1[] Η ψυχη μου εβαρυνθη την ζωην μου· θελω παραδοθη εις το παραπονον μου· θελω λαλησει εν τη πικρια της ψυχης μου.
1“My soul is weary of my life. I will give free course to my complaint. I will speak in the bitterness of my soul.
2Θελω ειπει προς τον Θεον, μη με καταδικασης· δειξον μοι δια τι με δικαζεις.
2I will tell God, ‘Do not condemn me. Show me why you contend with me.
3Ειναι καλον εις σε να καταθλιβης, να καταφρονης το εργον των χειρων σου και να ευοδονης την βουλην των ασεβων;
3Is it good to you that you should oppress, that you should despise the work of your hands, and smile on the counsel of the wicked?
4Σαρκος οφθαλμους εχεις; η βλεπεις καθως βλεπει ανθρωπος;
4Do you have eyes of flesh? Or do you see as man sees?
5Ανθρωπινος ειναι ο βιος σου; η τα ετη σου ως ημεραι ανθρωπου,
5Are your days as the days of mortals, or your years as man’s years,
6ωστε αναζητεις την ανομιαν μου και ανερευνας την αμαρτιαν μου;
6that you inquire after my iniquity, and search after my sin?
7Ενω εξευρεις οτι δεν ησεβησα· και δεν υπαρχει ο ελευθερων εκ των χειρων σου.
7Although you know that I am not wicked, there is no one who can deliver out of your hand.
8[] Αι χειρες σου με εμορφωσαν και με επλασαν ολον κυκλω· και με καταστρεφεις.
8“‘Your hands have framed me and fashioned me altogether, yet you destroy me.
9Ενθυμηθητι, δεομαι, οτι ως πηλον με εκαμες· και εις χωμα θελεις με επιστρεψει.
9Remember, I beg you, that you have fashioned me as clay. Will you bring me into dust again?
10Δεν με ημελξας ως γαλα και με επηξας ως τυρον;
10Haven’t you poured me out like milk, and curdled me like cheese?
11Δερμα και σαρκα με ενεδυσας και με οστα και νευρα με περιεφραξας.
11You have clothed me with skin and flesh, and knit me together with bones and sinews.
12Ζωην και ελεος εχαρισας εις εμε, και η επισκεψις σου εφυλαξε το πνευμα μου·
12You have granted me life and loving kindness. Your visitation has preserved my spirit.
13ταυτα ομως εκρυπτες εν τη καρδια σου· εξευρω οτι τουτο ητο μετα σου.
13Yet you hid these things in your heart. I know that this is with you:
14[] Εαν αμαρτησω, με παραφυλαττεις, και απο της ανομιας μου δεν θελεις με αθωωσει.
14if I sin, then you mark me. You will not acquit me from my iniquity.
15Εαν ασεβησω, ουαι εις εμε· και εαν ημαι δικαιος, δεν δυναμαι να σηκωσω την κεφαλην μου· ειμαι πληρης ατιμιας· ιδε λοιπον την θλιψιν μου,
15If I am wicked, woe to me. If I am righteous, I still shall not lift up my head, being filled with disgrace, and conscious of my affliction.
16διοτι αυξανει. Με κυνηγεις ως αγριος λεων· και επιστρεφων δεικνυεσαι θαυμαστος κατ' εμου.
16If my head is held high, you hunt me like a lion. Again you show yourself powerful to me.
17Ανανεονεις τους μαρτυρας σου εναντιον μου, και πληθυνεις την οργην σου κατ' εμου· αλλαγαι στρατευματος γινονται επ' εμε.
17You renew your witnesses against me, and increase your indignation on me. Changes and warfare are with me.
18Δια τι λοιπον με εξηγαγες εκ της μητρας; ειθε να εξεπνεον, και οφθαλμος να μη με εβλεπεν.
18“‘Why, then, have you brought me forth out of the womb? I wish I had given up the spirit, and no eye had seen me.
19Ηθελον εισθαι ως μη υπαρξας· ηθελον φερθη εκ της μητρας εις τον ταφον.
19I should have been as though I had not been. I should have been carried from the womb to the grave.
20Αι ημεραι μου δεν ειναι ολιγαι; παυσον λοιπον, και αφες με, δια να αναλαβω ολιγον,
20Aren’t my days few? Cease then. Leave me alone, that I may find a little comfort,
21πριν υπαγω οθεν δεν θελω επιστρεψει, εις γην σκοτους και σκιας θανατου·
21before I go where I shall not return from, to the land of darkness and of the shadow of death;
22γην γνοφεραν, ως το σκοτος της σκιας του θανατου, οπου ταξις δεν ειναι, και το φως ειναι ως το σκοτος.
22the land dark as midnight, of the shadow of death, without any order, where the light is as midnight.’”