1De David. Béni soit l'Eternel, mon rocher, Qui exerce mes mains au combat, Mes doigts à la bataille,
1خداوند که صخرۀ من است، متبارک باد. او دستهای مرا به جنگ و انگشتانم را به پیکار تعلیم داد!
2Mon bienfaiteur et ma forteresse, Ma haute retraite et mon libérateur, Mon bouclier, celui qui est mon refuge, Qui m'assujettit mon peuple!
2رحمت من اوست و پناهگاه من و قلعۀ بلند من و رهانندۀ من و سپر من و آنکه بر او توکل دارم. او قوم مرا در زیر اطاعت من می دارد.
3Eternel, qu'est-ce que l'homme, pour que tu le connaisses? Le fils de l'homme, pour que tu prennes garde à lui?
3ای خداوند، آدمی چیست که او را بشناسی؟ و پسر انسان که او را به حساب بیاوری؟
4L'homme est semblable à un souffle, Ses jours sont comme l'ombre qui passe.
4انسان مثل نَفَسی است و روزهایش مثل سایه ای است که می گذرد.
5Eternel, abaisse tes cieux, et descends! Touche les montagnes, et qu'elles soient fumantes!
5ای خداوند، آسمان های خود را خم ساخته، فرود بیا. کوهها را لمس کن تا دود شوند.
6Fais briller les éclairs, et disperse mes ennemis! Lance tes flèches, et mets-les en déroute!
6رعد و تیرهای آتشین برق را بفرست و دشمنان را پراگنده و تار و مار گردان.
7Etends tes mains d'en haut; Délivre-moi et sauve-moi des grandes eaux, De la main des fils de l'étranger,
7دست تو از آسمان مرا رهانیده و از آب های بسیار خلاصی دهد، یعنی از دست بیگانگان.
8Dont la bouche profère la fausseté, Et dont la droite est une droite mensongère.
8که دهان ایشان سخنان بیهوده می گوید و دست راست ایشان، دست راست دروغ است.
9O Dieu! je te chanterai un cantique nouveau, Je te célébrerai sur le luth à dix cordes.
9ای خدا، تو را با سرود نو ستایش می کنم و با نوای رباب برای تو می سرایم.
10Toi, qui donnes le salut aux rois, Qui sauvas du glaive meurtrier David, ton serviteur,
10تو پادشاهان را نجات می بخشی و بنده ات، داود را از شمشیر کشنده می رهانی.
11Délivre-moi et sauve-moi de la main des fils de l'étranger, Dont la bouche profère la fausseté, Et dont la droite est une droite mensongère!...
11مرا از دست بیگانگان برهان و خلاصی ده، که دهان ایشان سخنان بیهوده می گوید و دست راست ایشان، دست راست دروغ است.
12Nos fils sont comme des plantes Qui croissent dans leur jeunesse; Nos filles comme les colonnes sculptées Qui font l'ornement des palais.
12تا پسران ما در جوانی خود نمو کرده، مثل نهالان باشند و دختران ما چون ستون های تراشیده شدۀ قصر پادشاهان.
13Nos greniers sont pleins, Regorgeant de toute espèce de provisions; Nos troupeaux se multiplient par milliers, par dix milliers, Dans nos campagnes;
13انبارهای ما پُر از هرگونه محصولات شده و گله های ما هزارها و کرورها در صحراهای ما بزایند.
14Nos génisses sont fécondes; Point de désastre, point de captivité, Point de cris dans nos rues!
14گاوهای ما باربردار شوند و رخنۀ در دیوار شهر ما نباشد و کسی به اسارت برده نشود و آه و ناله ای در کوچه های ما نباشد.خوشا به حال قومی که نصیب ایشان این است و خوشا به حال آن قوم که خداوند، خدای ایشان است.
15Heureux le peuple pour qui il en est ainsi! Heureux le peuple dont l'Eternel est le Dieu!
15خوشا به حال قومی که نصیب ایشان این است و خوشا به حال آن قوم که خداوند، خدای ایشان است.