¹ויען אליפז התימני ויאמר׃

¹Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:

²הנסה דבר אליך תלאה ועצר במלין מי יוכל׃

²Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?

³הנה יסרת רבים וידים רפות תחזק׃

³Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;

⁴כושל יקימון מליך וברכים כרעות תאמץ׃

⁴Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieen hebt gij vastgesteld;

⁵כי עתה תבוא אליך ותלא תגע עדיך ותבהל׃

⁵Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.

⁶הלא יראתך כסלתך תקותך ותם דרכיך׃

⁶Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?

⁷זכר נא מי הוא נקי אבד ואיפה ישרים נכחדו׃

⁷Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?

⁸כאשר ראיתי חרשי און וזרעי עמל יקצרהו׃

⁸Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.

⁹מנשמת אלוה יאבדו ומרוח אפו יכלו׃

⁹Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.

¹⁰שאגת אריה וקול שחל ושני כפירים נתעו׃

¹⁰De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.

¹¹ליש אבד מבלי טרף ובני לביא יתפרדו׃

¹¹De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.

¹²ואלי דבר יגנב ותקח אזני שמץ מנהו׃

¹²Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;

¹³בשעפים מחזינות לילה בנפל תרדמה על אנשים׃

¹³Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;

¹⁴פחד קראני ורעדה ורב עצמותי הפחיד׃

¹⁴Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.

¹⁵ורוח על פני יחלף תסמר שערת בשרי׃

¹⁵Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.

¹⁶יעמד ולא אכיר מראהו תמונה לנגד עיני דממה וקול אשמע׃

¹⁶Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:

¹⁷האנוש מאלוה יצדק אם מעשהו יטהר גבר׃

¹⁷Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?

¹⁸הן בעבדיו לא יאמין ובמלאכיו ישים תהלה׃

¹⁸Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.

¹⁹אף שכני בתי חמר אשר בעפר יסודם ידכאום לפני עש׃

¹⁹Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.

²⁰מבקר לערב יכתו מבלי משים לנצח יאבדו׃

²⁰Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.

²¹הלא נסע יתרם בם ימותו ולא בחכמה׃

²¹Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.