1«Danket dem Herrn, denn er ist gütig, denn seine Gnade währt ewig!»
1¶ Whakawhetai ki a Ihowa, he pai hoki ia: he pumau tonu hoki tana mahi tohu.
2So sollen sagen die Erlösten des HERRN, die er aus der Hand des Feindes erlöst
2Kia pena ano te korero a te hunga i hokona e Ihowa, i hokona nei e ia i roto i te ringa o te hoariri;
3und die er aus den Ländern zusammengebracht hat, vom Aufgang und vom Niedergang, von Mitternacht und vom Meer,
3I kohikohia nei i nga whenua, i te rawhiti, i te uru, i te raki, i te tonga.
4die irregingen in der Wüste, auf ungebahntem Weg und keine Stadt fanden, wo sie wohnen konnten,
4I haereere ratou i te koraha i te wahi mokemoke, te kitea tetahi pa hei nohoanga.
5hungrig und durstig, daß ihre Seele in ihnen verschmachtete.
5I matekai ratou, i matewai: hemo noa to ratou wairua i roto i a ratou.
6Da schrieen sie zum HERRN in ihrer Not, und er rettete sie aus ihren Ängsten
6Na ka tangi ratou ki a Ihowa i to ratou pouri: a whakaorangia ana ratou e ia i o ratou mate.
7und führte sie auf den rechten Weg, daß sie zu einer bewohnten Stadt gelangten,
7A arahina ana e ia ra te ara tika; kia haere ai ki te pa hei nohoanga.
8die sollen dem HERRN danken für seine Gnade und für seine Wunder an den Menschenkindern,
8Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
9daß er die durstige Seele getränkt und die hungernde Seele mit Gutem gesättigt hat!
9E whakamakonatia ana hoki e ia te wairua hiahia: ko te wairua hiakai, whakakiia ana e ia ki te pai.
10Die in Finsternis und Todesschatten saßen, gebunden in Elend und Eisen,
10¶ Ko te hunga i noho i te pouri, i te atarangi o te mate: he mea here ki te mamae, ki te rino;
11weil sie den Geboten Gottes widerstrebt und den Rat des Höchsten verachtet hatten,
11Mo ratou i tutu ki nga kupu a te Atua, i whakahawea ki te whakaaro o te Runga Rawa;
12so daß er ihr Herz durch Strafe beugte, daß sie dalagen und ihnen niemand half.
12Koia i pehia iho ai e ia o ratou ngakau ki te mahi: hinga iho ratou, kahore hoki he kaiawhina.
13Da schrieen sie zum HERRN in ihrer Not, und er rettete sie aus ihren Ängsten,
13Na ka tangi ratou ki a Ihowa i to ratou pouri; a ka whakaorangia ratou e ia i o ratou mate.
14und führte sie aus Finsternis und Todesschatten heraus und zerriß ihre Bande,
14Whakaputaina mai ana ratou e ia i te pouri, i te atarangi o te mate; motumotuhia ana o ratou here.
15die sollen dem HERRN danken für seine Gnade und für seine Wunder an den Menschenkindern,
15Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
16daß er eherne Türen zerbricht und eiserne Riegel zerschlägt!
16Kua tukitukia hoki e ia nga tatau parahi: kua tapahia e ia nga tutaki rino, motu rawa.
17Die Toren, die wegen ihrer Übertretung und um ihrer Missetaten willen geplagt wurden,
17¶ Ko nga kuware, na a ratou mahi tutu, na o ratou kino, i pakia ai ratou.
18daß ihrer Seele vor aller Nahrung ekelte und sie nahe waren den Pforten des Todes.
18Ka wetiweti to ratou wairua ki nga kai katoa; a ka whakatata ratou ki nga kuwaha o te mate.
19Da schrieen sie zum HERRN in ihrer Not, und er rettete sie aus ihren Ängsten.
19Na ka tangi ki a Ihowa i to ratou pouri, a ka whakaorangia ratou e ia i o ratou mate.
20Er sandte sein Wort und machte sie gesund und ließ sie ihren Gräbern entrinnen,
20Tukua mai ana e ia tana kupu, a rongoatia ana ratou: a whakaputaina ana ratou i o ratou ngaromanga.
21die sollen dem HERRN danken für seine Gnade und für seine Wunder an den Menschenkindern,
21Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
22sollen ihm Dankopfer bringen und seine Taten jubelnd erzählen!
22Kia tukua ano e ratou te whakahere, ara te whakamoemiti; kia whakapuaki i ana mahi i runga i te hari.
