft.

¹⁷¿Por qué no fuí yo cortado delante de las tinieblas, Y cubrió con oscuridad mi rostro?