¹Þá svaraði Sófar frá Naama og sagði:

¹Toen antwoordde Zofar, de Naamathiet, en zeide:

²Á ekki að svara orðagjálfrinu, og á málskrafsmaðurinn að hafa rétt fyrir sér?

²Zou de veelheid der woorden niet beantwoord worden, en zou een klapachtig man recht hebben?

³Ættu stóryrði þín að koma mönnum til að þegja, og ættir þú að spotta og enginn sneypa þig,

³Zouden uw leugenen de lieden doen zwijgen, en zoudt gij spotten, en niemand u beschamen?

⁴þar sem þú segir: ,,Kenning mín er rétt, og ég er hreinn í augum Guðs``?

⁴Want gij hebt gezegd: Mijn leer is zuiver, en ik ben rein in uw ogen.

⁵En _ ó að Guð vildi tala og ljúka upp vörum sínum í móti þér

⁵Maar gewisselijk, och, of God sprak, en Zijn lippen tegen u opende;

⁶og kunngjöra þér leyndardóma spekinnar, að í þeim felast margföld hyggindi, þá mundir þú kannast við, að Guð hegnir ekki til fulls misgjörð þinni.

⁶En u bekend maakte de verborgenheden der wijsheid, omdat zij dubbel zijn in wezen! Daarom weet, dat God voor u vergeet van uw ongerechtigheid.

⁷Getur þú náð til botns í Guði eða komist til ystu takmarka hins Almáttka?

⁷Zult gij de onderzoeking Gods vinden? Zult gij tot de volmaaktheid toe den Almachtige vinden?

⁸Himinhá er speki hans _ hvað fær þú gjört? dýpri en undirheimar _ hvað fær þú vitað?

⁸Zij is als de hoogten der hemelen, wat kunt gij doen? Dieper dan de hel, wat kunt gij weten?

⁹Hún er lengri en jörðin að víðáttu og breiðari en hafið.

⁹Langer dan de aarde is haar maat, en breder dan de zee.

¹⁰Ef hann ryðst fram og hneppir í varðhald og stefnir dómþing _ hver aftrar honum?

¹⁰Indien Hij voorbijgaat, opdat Hij overlevere of vergadere, wie zal dan Hem afkeren?

¹¹Því að hann þekkir varmennin og sér ranglætið, þótt hann sé ekki að veita því athygli.

¹¹Want Hij kent de ijdele lieden en Hij ziet de ondeugd; zou Hij dan niet aanmerken?

¹²Verður óvitur maður hygginn? og fæðist skógarösnu-folald sem maður?

¹²Dan zal een verstandeloos man kloekzinnig worden; hoewel de mens als het veulen eens woudezels geboren is.

¹³Ef þú undirbýr hjarta þitt og breiðir út lófa þína til hans,

¹³Indien gij uw hart bereid hebt, zo breid uw handen tot Hem uit.

¹⁴_ ef misgjörð er í hendi þinni, þá fjarlæg hana, og lát eigi órétt búa í tjöldum þínum _

¹⁴Indien er ondeugd in uw hand is, doe die verre weg; en laat het onrecht in uw tenten niet wonen.

¹⁵já, þá munt þú flekklaus hefja höfuð þitt, munt standa fastur og eigi þurfa að óttast.

¹⁵Want dan zult gij uw aangezicht opheffen uit de gebreken, en zult vast wezen, en niet vrezen.

¹⁶Já, þá munt þú gleyma mæðu þinni, þú munt minnast hennar sem vatns, er runnið er fram hjá.

¹⁶Want gij zult de moeite vergeten, en harer gedenken als der wateren, die voorbijgegaan zijn.

¹⁷Og lífið mun renna upp bjartara en hádegið, þótt dimmi, þá mun það verða sem morgunn.

¹⁷Ja, uw tijd zal klaarder dan de middag oprijzen; gij zult uitvliegen, als de morgenstond zult gij zijn.

¹⁸Og þú munt vera öruggur, því að enn er von, og skyggnist þú um, getur þú lagst óhultur til hvíldar.

¹⁸En gij zult vertrouwen, omdat er verwachting zal zijn; en gij zult graven, gerustelijk zult gij slapen;

¹⁹Og þú hvílist, og enginn hræðir þig, og margir munu reyna að koma sér í mjúkinn hjá þér.En augu hinna óguðlegu daprast, fyrir þá er fokið í öll skjól, og þeirra eina von er að gefa upp andann.

¹⁹En gij zult nederliggen, en niemand zal u verschrikken; en velen zullen uw aangezicht smeken.

²⁰En augu hinna óguðlegu daprast, fyrir þá er fokið í öll skjól, og þeirra eina von er að gefa upp andann.

²⁰Maar de ogen der goddelozen zullen bezwijken, en de toevlucht zal van hen vergaan; en hun verwachting zal zijn de uitblazing der ziel.