1Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
1Тада одговори Елифас Теманац и рече:
2Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?
2Ако ти проговоримо, да ти неће бити досадно? Али ко би се могао уздржати да не говори?
3Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;
3Гле, учио си многе, и руке изнемогле крепио си;
4Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;
4Речи су твоје подизале оног који падаше, и утврђивао си колена која клецаху.
5Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.
5А сада кад дође на тебе, клонуо си; кад се тебе дотаче, смео си се.
6Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?
6Није ли побожност твоја била уздање твоје? И доброта путева твојих надање твоје?
7Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?
7Опомени се, ко је прав погинуо, и где су праведни истребљени?
8Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.
8Како сам ја видео, који ору муку и сеју невољу, то и жању.
9Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.
9Од дихања Божијег гину, и од даха ноздрва Његових нестаје их.
10De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.
10Рика лаву, и глас љутом лаву и зуби лавићима сатиру се.
11De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.
11Лав гине немајући лова, и лавићи расипају се.
12Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;
12Још дође тајно до мене реч, и ухо моје дочу је мало.
13Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;
13У мислима о ноћним утварама, кад тврд сан пада на људе,
14Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.
14Страх подузе ме и дрхат, од ког устрепташе све кости моје,
15Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
15И дух прође испред мене, и длаке на телу мом накострешише се.
16Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:
16Стаде, али му не познах лица; прилика беше пред очима мојим, и ћутећи чух глас:
17Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
17Еда ли је човек праведнији од Бога? Еда ли је човек чистији од Творца свог?
18Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.
18Гле, слугама својим не верује, и у анђела својих налази недостатака;
19Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.
19А камоли у оних који стоје у кућама земљаним, којима је темељ на праху и сатиру се брже него мољац.
20Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.
20Од јутра до вечера сатру се, и нестане их навек да нико и не опази.
21Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.
21Слава њихова не пролази ли с њима? Умиру, али не у мудрости.