1Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:
1Temanas Elifazas atsakydamas tarė:
2Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?
2“Jei kalbėsime tau, gal tau ir nepatiks, tačiau kas gali susilaikyti nekalbėjęs?
3Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortigxintajn vi refortigis;
3Tu daugelį pamokei ir sustiprinai jų pailsusias rankas.
4Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksigxantajn genuojn vi fortigis;
4Klumpantį tavo žodžiai palaikė, linkstančius jo kelius tu sutvirtinai.
5Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; GXi ektusxis vin, kaj vi ektimis.
5Dabar tai užgriuvo tave, ir tu nusilpai; tai palietė tave, ir tu sunerimęs.
6CXu ne via timo antaux Dio estas via konsolo? CXu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?
6Ar tai tavo baimė, pasitikėjimas, viltis ir tiesumas tavo kelių?
7Rememoru do, cxu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?
7Pagalvok, kas, būdamas nekaltas, pražuvo? Ar teisusis buvo sunaikintas?
8Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;
8Kiek esu matęs, kas aparė blogį ir pasėjo piktadarystes, tai ir nupjovė.
9De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.
9Nuo Dievo pūstelėjimo jie žuvo; Jo rūstybės kvapas juos sunaikino.
10La kriado de leono kaj la vocxo de leopardo silentigxis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompigxis;
10Liūto riaumojimas ir piktos liūtės balsas nutildomi, jaunų liūtų dantys išdaužomi.
11Leono pereis pro manko de mangxajxo, Kaj idoj de leonino diskuris.
11Senas liūtas žūva, neradęs grobio, ir liūtės jaunikliai išsisklaido.
12Kaj al mi kasxe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de gxi.
12Paslaptis mane aplankė ir mano ausis ją nugirdo.
13Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,
13Mąstant apie nakties regėjimus, kai gilus miegas buvo apėmęs žmones,
14Atakis min teruro kaj tremo, Kaj cxiuj miaj ostoj eksentis timon.
14mane apėmė išgąstis ir drebėjimas, ir visi mano kaulai tirtėjo.
15Kaj spirito traflugis antaux mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidigxis.
15Dvasia praėjo pro mano veidą, ir mano plaukai pasišiaušė.
16Staris bildo antaux miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni gxian aspekton; Estis silento, kaj mi ekauxdis vocxon, dirantan:
16Ji stovėjo, tačiau jos neatpažinau. Pavidalas buvo prieš mano akis; buvo tylu, ir aš išgirdau balsą:
17CXu homo estas pli justa ol Dio? CXu viro estas pli pura ol lia Kreinto?
17‘Ar mirtingas žmogus gali būti teisesnis už Dievą? Ar jis gali būti tyresnis už savo Kūrėją?
18Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn angxelojn Li trovas mallauxdindaj:
18Savo tarnais Jis nepasitiki ir mato angelų klaidas.
19Des pli koncerne tiujn, Kiuj logxas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formangxas vermoj.
19Juo labiau tie, kurie gyvena molio namuose, kurių pamataidulkės. Jie sunyks kandžių suėsti.
20De la mateno gxis la vespero ili disfalas, Pereas por cxiam, kaj neniu tion atentas.
20Jie naikinami nuo ryto iki vakaro ir pražūna niekieno nepastebimi.
21La fadeno de ilia vivo estas distrancxita; Ili mortas, kaj ne en sagxeco.
21Argi jų didybė nepranyksta? Jie miršta tiesos nesuvokdami’ ”.