¹De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.

¹"Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

²Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.

²Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

³Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.

³Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

⁴Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.

⁴Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

⁵Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

⁵Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t'i kapërcejë.

⁶Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.

⁶Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

⁷Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.

⁷Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

⁸Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;

⁸Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

⁹Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.

⁹me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

¹⁰Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?

¹⁰Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

¹¹De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;

¹¹Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

¹²Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.

¹²por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

¹³Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart!

¹³Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje!

¹⁴Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.

¹⁴Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

¹⁵Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.

¹⁵Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

¹⁶Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.

¹⁶Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

¹⁷Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.

¹⁷do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

¹⁸En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;

¹⁸Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

¹⁹De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.

¹⁹ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

²⁰Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.

²⁰Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

²¹Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.

²¹Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

²²Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.

²²Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.