¹En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

¹Y VOLVIO Job á tomar su propósito, y dijo:

²Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

²Quién me tornase como en los meses pasados, Como en los días que Dios me guardaba,

³Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

³Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, A la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;

⁴Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

⁴Como fué en los días de mi mocedad, Cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;

⁵Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

⁵Cuando aún el Omnipotente estaba conmigo, Y mis hijos alrededor de mi;

⁶Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

⁶Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, Y la piedra me derramaba ríos de aceite!

⁷Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

⁷Cuando salía á la puerta á juicio, Y en la plaza hacía preparar mi asiento,

⁸De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

⁸Los mozos me veían, y se escondían; Y los viejos se levantaban, y estaban en pie;

⁹De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

⁹Los príncipes detenían sus palabras, Ponían la mano sobre su boca;

¹⁰De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

¹⁰La voz de los principales se ocultaba, Y su lengua se pegaba á su paladar:

¹¹Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

¹¹Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, Y los ojos que me veían, me daban testimonio:

¹²Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

¹²Porque libraba al pobre que gritaba, Y al huérfano que carecía de ayudador.

¹³De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

¹³La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; Y al corazón de la viuda daba alegría.

¹⁴Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

¹⁴Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; Y mi toca era juicio.

¹⁵Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

¹⁵Yo era ojos al ciego, Y pies al cojo.

¹⁶Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

¹⁶A los menesterosos era padre; Y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:

¹⁷En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

¹⁷Y quebraba los colmillos del inicuo, Y de sus dientes hacía soltar la presa.

¹⁸En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

¹⁸Y decía yo: En mi nido moriré, Y como arena multiplicaré días.

¹⁹Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

¹⁹Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, Y en mis ramas permanecía el rocío.

²⁰Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

²⁰Mi honra se renovaba en mí, Y mi arco se corroboraba en mi mano.

²¹Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

²¹Oíanme, y esperaban; Y callaban á mi consejo.

²²Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

²²Tras mi palabra no replicaban, Y mi razón destilaba sobre ellos.

²³Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

²³Y esperábanme como á la lluvia, Y abrían su boca como á la lluvia tardía.

²⁴Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

²⁴Si me reía con ellos, no lo creían: Y no abatían la luz de mi rostro.

²⁵Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.

²⁵Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; Y moraba como rey en el ejército, Como el que consuela llorosos.