1Venu, ni kantu al la Eternulo; Ni gxoje kriu al la rifugxejo de nia helpo.
1Kom, lad os Juble, for HERREN, råbe af fryd for vor Frelses Klippe,
2Ni venu antaux Lian vizagxon kun glorado, Per psalmoj ni gxoje kriu al Li.
2møde med Tak for hans Åsyn, juble i Sang til hans Pris!
3CXar granda Dio estas la Eternulo Kaj granda Regxo super cxiuj dioj,
3Thi HERREN er en vældig Gud, en Konge stor over alle Guder;
4Kiu havas en Sia mano la profundajxojn de la tero, Kaj al kiu apartenas la altajxoj de la montoj;
4i hans Hånd er Jordens dybder, Bjergenes Tinder er hans;
5Al kiu apartenas la maro, kaj Li gxin faris, Kaj la sekteron Liaj manoj kreis.
5Havet er hans, han har skabt det, det tørre Land har hans Hænder dannet.
6Venu, ni klinigxu, ni jxetu nin teren, Ni genuu antaux la Eternulo, nia Kreinto.
6Kom, lad os bøje os, kaste os ned, knæle for HERREN, vor Skaber!
7CXar Li estas nia Dio, Kaj ni estas la popolo de Lia pasxtejo kaj la sxafoj de Lia mano. Hodiaux, se vi auxskultas Lian vocxon,
7Thi han er vor Gud, og vi er det Folk, han vogter, den Hjord, han leder. Ak, lytted I dog i Dag til hans Røst:
8Ne obstinigu vian koron, kiel en Meriba, Kiel en la tago de Masa en la dezerto,
8"Forhærder ej eders Hjerte som ved Meriba, som dengang ved Massa i Ørkenen,
9Kiam viaj patroj Min incitis, Esploris kaj vidis Mian faron.
9da eders Fædre fristede mig, prøved mig, skønt de havde set mit Værk.
10Kvardek jarojn Mi indignis kontraux tiu generacio, Kaj Mi diris:Ili estas popolo kun koro malgxusta, Kaj ili ne volas koni Miajn vojojn;
10Jeg væmmedes fyrretyve År ved denne Slægt, og jeg sagde: Det er et Folk med vildfarne Hjerter, de kender ej mine Veje.
11Tial Mi jxuris en Mia kolero, Ke ili ne venos en Mian ripozejon.
11Så svor jeg da i min Vrede: De skal ikke gå ind til min Hvile!