¹ויען איוב ויאמר׃

¹ تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

²עד אנה תוגיון נפשי ותדכאונני במלים׃

² بارها به من اهانت کرده‌اید و از رفتار خود با من خجالت نمی‌کشید.

³זה עשר פעמים תכלימוני לא תבשו תהכרו לי׃

³ اگر من گناهی کرده باشم، ضرر آن به خودم می‌رسد و به شما آسیبی نمی‌رساند.

⁴ואף אמנם שגיתי אתי תלין משוגתי׃

⁴ شما خود را بهتر و برتر از من می‌دانید و مصیبتهای مرا نتیجهٔ گناه من می‌پندارید.

⁵אם אמנם עלי תגדילו ותוכיחו עלי חרפתי׃

⁵ درحالی‌که خدا این روز بد را بر سر من آورده و به دام خود گرفتارم کرده است.

⁶דעו אפו כי אלוה עותני ומצודו עלי הקיף׃

⁶ حتّی وقتی از ظلمی که به من شده است، فریاد می‌زنم و کمک می‌طلبم، کسی به داد من نمی‌رسد.

⁷הן אצעק חמס ולא אענה אשוע ואין משפט׃

⁷ خدا راه مرا بسته و آن را تاریک کرده است و امید رهایی از این وضع برای من نیست.

⁸ארחי גדר ולא אעבור ועל נתיבותי חשך ישים׃

⁸ او عزّت و اعتبار مرا از بین برد و هرچه که داشتم از من گرفته.

⁹כבודי מעלי הפשיט ויסר עטרת ראשי׃

⁹ از هر طرف مرا خُرد نموده و نهال آرزوهای مرا از ریشه کنده است.

¹⁰יתצני סביב ואלך ויסע כעץ תקותי׃

¹⁰ آتش غضب خود را بر من افروخته و مرا دشمن خود می‌شمارد.

¹¹ויחר עלי אפו ויחשבני לו כצריו׃

¹¹ لشکر خود را می‌فرستد تا چادر مرا محاصره کنند.

¹²יחד יבאו גדודיו ויסלו עלי דרכם ויחנו סביב לאהלי׃

¹² او خانواده‌ام را از من جدا کرد و آشنایانم را با من بیگانه ساخت.

¹³אחי מעלי הרחיק וידעי אך זרו ממני׃

¹³ خویشاوندان و دوستانِ نزدیک من، فراموشم کرده‌اند

¹⁴חדלו קרובי ומידעי שכחוני׃

¹⁴ و مهمان خانه‌ام مرا از یاد برده است. کنیزان خانه‌ام مرا نمی‌شناسند و برای آنها بیگانه شده‌ام.

¹⁵גרי ביתי ואמהתי לזר תחשבני נכרי הייתי בעיניהם׃

¹⁵ خدمتکار خود را با زاری و التماس صدا می‌کنم، امّا او جوابم را نمی‌دهد.

¹⁶לעבדי קראתי ולא יענה במו פי אתחנן לו׃

¹⁶ زن من طاقت بوی دهان مرا ندارد و برادرانم از من بیزار هستند.

¹⁷רוחי זרה לאשתי וחנתי לבני בטני׃

¹⁷ حتّی بچّه‌ها با حقارت به من می‌نگرند و مسخره‌ام می‌کنند.

¹⁸גם עוילים מאסו בי אקומה וידברו בי׃

¹⁸ دوستان صمیمی‌ام از من نفرت دارند و کسانی را که دوست می‌داشتم، از من روی‌گردان شده‌اند.

¹⁹תעבוני כל מתי סודי וזה אהבתי נהפכו בי׃

¹⁹ از من فقط پوست و استخوان باقیمانده است و به سختی از مرگ گریخته‌ام.

²⁰בעורי ובבשרי דבקה עצמי ואתמלטה בעור שני׃

²⁰ شما دوستان من هستید، بر من رحم کنید، زیرا دست خدا مرا به این روز انداخته است.

²¹חנני חנני אתם רעי כי יד אלוה נגעה בי׃

²¹ چرا شما هم مانند خدا مرا عذاب می‌دهید؟ چرا مرا به حال خودم نمی‌گذارید؟

²²למה תרדפני כמו אל ומבשרי לא תשבעו׃

²² ای کاش سخنان مرا کسی به یاد می‌آورد و در کتابی می‌نوشت

²³מי יתן אפו ויכתבון מלי מי יתן בספר ויחקו׃

²³ و یا با قلم آهنین آنها را بر سنگی حک می‌کرد، تا برای همیشه باقی بمانند.

²⁴בעט ברזל ועפרת לעד בצור יחצבון׃

²⁴ امّا می‌دانم که نجات‌دهندهٔ من در آسمان است و روزی برای دفاع من به زمین خواهد آمد.

²⁵ואני ידעתי גאלי חי ואחרון על עפר יקום׃

²⁵ یقین دارم که حتّی پس از آن که گوشت و پوست بدنم بپوسند، خدا را می‌بینم.

²⁶ואחר עורי נקפו זאת ומבשרי אחזה אלוה׃

²⁶ او برای من بیگانه نیست. او را با همین چشمان خود خواهم دید.

²⁷אשר אני אחזה לי ועיני ראו ולא זר כלו כליתי בחקי׃

²⁷ وقتی گفتید: «چگونه او را عذاب دهیم؟» از حال رفتم. شما می‌خواستید با بهانه‌ای مرا متّهم سازید. پس از شمشیر مجازات خدا بترسید و بدانید که روز داوری خدا در انتظار شماست.

²⁸כי תאמרו מה נרדף לו ושרש דבר נמצא בי׃

²⁸ پس از شمشیر مجازات خدا بترسید و بدانید که روز داوری خدا در انتظار شماست.

²⁹גורו לכם מפני חרב כי חמה עונות חרב למען תדעון שדין׃