¹Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

¹MAS ahora los más mozos de días que yo, se ríen de mí; Cuyos padres yo desdeñara ponerlos con los perros de mi ganado.

²Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

²Porque ¿para qué yo habría menester la fuerza de sus manos, En los cuales había perecido con el tiempo?

³Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

³Por causa de la pobreza y del hambre andaban solos; Huían á la soledad, á lugar tenebroso, asolado y desierto.

⁴Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

⁴Que cogían malvas entre los arbustos, Y raíces de enebro para calentarse.

⁵Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

⁵Eran echados de entre las gentes, Y todos les daban grita como al ladrón.

⁶Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

⁶Habitaban en las barrancas de los arroyos, En las cavernas de la tierra, y en las rocas.

⁷Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

⁷Bramaban entre las matas, Y se reunían debajo de las espinas.

⁸Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

⁸Hijos de viles, y hombres sin nombre, Más bajos que la misma tierra.

⁹Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

⁹Y ahora yo soy su canción, Y he sido hecho su refrán.

¹⁰Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

¹⁰Abomínanme, aléjanse de mí, Y aun de mi rostro no detuvieron su saliva.

¹¹Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

¹¹Porque Dios desató mi cuerda, y me afligió, Por eso se desenfrenaron delante de mi rostro.

¹²Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

¹²A la mano derecha se levantaron los jóvenes; Empujaron mis pies, Y sentaron contra mí las vías de su ruina.

¹³Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

¹³Mi senda desbarataron, Aprovecháronse de mi quebrantamiento, Contra los cuales no hubo ayudador.

¹⁴Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

¹⁴Vinieron como por portillo ancho, Revolviéronse á mi calamidad.

¹⁵Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

¹⁵Hanse revuelto turbaciones sobre mí; Combatieron como viento mi alma, Y mi salud pasó como nube

¹⁶Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

¹⁶Y ahora mi alma está derramada en mí; Días de aflicción me han aprehendido.

¹⁷Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

¹⁷De noche taladra sobre mí mis huesos, Y mis pulsos no reposan.

¹⁸Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

¹⁸Con la grande copia de materia mi vestidura está demudada; Cíñeme como el cuello de mi túnica.

¹⁹Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

¹⁹Derribóme en el lodo, Y soy semejante al polvo y á la ceniza.

²⁰Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

²⁰Clamo á ti, y no me oyes; Preséntome, y no me atiendes.

²¹Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

²¹Haste tornado cruel para mí: Con la fortaleza de tu mano me amenazas.

²²Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

²²Levantásteme, é hicísteme cabalgar sobre el viento, Y disolviste mi sustancia.

²³Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

²³Porque yo conozco que me reduces á la muerte; Y á la casa determinada á todo viviente.

²⁴Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

²⁴Mas él no extenderá la mano contra el sepulcro; ¿Clamarán los sepultados cuando él los quebrantare?

²⁵Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

²⁵¿No lloré yo al afligido? Y mi alma ¿no se entristeció sobre el menesteroso?

²⁶Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

²⁶Cuando esperaba yo el bien, entonces vino el mal; Y cuando esperaba luz, la oscuridad vino.

²⁷Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

²⁷Mis entrañas hierven, y no reposan; Días de aflicción me han sobrecogido.

²⁸Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

²⁸Denegrido ando, y no por el sol: Levantádome he en la congregación, y clamado.

²⁹Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

²⁹He venido á ser hermano de los dragones, Y compañero de los buhos.

³⁰Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

³⁰Mi piel está denegrida sobre mí, Y mis huesos se secaron con ardentía.

³¹Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

³¹Y hase tornado mi arpa en luto, Y mi órgano en voz de lamentadores.