¹Al la hxorestro. Psalmo de David. Ho Dio, mia gloro, ne silentu.

¹Netylėk, mano gyriaus Dieve.

²CXar busxon malvirtan kaj busxon malican ili malfermis kontraux mi, Ili parolas kun mi per mensogema lango.

²Nedorėlio burna ir klastingojo burna prieš mane atsivėrė. Jie kalba prieš mane melagingais liežuviais.

³Per vortoj de malamo ili min cxirkauxis, Kaj ili militas kontraux mi sen mia kulpo.

³Neapykantos žodžiais jie apsupo mane ir puola mane nekaltą.

⁴Por mia amo ili min malamas; Sed mi pregxas.

⁴Už mano meilę jie kaltina mane, bet aš meldžiuosi.

⁵Ili pagas al mi malbonon por bono Kaj malamon por mia amo.

⁵Piktu už gera jie man atlygina ir neapykanta už meilę.

⁶Metu malvirtulon super lin; Kaj kontrauxulo starigxu cxe lia dekstra mano.

⁶Atiduok tokį nedorėlių valiai, te šėtonas stovi jo dešinėje.

⁷Kiam li estos jugxata, li eliru kulpa; Kaj lia pregxo estu peko.

⁷Teisme tebūna jis pasmerktas, jo malda tebūna nuodėmė.

⁸Liaj tagoj estu malmultaj; Lian oficon ricevu alia.

⁸Tebūna jo gyvenimas trumpas. Jo tarnystę tegauna kitas.

⁹Liaj infanoj estu orfoj, Kaj lia edzino estu vidvino.

⁹Jo vaikai tepalieka našlaičiais ir žmona­našle.

¹⁰Liaj infanoj vagadu, Kaj ili petu kaj sercxu apud siaj ruinoj.

¹⁰Elgetomis ir benamiais tegu tampa jo vaikai, tebūna jie išmesti iš savų sunaikintų namų.

¹¹Kreditoro forprenu cxion, kion li havas; Kaj fremduloj disrabu lian laboron.

¹¹Skolintojas tepasiglemžia jo turtą ir svetimieji jo uždarbį teišgrobsto.

¹²Neniu faru al li ion bonan; Kaj ne trovigxu kompatanto por liaj orfoj.

¹²Nė vienas jo tenesigaili ir tenebūna kas užjaustų jo našlaičius.

¹³Lia idaro estu kondamnita al ekstermo; En la dua generacio elvisxigxu ilia nomo.

¹³Jo palikuonys tesunyksta. Kitoje kartoje teišdyla jų vardas.

¹⁴La malbonago de liaj patroj rememorigxu al la Eternulo, Kaj la peko de lia patrino ne elvisxigxu.

¹⁴Viešpats teatsimena jo tėvų kaltes, ir jo motinos nuodėmė tenebūna išdildyta.

¹⁵Ili estu cxiam antaux la Eternulo, Kaj Li ekstermu la memoron pri ili de sur la tero.

¹⁵Tegu nuolat Viešpats juos stebi, kad nuo žemės nušluotų jų atminimą.

¹⁶Pro tio, ke li ne memoris fari bonfarojn, Kaj ke li persekutis mizerulon kaj malricxulon kaj korsuferanton, Por lin mortigi.

¹⁶Nes neparodė jis gailestingumo, bet persekiojo beturtį ir vargšą, kėsinosi nužudyti sudužusį širdyje.

¹⁷Li amis malbenon, kaj gxi venis sur lin; Li ne volis benon, kaj gxi malproksimigxis de li.

¹⁷Jis mėgo prakeikimą, tegu jis užklumpa jį; jis nemėgo palaiminimo, tebūna jis toli nuo jo.

¹⁸Li metis sur sin malbenon, kiel veston; Kaj gxi penetris en lian internon, kiel akvo, Kaj en liajn ostojn, kiel oleo.

¹⁸Jis apsivilko prakeikimu kaip drabužiu, todėl kaip vanduo jis teįsisunkia į kūną, kaip aliejus į kaulus.

¹⁹GXi estu por li kiel vesto, per kiu li sin kovras, Kaj kiel zono, kiun li cxiam portas cxirkaux si.

¹⁹Jis tebūna jam kaip drabužis, kuris dengia jo kūną, kaip juosta, kuria jis susijuosia.

²⁰Tia estas de la Eternulo la agado kontraux miaj kontrauxuloj, Kaj kontraux tiuj, kiuj parolas malbonon kontraux mia animo.

²⁰Taip tegul užmoka Viešpats mano priešininkams ir tiems, kurie kalba pikta prieš mane.

²¹Kaj Vi, ho Eternulo, mia Sinjoro, agu kun mi pro Via nomo; CXar bona estas Via favorkoreco, savu min.

²¹Bet Tu, Viešpatie Dieve, sustiprink mane dėl savojo vardo, gelbėk dėl savo gailestingumo.

²²CXar mi estas malricxulo kaj mizerulo, Kaj mia koro estas rompita en mia interno.

²²Aš esu vargšas ir beturtis, mano širdis sužeista.

²³Kiel ombro longigxanta mi malaperas; Oni forskuas min kiel akridon.

²³Nykstu kaip šešėlis, mane nešioja kaip vėjas skėrį.

²⁴Miaj genuoj senfortigxis de fastado, Kaj mia karno perdis la grason.

²⁴Mano keliai nuo pasninko linksta, sulyso mano kūnas.

²⁵Kaj mi farigxis mokatajxo por ili; Kiam ili vidas min, ili balancas sian kapon.

²⁵Aš jiems tapau pajuoka. Matydami mane, jie kraipė galvas.

²⁶Helpu min, ho Eternulo, mia Dio; Savu min laux Via boneco.

²⁶Padėk man, Viešpatie, mano Dieve, išgelbėk mane, būdamas gailestingas.

²⁷Kaj oni sciu, ke tio estas Via mano; Ke Vi, ho Eternulo, tion faris.

²⁷Viešpatie, težino jie, jog tai Tavo ranka padarė.

²⁸Ili malbenas, sed Vi benu; Ili levigxis, sed ili estos hontigitaj, kaj Via sklavo gxojos.

²⁸Jie tegul keikia, bet Tu laimink! Kai jie pakyla, tebūna sugėdinti, o Tavo tarnas tesidžiaugia.

²⁹Miaj kontrauxuloj kovrigxu per malhonoro, Kaj ili envolvigxu en sian honton kiel en veston.

²⁹Teapsivelka mano priešininkai nešlove, juos gėda kaip drabužis teapgaubia.

³⁰Mi forte gloros la Eternulon per mia busxo, Kaj meze de multaj homoj mi Lin lauxdos.

³⁰Savo burna garsiai girsiu Viešpatį, girsiu Jį minioje.

³¹CXar Li staras cxe la dekstra flanko de malricxulo, Por savi lin de tiuj, kiuj jugxas lian animon.

³¹Jis stovi beturčio dešinėje, gina jį nuo pasmerkėjų.