1Und Hiob setzte seine Rede fort und sprach:
1ایوب به کلام خود ادامه داده گفت:
2So wahr Gott lebt, der mir mein Recht entzogen, und der Allmächtige, der meine Seele betrübt hat:
2«به حیات خدای قادر مطلق که حق مرا تلف کرده و زندگی مرا تلخ و زار ساخته است، قسم می خورم
3Solange noch mein Odem in mir ist und der Hauch Gottes in meiner Nase,
3که تا جان به تن دارم و تا زمانی که خدا به من نَفَس می دهد،
4sollen meine Lippen nichts Verkehrtes reden und meine Zunge keine Lüge aussprechen.
4حرف غلط از زبانم شنیده نشود و سخن دروغ نگویم.
5Ferne sei es von mir, daß ich euch Recht gebe, ich werde mir meine Unschuld nicht nehmen lassen bis an mein Ende!
5من هیچگاهی حرف شما را تصدیق نمی کنم و تا که بمیرم ادعای بیگناهی می نمایم.
6Ich habe an meiner Gerechtigkeit festgehalten und werde sie nicht loslassen, mein Gewissen straft mich über keinen meiner Tage;
6تا آخر عمر با پاکی و راستکاری و وجدان پاک زندگی می کنم.
7mein Feind aber müsse verurteilt werden und meine Widersacher Unrecht haben.
7می خواهم که دشمنان من مثل شریران و بدکاران جزا ببینند.
8Denn was für eine Hoffnung hat der Frevler, wenn Gott ihn abschneidet, wenn er ihm seine Seele entzieht?
8اگر خدا شخص شریر را هلاک کند و به زندگی اش خاتمه بدهد، چه امیدی برایش باقی می ماند؟
9Wird Gott sein Geschrei erhören, wenn Not über ihn kommt?
9آیا خدا فریاد شان را در وقت سختی و مشکلات می شنود؟
10Hätte er seine Lust an dem Allmächtigen, so würde er Gott allezeit anrufen.
10آن ها باید از حضور قادر مطلق لذت ببرند و در همه اوقات از او کمک بخواهند.
11Ich will euch über Gottes Hand belehren und, was es mit dem Allmächtigen für eine Bewandtnis hat, euch nicht verhehlen.
11اجازه بدهید که من در بارۀ قدرت خدای قادر مطلق بی کم و کاست به شما معلومات بدهم.
12Siehe, ihr alle habt es ja gesehen (warum redet ihr so unnütze Worte)?
12یقین دارم که خود شما هم تا اندازه ای از کارهای او آگاه هستید، پس چرا بیهوده سخن می گوئید؟»
13Das ist das Teil, das der gottlose Mensch von Gott, und dies das Erbe, das die Tyrannen vom Allmächtigen erhalten:
13«این است سرنوشت مردم خطاکار و ظالم که خدای قادر مطلق برای شان تعیین فرموده است:
14Wenn seine Kinder sich mehren, so ist's für das Schwert, und seine Nachkommenschaft hat nicht Brot genug.
14این مردم دارای فرزندان زیاد می شوند، اما آن ها یا با شمشیر به قتل می رسند و یا از گرسنگی می میرند.
15Seine Entronnenen sinken durch die Pest ins Grab, und ihre Witwen beweinen sie nicht.
15کسانی هم که باقی بمانند در اثر مرض و بلا به زیر خاک می روند که حتی بیوه های شان هم برای آن ها گریه و ماتم نمی کنند.
16Wenn er schon Geld zusammenscharrt wie Staub und Kleider zusammenhäuft wie Kot,
16مردم خطاکار هرچند مثل ریگ دریا پول جمع کنند و بی اندازه لباس داشته باشند،
17so bringt er sie zwar zusammen, aber der Gerechte wird sie anziehen, und in das Geld werden sich die Unschuldigen teilen.
17اما عاقبت اشخاص نیک پول آن ها را مصرف می کنند و لباس های شان را می پوشند.
18Er baut sein Haus wie die Motte und wie ein Hüttlein, das der Hüter macht.
18آن ها خانه هائی می سازند که مثل تار عنکبوت و سایبان دشتبانان دوامی ندارند.
19Reich legt er sich hin und tut es nicht wieder; in einem Augenblick ist er dahin:
19آن ها ثروتمند به بستر می روند، اما وقتی بیدار می شوند و چشم باز می کنند، می بینند که ثروت شان از دست رفته است.
20Schrecken ergreift ihn wie eine Wasserflut, der Sturmwind führt ihn über Nacht davon.
20سیلاب وحشت آن ها را فرا می گیرد و طوفان نیستی در شب آن ها را با خود می برد.
21Ein Ostwind ergreift ihn, und er fährt dahin, er rafft ihn von seiner Stätte hinweg.
21باد شرقی آن ها را به هوا بلند می کند و از خانه های شان دور می سازد.
22Schonungslos schleudert Er Geschosse nach ihm, eiligst muß er fliehen vor seiner Hand.
22با بیرحمی بر آن ها که در حال فرار هستند، می وزد.مردم بخاطر مصیبتی که بر سر آن ها آمده است، کف می زنند و آن ها را مسخره می کنند.»
23Man klatscht mit den Händen über ihn und zischt ihn aus an seinem Ort.
23مردم بخاطر مصیبتی که بر سر آن ها آمده است، کف می زنند و آن ها را مسخره می کنند.»