¹Kanto de suprenirado. Multe oni afliktis min de post mia juneco, Diras Izrael,

¹Jie vargino mane nuo pat jaunystės,­tesako Izraelis,­

²Multe oni afliktis min de post mia juneco, Sed oni min ne pereigis.

²jie vargino mane nuo pat jaunystės, tačiau nenugalėjo.

³Sur mia dorso plugis plugistoj, Faris siajn sulkojn longaj.

³Artojai ant mano nugaros arė, išvarydami ilgas vagas.

⁴La Eternulo estas justa; Li dishakis la sxnurojn de la malvirtuloj.

⁴Bet teisusis Viešpats nedorėlių pančius sutraukė.

⁵Hontigxu kaj turnigxu malantauxen CXiuj malamantoj de Cion.

⁵Tesusigėsta ir pasitraukia visi, kurie nekenčia Siono.

⁶Ili estu kiel tegmenta herbo, Kiu forvelkas, antaux ol oni gxin elsxiris;

⁶Tebūna jie kaip stogo žolė, kuri, dar neužaugusi, nuvysta;

⁷Per kiu ne plenigas rikoltanto sian manon Nek garbiganto sian baskon.

⁷nesusirenka iš jos net sauja pjovėjui nei mažiausias pėdas rišėjui.

⁸Kaj la preterirantoj ne diros: Beno de la Eternulo estu al vi, Ni benas vin per la nomo de la Eternulo.

⁸Praeiviai, eidami pro šalį, nesako jiems: “Tepalaimina tave Viešpats. Mes laiminame tave Viešpaties vardu”.