1Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?
1¿SACARAS tú al leviathán con el anzuelo, O con la cuerda que le echares en su lengua?
2Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.
2¿Pondrás tú garfio en sus narices, Y horadarás con espinas su quijada?
3Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.
3¿Multiplicará él ruegos para contigo? ¿Hablaráte él lisonjas?
4Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?
4¿Hará concierto contigo Para que lo tomes por siervo perpetuo?
5Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.
5¿Jugarás tú con él como con pájaro, O lo atarás para tus niñas?
6Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.
6¿Harán de él banquete los compañeros? ¿Partiránlo entre los mercaderes?
7Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.
7¿Cortarás tú con cuchillo su cuero, O con asta de pescadores su cabeza?
8Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.
8Pon tu mano sobre él; Te acordarás de la batalla, y nunca más tornarás.
9Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.
9He aquí que la esperanza acerca de él será burlada; Porque aun á su sola vista se desmayarán.
10Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.
10Nadie hay tan osado que lo despierte: ¿Quién pues podrá estar delante de mí?
11Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedende pot en ruimen ketel.
11¿Quién me ha anticipado, para que yo restituya? Todo lo que hay debajo del cielo es mío.
12Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.
12Yo no callaré sus miembros, Ni lo de sus fuerzas y la gracia de su disposición.
13In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.
13¿Quién descubrirá la delantera de su vestidura? ¿Quién se llegará á él con freno doble?
14De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.
14¿Quién abrirá las puertas de su rostro? Los órdenes de sus dientes espantan.
15Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.
15La gloria de su vestido son escudos fuertes, Cerrados entre sí estrechamente.
16Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.
16El uno se junta con el otro, Que viento no entra entre ellos.
17Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.
17Pegado está el uno con el otro, Están trabados entre sí, que no se pueden apartar.
18Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.
18Con sus estornudos encienden lumbre, Y sus ojos son como los párpados del alba.
19De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.
19De su boca salen hachas de fuego, Centellas de fuego proceden.
20De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.
20De sus narices sale humo, Como de una olla ó caldero que hierve.
21Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.
21Su aliento enciende los carbones, Y de su boca sale llama.
22Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.
22En su cerviz mora la fortaleza, Y espárcese el desaliento delante de él.
23Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.
23Las partes momias de su carne están apretadas: Están en él firmes, y no se mueven.
24Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.
24Su corazón es firme como una piedra, Y fuerte como la muela de abajo.
25Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.
25De su grandeza tienen temor los fuertes, Y á causa de su desfallecimiento hacen por purificarse.
26
26Cuando alguno lo alcanzare, ni espada, Ni lanza, ni dardo, ni coselete durará.
27
27El hierro estima por pajas, Y el acero por leño podrido.
28
28Saeta no le hace huir; Las piedras de honda se le tornan aristas.
29
29Tiene toda arma por hojarascas, Y del blandir de la pica se burla.
30
30Por debajo tiene agudas conchas; Imprime su agudez en el suelo.
31
31Hace hervir como una olla la profunda mar, Y tórnala como una olla de ungüento.
32
32En pos de sí hace resplandecer la senda, Que parece que la mar es cana.
33
33No hay sobre la tierra su semejante, Hecho para nada temer.
34
34Menosprecia toda cosa alta: Es rey sobre todos los soberbios.