¹Poste Ijob malfermis sian busxon, kaj malbenis sian tagon.

¹Pagaliau Jobas atvėrė burną ir prakeikė savo dieną.

²Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

²Jobas prabilo ir tarė:

³Pereu la tago, en kiu mi naskigxis, Kaj la nokto, kiu diris:Embriigxis homo.

³“Tegul pražūna diena, kurią gimiau, ir naktis, kurią buvau pradėtas.

⁴Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu gxin, Neniu lumo ekbrilu super gxi.

⁴Tegul ta diena tampa tamsybe. Dieve, neprisimink jos ir neduok jai šviesos.

⁵Mallumo kaj tomba ombro ekposedu gxin; Nubo gxin kovru; Eklipsoj de tago faru gxin terura.

⁵Te tamsa ir mirties šešėlis apgaubia ją, te debesis aptemdo ją ir juoduma tepadaro ją baisią.

⁶Tiun nokton prenu mallumego; GXi ne alkalkuligxu al la tagoj de la jaro, GXi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

⁶Ta naktis tegul būna tamsi; tegul ji bus išbraukta iš metų ir mėnesių dienų skaičiaus.

⁷Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu gxojkrio auxdigxu en gxi.

⁷Ta naktis tegul būna apleista ir tenesigirdi joje džiaugsmingo balso.

⁸Malbenu gxin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

⁸Tegul prakeikia tą dieną tie, kurie gali pažadinti leviataną.

⁹Mallumigxu la steloj de gxia krepusko; GXi atendu lumon, kaj cxi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenrugxo gxi ne ekvidu;

⁹Tegul aptemsta aušros žvaigždės ir nepasirodo laukiama šviesa, akys teneišvysta aušros spindulių.

¹⁰Pro tio, ke gxi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kasxis per tio la malfelicxon antaux miaj okuloj.

¹⁰Nes ji neužvėrė mano motinos įsčių ir nepaslėpė vargo nuo manęs.

¹¹Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senvivigxis post la eliro el la ventro?

¹¹Kodėl nemiriau gimdamas ir kodėl neatidaviau dvasios, išeidamas iš pilvo?

¹²Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi sucxu?

¹²Kodėl mane laikė ant kelių ir maitino krūtimi?

¹³Mi nun kusxus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

¹³Tada gulėčiau ramus ir tylus ir miegočiau, ir ilsėčiausi

¹⁴Kune kun la regxoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

¹⁴kartu su žemės karaliais ir patarėjais, kurie atstatė sau apleistas vietas,

¹⁵Aux kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per argxento;

¹⁵arba su kunigaikščiais, kurie turėjo aukso ir pripildė savo namus sidabro,

¹⁶Aux kiel abortitajxo kasxita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

¹⁶arba kaip paslėptas nelaiku gimęs kūdikis, neregėjęs šviesos.

¹⁷Tie la malpiuloj cxesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumigxis.

¹⁷Ten piktadariai nebesiaučia ir pavargusieji ilsisi.

¹⁸Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne auxdas la vocxon de premanto.

¹⁸Ten belaisviai ilsisi kartu ir nebegirdi prižiūrėtojo balso.

¹⁹Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

¹⁹Didelis ir mažas yra ten, vergas ten yra laisvas nuo savo valdovo.

²⁰Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolcxan animon,

²⁰Kodėl šviesa duodama tam, kuris kenčia, ir gyvybė apkartusiai sielai?

²¹Kiuj atendas la morton, kaj gxi ne aperas, Kiuj elfosus gxin pli volonte ol trezorojn,

²¹Laukiantieji mirties jos nesulaukia; jie jos ieško labiau negu paslėptų turtų.

²²Kiuj ekgxojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

²²Jie džiaugiasi ir yra labai patenkinti, kai suranda sau kapą.

²³Al la homo, kies vojo estas kasxita, Kaj antaux kiu Dio starigis barilon?

²³Kodėl duota šviesa žmogui, kurio kelias paslėptas ir kurį Dievas spaudžia iš visų pusių?

²⁴Antaux ol mi ekmangxas panon, mi devas gxemi, Kaj mia plorkriado versxigxas kiel akvo;

²⁴Mano dūsavimai kyla prieš valgant, o aimanos liejasi kaip tekantis vanduo.

²⁵CXar terurajxo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

²⁵Tai, ko labai bijojau, užgriuvo mane, ir tai, dėl ko nuogąstavau, ištiko mane.

²⁶Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

²⁶Aš nebuvau saugus ir neturėjau poilsio, aš nenurimdavau, tačiau bėda atėjo”.