1Da antwortete Bildad, der Schuchiter, und sprach:
1¶ Na ka whakautu a Pirirara Huhi, ka mea,
2Wie lange willst du solches reden und sollen die Reden deines Mundes sein wie heftiger Wind?
2Kia pehea ake te roa o tau korero i enei mea? Kia pehea ake te roa o nga kupu a tou mangai e rite ai ki te hau kaha?
3Beugt denn Gott das Recht, und verkehrt der Allmächtige die Gerechtigkeit?
3E whakaparori ke ranei te Atua i te whakawa? E whakaparori ke ranei te Kaha Rawa i te tika?
4Wenn deine Kinder gegen ihn gesündigt haben, so hat er sie dahingegeben in die Gewalt ihrer Missetat.
4Ki te mea i hara au tamariki ki a ia, a kua maka atu ratou e ia hei utu mo to ratou he;
5Wirst du nun Gott ernstlich suchen und zum Allmächtigen um Gnade flehen,
5Ki te rapu wawe koe i to Atua, a ka inoi ki te Kaha Rawa;
6wirst du lauter und aufrichtig sein, so wird er für dich eifern und die Zierde deiner Gerechtigkeit wieder herstellen.
6Ki te mea he ma koe, he tika, ina, ka ara ake ia ki a koe aianei, ka manaakitia ano e ia te nohoanga o tou tika.
7Da wird dein früheres Glück im Vergleich zu deinem spätern klein sein.
7Ahakoa i iti tou timatanga, e nui noa atu tou whakamutunga.
8Denn frage doch das frühere Geschlecht und beherzige die Erfahrungen der Väter!
8¶ Tena ra, ui atu ki to mua whakatupuranga; anga atu hoki ki te mea kua rapua e o ratou matua.
9Denn von gestern sind wir und wissen nichts, ein Schatten nur sind unsere Tage auf Erden.
9Nonanahi nei hoki tatou, kahore hoki e mohio; he atarangi nei hoki o tatou ra i runga i te whenua;
10Fürwahr, sie werden dich belehren, sie können dir's sagen und Sprüche hervorholen aus ihrem Herzen:
10E kore ranei ratou e whakaako i a koe, e korero ki a koe, e puaki mai ranei he kupu i o ratou ngakau?
11Schießt der Papyrus ohne Sumpf empor, gedeiht, wo Wasser fehlt, des Schilfes Rohr,
11E tupu ranei te wiwi i te mea kahore he repo? E nui ranei te raupo ki te kahore he wai?
12das doch, wenn es noch in vollem Triebe steht, ehe es geschnitten wird, zugrunde geht?
12I te mea he kaiota tonu, a kihai i tapahia, kua maroke i mua ake i nga otaota katoa.
13Das ist der Weg, den alle Gottvergessenen ziehn: Auch ihre Hoffnung welkt wie Gras dahin!
13Ka pera ano nga ara o te hunga katoa e wareware ana ki te Atua, a ka riro ki te kore ta te tangata whakaponokore i tumanako ai.
14Ein Spinngewebe ist des Frevlers Haus, mit seinem Trotzen ist es plötzlich aus;
14Ka motuhia atu tana i whakamanawa atu ai, ko te whare hoki o te pungawerewere hei tumanakohanga mona.
15vergeblich stützt er sich und trotzt darauf; er fällt dahin und steht nicht wieder auf.
15Ka okioki atu ia ki tona whare; heoi e kore e tu: u tonu tana pupuri atu, otiia e kore e mau.
16Und jener dort, er grünt im Sonnenglanz, die Ranken überziehn den Garten ganz;
16E matomato ana i te mea kahore nei te ra, a e wana ana ona peka i tana kari.
17die Wurzeln flechten ins Gemäuer sich ein, hoch schlingt er sich empor am Haus von Stein.
17Kapi tonu te puranga i ona pakiaka, e kitea ana e ia te wahi kamaka.
18Doch tilgt ihn Gott von seiner Stätte, so spricht sie: Mir ist nicht bewußt, daß ich dich je gesehen hätte!
18Ki te whakamotitia iho ia i tona wahi, ka whakakahore taua wahi ki a ia, ka mea, Kahore ahau i kite i a koe.
19Siehe, das ist seines Weges Lust, das Ende von des Sünders Lebenslauf: Es stehen aus seinem Staube andre auf.
19Nana, ko te hari tenei o tona ara, a ka tupu ake etahi atu i roto i te puehu.
20Siehe, Gott verwirft den Unschuldigen nicht; er reicht aber auch keinem Übeltäter die Hand,
20¶ Nana, e kore te Atua e whakakahore ki te tangata tika, e kore ano e puritia e ia te ringa o nga tangata kino.
21auf daß er deinen Mund mit Lachen fülle und deine Lippen mit Freudengeschrei,
21Tera ano tou mangaika whakakiia e ia ki te kata, ou ngutu ki te hamama.
22daß deine Hasser mit Schande bekleidet werden und das Zelt der Gottlosen nicht mehr sei!
22He whakama te kakahu mo te hunga e kino ana ki a koe, a ka kahore noa iho te tapenakara o te hunga kino.