¹Mi estas la lilio de SXaron, La rozo de la valoj.

¹Aš esu rožė iš Sarono, slėnių lelija.

²Kiel rozo inter la dornoj, Tiel estas mia amatino inter la knabinoj.

²Kaip lelija tarp erškėčių, taip mano mylimoji tarp dukterų.

³Kiel pomarbo inter arboj nefruktaj, Tiel estas mia amato inter la junuloj. Mi sopiris al lia ombro, jen mi sidigxis; Kaj liaj fruktoj estas bongustaj al mia palato.

³Kaip obelis tarp miško medžių, taip mano mylimasis tarp sūnų. Su džiaugsmu sėdžiu jo ūksmėje, jo vaisius man saldus.

⁴Li enkonduku min en vindomon, Kaj lia standardo super mi estu la amo.

⁴Jis atvedė mane į puotos namus, jo vėliava virš manęs­meilė.

⁵Plifortigu min per vinberkuko, Refresxigu min per pomsuko; CXar mi estas malsana de amo.

⁵Atgaivinkite mane vynuogėmis, sustiprinkite obuoliais, nes aš alpstu iš meilės.

⁶Lia maldekstra mano estu sub mia kapo, Lia dekstra cxirkauxprenu min.

⁶Jo kairė ranka po mano galva, o dešinė apkabina mane.

⁷Mi jxurligas vin, ho filinoj de Jerusalem, Je la gazeloj aux la cervoj de la kampo: Ne veku nek sendormigu la amatinon, GXis sxi mem volos.

⁷Saikdinu jus, Jeruzalės dukros, laukų stirnomis ir elnėmis, nežadinkite ir nekelkite mano mylimosios, kol ji pati nenorės.

⁸Ho, jen estas la vocxo de mia amato! Ho, jen li venas, Rapidante sur la montoj, saltante sur la altajxoj.

⁸Mano mylimojo balsas! Jis ateina šokinėdamas per kalnus ir kalnelius.

⁹Mia amato similas al gazelo aux al cervo. Ho, jen li staras post nia muro, Rigardante tra la fenestro, Sin montrante cxe la krado.

⁹Mano mylimasis yra lyg stirna ar jaunas briedis. Štai jis jau stovi už sienos ir žiūri pro lango groteles.

¹⁰Mia amato vokas, li parolas al mi: Levigxu, mia amatino, mia belulino, ho venu;

¹⁰Mano mylimasis man kalba: “Kelkis, mano mylimoji, mano gražuole, ateik!

¹¹CXar la vintro jam forpasis, La pluvo pasis kaj malaperis;

¹¹Žiema jau praėjo, lietus pasibaigė ir liovėsi.

¹²La floroj jam estas sur la tero; La kantosezono jam alvenis, Kaj la vocxo de la turto jam auxdigxas en nia lando;

¹²Gėlės jau pasirodė žemėje; atėjo giedojimo metas, ir balandžių balsai girdimi krašte.

¹³La figarbo jam maturigas siajn fruktetojn, La vinbertrunkoj siajn vinberetojn, Kiuj jam bonodoras. Levigxu, mia amatino, mia belulino, kaj venu.

¹³Figmedžio pumpurai sprogsta, vynuogynai žydi ir kvepia. Kelkis, mano mylimoji, mano gražuole, ateik!

¹⁴Ho mia kolombino, en la krevajxoj de la roko, en la kasxejo de la rokkrutajxo, Montru al mi vian aspekton, auxdigu al mi vian vocxon; CXar via vocxo estas dolcxa, kaj via aspekto estas bela.

¹⁴Mano balandėle, gyvenanti uolų plyšiuose, parodyk savo veidą! Leisk išgirsti tavo balsą, nes tavo balsas gražus ir veidas žavus”.

¹⁵Kaptu al ni la sxakalojn, la malgrandajn sxakalojn, La detruantojn de la vinbergxardenoj, Kiam niaj vinbergxardenoj burgxonas.

¹⁵Sugaukite lapes, mažas laputes, kurios gadina vynuogynus, nes mūsų vynuogynas žydi.

¹⁶Mia amato apartenas al mi, Kaj mi apartenas al li, Kiu pasxtas inter la rozoj.

¹⁶Mano mylimasis yra mano, o aš jo. Jis gano tarp lelijų.

¹⁷GXis la tago malvarmetigxos kaj la ombroj forkuros, Turnu vin, ho amato, similigxu al gazelo aux al cervo Sur la montoj de aromajxoj.

¹⁷Kol diena aušta ir šešėliai pabėga, skubėk pas mane, mano mylimasai, kaip stirna, kaip jaunas briedis per Beterio kalnus.