23Die in Schiffen sich aufs Meer begaben und Handel trieben auf großen Wassern,
23¶ Ko te hunga e haere ana ki raro, ki te moana, i runga kaipuke, a e whai mahi ana i nga wai nunui,
24die des HERRN Werke sahen und seine Wunder auf hoher See,
24Ko ratou e kite i nga mahi a Ihowa, i ana mahi whakamiharo i te rire.
25wenn er sprach und einen Sturmwind erregte, der die Wellen in die Höhe warf,
25Puta kau tana kupu, kua maranga te tupuhi, mana e whakatutu ona ngaru.
26daß sie emporfuhren gen Himmel und hinabfuhren zur Tiefe und ihre Seele vor Angst verging;
26Ka kake ratou ki runga ki te rangi, ka heke ano ki raro ki te rire: ngohe noa o ratou wairua i te pawera.
27daß sie wirbelten und schwankten wie Trunkene, und alle ihre Weisheit dahin war.
27Ka tiu ratou, ka hurorirori ano he tangata e haurangi ana; a kahore he mahara i toe.
28Da schrieen sie zum HERRN in ihrer Not, und er führte sie heraus aus ihren Ängsten;
28Heoi ka tangi ki a Ihowa i to ratou hemanawa: a whakaorangia ana ratou i o ratou mate.
29er stillte den Sturm, daß er schwieg und die Wellen sich beruhigten;
29Meinga ana e ia te tupuhi kia marino, ona ngaru kia mariri.
30und jene wurden froh, daß sie sich legten; und er führte sie an das erwünschte Gestade,
30Na ka koa ratou, no te mea ka marie: a ka kawea ratou e ia ki te tauranga i hiahia ai ratou.
31die sollen dem HERRN danken für seine Gnade und für seine Wunder an den Menschenkindern
31Aue! me i whakapaingia e te tangata a Ihowa mo tona atawhai, mo ana mahi whakamiharo ki nga tama a te tangata!
32und sollen ihn erheben in der Versammlung des Volkes und im Kreise der Ältesten ihn rühmen!
32Kia whakanui hoki ratou i a ia i roto i te whakaminenga o te iwi; kia whakamoemiti ki a ia i roto i te nohoanga kaumatua.
33Er machte Ströme zur Wüste und ließ Wasserquellen vertrocknen;
33¶ Ko ia hei mea i nga awa hei koraha, i nga puputanga wai hei oneone maroke;
34fruchtbares Land wurde zur Salzwüste wegen der Bosheit derer, die es bewohnten.
34I te whenua whai hua, kia titohea, mo te hara o te hunga e noho ana i reira.
35Er machte aber auch die Wüste zum Wasserteich und dürres Land zu Wasserquellen.
35Ko ia hei mea i te koraha hei harotoroto wai, i te whenua maroke hei puputanga wai.
36Und er ließ Hungrige daselbst wohnen, und sie gründeten eine bewohnte Stadt;
36A whakanohoia iho e ia te hunga matekai ki reira, hanga ai i tetahi pa hei nohoanga;
37und sie säten Äcker an und pflanzten Weinberge und hatten von den Früchten einen schönen Ertrag;
37Hei rui mara, hei whakato mara waina, e tupu ai, e maha ai nga hua.
38und er segnete sie, daß sie sich stark mehrten, und auch ihres Viehs machte er nicht wenig,
38Ko ia ano hei manaaki i a ratou, no ka nui rawa; kahore hoki e tukua kia torutoru haere a ratou kararehe.
39nachdem sie vermindert worden waren und gedemütigt durch den Druck des Unglücks und Kummers,
39Na kua iti haere ano ratou, kua piko i te tukino, i te he, i te pouri.
40als er Verachtung auf die Fürsten goß und sie irregehen ließ in unwegsamer Wildnis;
40E ringihia ana e ia te whakahawea ki runga ki nga rangatira: e meinga ana kia hehe i te ururua, i te wahi kahore nei he ara;
41aber er erhob den Armen aus dem Elend und machte die Geschlechter wie Schafherden.
41Otira kei te whakateitei ia i te rawakore ki runga i te mamae, kei te mea i ona hapu kia rite ki te kahui hipi.
42Die Redlichen sollen es sehen und sich freuen, und alle Bosheit soll ihr Maul verschließen!
42Ka kite nga tangata tika, a ka hari; ko nga he katoa hoki, kipia ake te mangai.
43Wer weise ist, der beobachte solches und merke sich die Gnadenerweisungen des HERRN!
43Ko te tangata whakaaro nui ka mahara ki enei mea, a ka mohio ratou ki te aroha o Ihowa.