¹Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

¹La vita dell’uomo sulla terra è una milizia; i giorni suoi son simili ai giorni d’un operaio.

²Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

²Come lo schiavo anela l’ombra e come l’operaio aspetta il suo salario,

³Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

³così a me toccan mesi di sciagura, e mi sono assegnate notti di dolore.

⁴Kiam mi kusxigxas, mi diras:Kiam mi levigxos? Sed la vespero farigxas longa, kaj mi satigxas de maltrankvileco gxis la tagigxo.

⁴Non appena mi corico, dico: "Quando mi leverò?" Ma la notte si prolunga, e mi sazio d’agitazioni infino all’alba.

⁵Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia hauxto krevis kaj putras.

⁵La mia carne è coperta di vermi e di croste terrose, la mia pelle si richiude, poi riprende a suppurare.

⁶Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

⁶I miei giorni sen vanno più veloci della spola, si consumano senza speranza.

⁷Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

⁷Ricordati, che la mia vita e un soffio! L’occhio mio non vedrà più il bene.

⁸Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

⁸Lo sguardo di chi ora mi vede non mi potrà più scorgere; gli occhi tuoi mi cercheranno, ma io non sarò più.

⁹Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en SXeolon;

⁹La nuvola svanisce e si dilegua; così chi scende nel soggiorno de’ morti non ne risalirà;

¹⁰Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

¹⁰non tornerà più nella sua casa, e il luogo ove stava non lo riconoscerà più.

¹¹Tial mi ne detenos mian busxon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolcxeco de mia animo.

¹¹Io, perciò, non terrò chiusa la bocca; nell’angoscia del mio spirito io parlerò, mi lamenterò nell’amarezza dell’anima mia.

¹²CXu mi estas maro aux mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

¹²Son io forse il mare o un mostro marino che tu ponga intorno a me una guardia?

¹³Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kusxejo plifaciligos mian suferadon,

¹³Quando dico: "Il mio letto mi darà sollievo, il mio giaciglio allevierà la mia pena",

¹⁴Tiam Vi teruras min per songxoj, Timigas min per vizioj;

¹⁴tu mi sgomenti con sogni, e mi spaventi con visioni;

¹⁵Kaj mia animo deziras sufokigxon, Miaj ostoj la morton.

¹⁵sicché l’anima mia preferisce soffocare, preferisce a queste ossa la morte.

¹⁶Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, cxar miaj tagoj estas vantajxo.

¹⁶Io mi vo struggendo; non vivrò sempre; deh, lasciami stare; i giorni miei non son che un soffio.

¹⁷Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

¹⁷Che cosa è l’uomo che tu ne faccia tanto caso, che tu ponga mente ad esso,

¹⁸Ke Vi rememoras lin cxiumatene, Elprovas lin cxiumomente?

¹⁸e lo visiti ogni mattina e lo metta alla prova ad ogni istante?

¹⁹Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera ecx tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

¹⁹Quando cesserai di tener lo sguardo fisso su me? Quando mi darai tempo d’inghiottir la mia saliva?

²⁰Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi farigxis sxargxo por mi mem?

²⁰Se ho peccato, che ho fatto a te, o guardiano degli uomini? Perché hai fatto di me il tuo bersaglio? A tal punto che son divenuto un peso a me stesso?

²¹Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaux kusxos en la tero; Kaj kiam Vi morgaux sercxos min, mi ne ekzistos.

²¹E perché non perdoni le mie trasgressioni e non cancelli la mia iniquità? Poiché presto giacerò nella polvere; e tu mi cercherai, ma io non sarò più".