1Ja, darüber erzittert mein Herz und fährt auf von seiner Stelle.
1Já, yfir þessu titrar hjarta mitt og hrökkur upp úr stað sínum.
2Höret auf das Donnern seiner Stimme und auf den Ton, der aus seinem Munde geht!
2Heyrið, heyrið drunur raddar hans og hvininn, sem út fer af munni hans.
3Er läßt ihn dahinfahren unter dem ganzen Himmel und sein Licht bis zu den Enden der Erde.
3Undir öllum himninum lætur hann eldinguna þjóta og leiftur sitt út á jaðra jarðarinnar.
4Hinter ihm her brüllt der Donner, er donnert mit seiner majestätischen Stimme, und er spart damit nicht, damit seine Stimme gehört werde.
4Á eftir því kemur öskrandi skrugga, hann þrumar með sinni tignarlegu raust og heldur eldingunum ekki aftur, þá er raust hans lætur til sín heyra.
5Gott donnert mit seiner Stimme wunderbar; er tut große Dinge, die wir nicht verstehen.
5Guð þrumar undursamlega með raust sinni, hann sem gjörir mikla hluti, er vér eigi skiljum.
6Er gebeut dem Schnee: Falle auf die Erde! und läßt Regen fließen, heftige Regengüsse.
6Því að hann segir við snjóinn: ,,Fall þú á jörðina,`` og eins við hellirigninguna og hennar dynjandi helliskúrir.
7Aller Menschen Hand versiegelt er, damit alle Leute sein Werk erkennen mögen.
7Hann innsiglar hönd sérhvers manns, til þess að allir menn viðurkenni verk hans.
8Die Tiere suchen ihre Schlupfwinkel auf und bleiben in ihren Höhlen.
8Þá fara villidýrin í fylgsni sín og hvílast í bælum sínum.
9Aus der Kammer des Südens kommt der Sturm und vom Norden her die Kälte.
9Stormurinn kemur úr forðabúrinu og kuldinn af norðanvindunum.
10Vom Hauche Gottes gibt es Eis, und die weiten Wasser frieren zu.
10Fyrir andgust Guðs verður ísinn til, og víð vötnin eru lögð í læðing.
11Mit Wasserfülle belastet er die Wolken, er zerstreut das Lichtgewölk.
11Hann hleður skýin vætu, tvístrar leifturskýi sínu víðsvegar.
12Und dieses wendet sich überall hin, wohin er es lenkt, auszurichten alles, was er ihm befiehlt, auf dem ganzen Erdenrund,
12En það snýst í allar áttir, eftir því sem hann leiðir það, til þess að það framkvæmi allt það er hann býður því, á yfirborði allrar jarðarinnar.
13bald zur Rute, bald zur Wohltat für sein Land.
13Hann lætur því ljósta niður, hvort sem það er til hirtingar eða til að vökva jörðina eða til að blessa hana.
14Merke dir das, Hiob, stehe stille und erwäge Gottes Wunder!
14Hlýð þú á þetta, Job, stattu kyrr og gef gaum að dásemdum Guðs.
15Weißt du, wie Gott ihnen Befehl gibt, wie er das Licht seiner Wolken leuchten läßt?
15Skilur þú, hvernig Guð felur þeim hlutverk þeirra og lætur leiftur skýja sinna skína?
16Verstehst du das Schweben der Wolken, die Wunder dessen, der an Verstand vollkommen ist?
16Skilur þú, hvernig skýin svífa, dásemdir hans, sem fullkominn er að vísdómi,
17Du, dem die Kleider zu warm werden, wenn es auf der Erde schwül wird vom Mittagswind,
17þú, sem fötin hitna á, þá er jörðin mókir í sunnanmollu?
18wölbst du mit Ihm das Firmament, daß es feststeht wie ein gegossener Spiegel?
18Þenur þú út með honum heiðhimininn, sem fastur er eins og steyptur spegill?
19Lehre uns, was wir ihm sagen sollen; wir können nichts vorbringen vor Finsternis.
19Kenn oss, hvað vér eigum að segja við hann! Vér megnum ekkert fram að færa fyrir myrkri.
20Soll ihm gemeldet werden, daß ich rede? Oder sollte der Mensch wünschen, vertilgt zu werden?
20Á að segja honum, að ég ætli að tala? Eða hefir nokkur sagt, að hann óski að verða gjöreyddur?
21Jetzt zwar sehen wir das Licht nicht, das doch leuchtend hinter den Wolken steht; aber der Wind wird sich erheben und sie wegfegen.
21Og nú sjá menn að sönnu ekki ljósið, sem skín skært að skýjabaki, en vindurinn þýtur áfram og sópar skýjunum burt.
22Von Mitternacht her kommt Goldglanz; Gott ist von wunderbarer Pracht umgeben.
22Gullið kemur úr norðri, um Guð lykur ógurlegur ljómi.
23Den Allmächtigen finden wir nicht; er ist von unbegreiflicher Kraft, voll Recht und Gerechtigkeit; er beugt sie nicht.
23Vér náum eigi til hins Almáttka, til hans, sem er mikill að mætti. En réttinn og hið fulla réttlæti vanrækir hann ekki.Fyrir því óttast mennirnir hann, en hann lítur ekki við neinum sjálfbirgingum.
24Darum fürchten ihn die Menschen; er aber sieht nicht an, die sich weise dünken.
24Fyrir því óttast mennirnir hann, en hann lítur ekki við neinum sjálfbirgingum.