¹רוחי חבלה ימי נזעכו קברים לי׃

¹ روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

²אם לא התלים עמדי ובהמרותם תלן עיני׃

² در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

³שימה נא ערבני עמך מי הוא לידי יתקע׃

³ خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

⁴כי לבם צפנת משכל על כן לא תרמם׃

⁴ کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

⁵לחלק יגיד רעים ועיני בניו תכלנה׃

⁵ خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

⁶והצגני למשל עמים ותפת לפנים אהיה׃

⁶ چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

⁷ותכה מכעש עיני ויצרי כצל כלם׃

⁷ آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

⁸ישמו ישרים על זאת ונקי על חנף יתערר׃

⁸ اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

⁹ויאחז צדיק דרכו וטהר ידים יסיף אמץ׃

⁹ اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

¹⁰ואולם כלם תשבו ובאו נא ולא אמצא בכם חכם׃

¹⁰ عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

¹¹ימי עברו זמתי נתקו מורשי לבבי׃

¹¹ دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

¹²לילה ליום ישימו אור קרוב מפני חשך׃

¹² یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

¹³אם אקוה שאול ביתי בחשך רפדתי יצועי׃

¹³ گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

¹⁴לשחת קראתי אבי אתה אמי ואחתי לרמה׃

¹⁴ امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟ امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

¹⁵ואיה אפו תקותי ותקותי מי ישורנה׃

¹⁵ امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

¹⁶בדי שאל תרדנה אם יחד על עפר נחת׃