¹Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

¹‹‹İnsanı kadın doğurur,Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

²Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

²Çiçek gibi açıp solar,Gölge gibi gelip geçer.

³Kaj kontraux tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al jugxo kun Vi!

³Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun,Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

⁴CXu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

⁴Kim temizi kirliden çıkarabilir?Hiç kimse!

⁵Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas cxe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

⁵Madem insanın günleri belirlenmiş,Aylarının sayısı saptanmış,Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

⁶Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, GXis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

⁶Gözünü ondan ayır da,Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

⁷Arbo havas esperon, se gxi estas dehakita, ke gxi denove sxangxigxos, Kaj gxi ne cxesos kreskigi brancxojn.

⁷‹‹Oysa bir ağaç için umut vardır,Kesilse, yeniden sürgün verir,Eksilmez filizleri.

⁸Se gxia radiko maljunigxis en la tero, Kaj gxia trunko mortas en polvo,

⁸Kökü yerde kocasa,Kütüğü toprakta ölse bile,

⁹Tamen, eksentinte la odoron de akvo, gxi denove verdigxas, Kaj kreskas plue, kvazaux jxus plantita.

⁹Su kokusu alır almaz filizlenir,Bir fidan gibi dal budak salar.

¹⁰Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finigxis, kie li estas?

¹⁰İnsan ise ölüp yok olur,Son soluğunu verir ve her şey biter.

¹¹Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elcxerpigxas kaj elsekigxas:

¹¹Suyu akıp giden gölYa da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

¹²Tiel homo kusxigxas, kaj ne plu levigxas; Tiel longe, kiel la cxielo ekzistas, ili ne plu vekigxos, Nek revigligxos el sia dormado.

¹²İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz,Gökler yok oluncaya dek uyanmaz,Uyandırılmaz.

¹³Ho, se Vi kasxus min en SXeol, Se Vi kasxus min gxis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

¹³‹‹Keşke beni ölüler diyarına gizlesen,Öfken geçinceye dek saklasan,Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

¹⁴Kiam homo mortas, cxu li poste povas revivigxi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, GXi venos mia forsxangxo.

¹⁴İnsan ölür de dirilir mi?Başka biri nöbetimi devralıncaya dekSavaş boyunca umutla beklerdim.

¹⁵Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritajxon de Viaj manoj.

¹⁵Sen çağırırdın, ben yanıtlardım,Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

¹⁶Nun Vi kalkulas miajn pasxojn; Ne konservu mian pekon;

¹⁶O zaman adımlarımı sayar,Günahımın hesabını tutmazdın.

¹⁷Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

¹⁷İsyanımı torbaya koyup mühürler,Suçumu örterdin.

¹⁸Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forsxovigxas de sia loko;

¹⁸‹‹Ama dağın yıkılıp çöktüğü,Kayanın yerinden taşındığı,

¹⁹SXtonojn forlavas la akvo, Kaj gxia disversxigxo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

¹⁹Suyun taşı aşındırdığı,Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi,İnsanın umudunu yok ediyorsun.

²⁰Vi premas lin gxis fino, kaj li foriras; Li sxangxas sian vizagxon, kaj Vi forigas lin.

²⁰Onu hep yenersin, yok olup gider,Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

²¹Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

²¹Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz,Aşağılanırlar, anlamaz.

²²Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

²²Ancak kendi canının acısını duyar,Yalnız kendisi için yas tutar.››