1Da antwortete Zophar, der Naamatiter, und sprach:
1¶ Ano ra ko Topara Naamati; i mea ia,
2Soll die Menge der Worte unbeantwortet bleiben und der beredte Mann recht behalten?
2Kaua ranei hei whakautua te tini o nga kupu? A e whakatikaia ranei te tangata ngutu hohoro?
3Darfst du mit deinem Geschwätz andern das Maul stopfen und spotten, ohne daß man es dir verweist?
3Ma au kupu whakapehapeha ranei e nohopuku ai nga tangata? A, ina tawai koe, kaua ranei he tangata e mea i a koe kia whakama?
4Und darfst du sagen: Meine Lehre ist lauter, und ich bin vor Deinen Augen rein?
4E mea ana hoki koe, He tino tika taku whakaako, a he ma ahau ki ou kanohi.
5O daß doch Gott reden möchte und seinen Mund auftäte gegen dich!
5Aue, me i korero te Atua, me i puaki mai ona ngutu ki te whakahe i a koe!
6Und daß er dir kundtäte die verborgene Weisheit (denn es gibt noch doppelt soviel, als du weißt), so würdest du sehen, daß Gott dir noch nachläßt von deiner Schuld.
6Me i whakaaturia mai e ia ki a koe nga mea ngaro o te matauranga, te huhua o nga ara o tana mahi! Na kia matau koe, he iti iho i ou he ta te Atua e tango nei i a koe.
7Kannst du das Geheimnis Gottes ergründen oder zur Vollkommenheit des Allmächtigen gelangen?
7¶ Ina whakatakina e koe, e kitea ranei e koe te Atua? E tino kitea rawatia ranei e koe te Kaha Rawa?
8Sie ist himmelhoch, (was willst du tun? tiefer als der Scheol), was kannst du wissen?
8Kei te rangi te tiketike; ka pehea koe? Hohonu iho i te reinga; ko te aha e mohiotia e koe?
9Ihre Ausdehnung ist größer als die Erde und breiter als das Meer.
9Ko tona takoto, roa atu i te whenua, whanui atu i te moana.
10Wenn er einherfährt, verhaftet und vor Gericht stellt, wer will es ihm wehren?
10Ki te mea ka haukotia e ia, ka herehera ranei, ka whakawakia ranei, ma wai ia e arai?
11Denn er kennt die eitlen Menschen und sieht auch die Schuld, deren man sich nicht bewußt ist;
11E mohio ana hoki ia ki nga tangata teka noa; a e kite ana ia i te he, ahakoa e kore e whakaaroa e ia.
12ein Hohlkopf bekommt Verstand, so daß selbst ein junger Wildesel zum Menschen umgeboren wird.
12Otiia ko te mea whakaarokore nei, ko te tangata kahore rawa ona hinengaro, ae ra, to te tangata rite i tona whanautanga kei te kuao kaihe mohoao.
13Wenn du nun dein Herz bereitest und deine Hände ausstreckst nach Ihm,
13¶ Ki te whakatikaia e koe tou ngakau, a ka wherahia ou ringa ki a ia;
14wenn du das Unrecht entfernst, das an deinen Händen klebt, und in deinen Zelten nichts Böses duldest;
14Ki te mea he he kei tou ringa, whakamataratia atu, kaua hoki te kino e noho ki ou tapenakara;
15dann darfst du ohne Scheu dein Angesicht erheben und fest auftreten ohne Furcht;
15He pono ko reira ara ai tou mata, te ai he ira; ae, ka u hoki koe, te ai he wehi:
16dann wirst du deiner Mühsal vergessen wie des Wassers, das vorübergeflossen ist;
16Tera hoki koe e wareware ki tou mauiui; a e maharatia e koe ano ko nga wai kua rere atu.
17heller als der Mittag wird die Zukunft dir erstehn, das Dunkel wird wie der Morgen sein;
17A ko tou ora tera e marama ke atu i to te poutumarotanga o ate ra; a ahakoa e pouri ano, ka rite ki te ata.
18dann wirst du getrost sein, weil du Hoffnung hast, und wirst sehen, daß du überall ruhig schlafen kannst.
18Ka tatu ou whakaaro, no te mea ka whai tumanakohanga atu; ae, ka rapu koe i tetahi taha ou, i tetahi taha, a ka takoto marire koe.
19Du legst dich nieder, und niemand schreckt dich auf, nein, viele schmeicheln dir alsdann.
19E takoto iho ano koe, te ai he kaiwhakawehi; he tokomaha ano hoki e whai kia paingia e koe.
20Aber die Augen der Gottlosen verschmachten, ihre Zuflucht geht ihnen verloren, und ihre Hoffnung ist das Aushauchen der Seele.
20Ka poko ia nga kanohi o te hunga kino, kore ake he rerenga mo ratou; ko ta ratou e tumanako atu ai ko te hemonga.