¹Þá svaraði Job og sagði:

¹Maar Job antwoordde en zeide:

²Hversu lengi ætlið þér að angra sál mína og mylja mig sundur með orðum?

²Hoe lang zult gijlieden mijn ziel bedroeven, en mij met woorden verbrijzelen?

³Þér hafið þegar smánað mig tíu sinnum, þér skammist yðar ekki fyrir að misþyrma mér.

³Gij hebt nu tienmaal mij schande aangedaan; gij schaamt u niet, gij verhardt u tegen mij.

⁴Og hafi mér í raun og veru orðið á, þá varðar það mig einan.

⁴Maar ook het zij waarlijk, dat ik gedwaald heb, mijn dwaling zal bij mij vernachten.

⁵Ef þér í raun og veru ætlið að hrokast upp yfir mig, þá sannið mér svívirðing mína.

⁵Indien gijlieden waarlijk u verheft tegen mij, en mijn smaad tegen mij drijft;

⁶Kannist þó við, að Guð hafi hallað rétti mínum og umkringt mig með neti sínu.

⁶Weet nu, dat God mij heeft omgekeerd, en mij met Zijn net omsingeld.

⁷Sjá, ég kalla: Ofbeldi! og fæ ekkert svar, ég kalla á hjálp, en engan rétt er að fá.

⁷Ziet, ik roep, geweld! doch word niet verhoord; ik schreeuw, doch er is geen recht.

⁸Guð hefir girt fyrir veg minn, svo að ég kemst ekki áfram, og stigu mína hylur hann myrkri.

⁸Hij heeft mijn weg toegemuurd, dat ik niet doorgaan kan, en over mijn paden heeft Hij duisternis gesteld.

⁹Heiðri mínum hefir hann afklætt mig og tekið kórónuna af höfði mér.

⁹Mijn eer heeft Hij van mij afgetrokken, en de kroon mijns hoofds heeft Hij weggenomen.

¹⁰Hann brýtur mig niður á allar hliðar, svo að ég fari burt, og slítur upp von mína eins og tré.

¹⁰Hij heeft mij rondom afgebroken, zodat ik henenga, en heeft mijn verwachting als een boom weggerukt.

¹¹Hann lætur reiði sína bálast gegn mér og telur mig óvin sinn.

¹¹Daartoe heeft Hij Zijn toorn tegen mij ontstoken, en mij bij Zich geacht als Zijn vijanden.

¹²Skarar hans koma allir saman og leggja braut sína gegn mér og setja herbúðir sínar kringum tjald mitt.

¹²Zijn benden zijn te zamen aangekomen, en hebben tegen mij haar weg gebaand, en hebben zich gelegerd rondom mijn tent.

¹³Bræður mína hefir hann gjört mér fráhverfa, og vinir mínir vilja eigi framar við mér líta.

¹³Mijn broeders heeft Hij verre van mij gedaan; en die mij kennen, zekerlijk, zij zijn van mij vervreemd.

¹⁴Skyldmenni mín láta ekki sjá sig, og kunningjar mínir hafa gleymt mér.

¹⁴Mijn nabestaanden houden op, en mijn bekenden vergeten mij.

¹⁵Skjólstæðingar húss míns og þernur mínar álíta mig aðkomumann, og ég er orðinn útlendingur í augum þeirra.

¹⁵Mijn huisgenoten en mijn dienstmaagden achten mij voor een vreemde; een uitlander ben ik in hun ogen.

¹⁶Kalli ég á þjón minn, svarar hann ekki, ég verð að sárbæna hann með munni mínum.

¹⁶Ik riep mijn knecht, en hij antwoordde niet; ik smeekte met mijn mond tot hem.

¹⁷Andi minn er konu minni framandlegur, og bræður mínir forðast mig.

¹⁷Mijn adem is mijn huisvrouw vreemd; en ik smeek om der kinderen mijns buiks wil.

¹⁸Jafnvel börnin fyrirlíta mig, standi ég upp, spotta þau mig.

¹⁸Ook versmaden mij de jonge kinderen; sta ik op, zo spreken zij mij tegen.

¹⁹Alla mína alúðarvini stuggar við mér, og þeir sem ég elskaði, hafa snúist á móti mér.

¹⁹Alle mensen mijns heimelijken raads hebben een gruwel aan mij; en die ik liefhad, zijn tegen mij gekeerd.

²⁰Bein mín límast við hörund mitt og hold, og ég hefi sloppið með tannholdið eitt.

²⁰Mijn gebeente kleeft aan mijn huid en aan mijn vlees; en ik ben ontkomen met de huid mijner tanden.

²¹Aumkið mig, aumkið mig, vinir mínir, því að hönd Guðs hefir lostið mig.

²¹Ontfermt u mijner, ontfermt u mijner, o gij, mijn vrienden! want de hand Gods heeft mij aangeraakt.

²²Hví ofsækið þér mig eins og Guð og verðið eigi saddir á holdi mínu?

²²Waarom vervolgt gij mij als God, en wordt niet verzadigd van mijn vlees?

²³Ó að orð mín væru skrifuð upp, ó að þau væru skráð í bók

²³Och, of nu mijn woorden toch opgeschreven wierden. Och, of zij in een boek ook wierden ingetekend!

²⁴með járnstíl og blýi, að eilífu höggvin í klett!

²⁴Dat zij met een ijzeren griffie en lood voor eeuwig in een rots gehouwen wierden!

²⁵Ég veit, að lausnari minn lifir, og hann mun síðastur ganga fram á foldu.

²⁵Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan;

²⁶Og eftir að þessi húð mín er sundurtætt og allt hold er af mér, mun ég líta Guð.

²⁶En als zij na mijn huid dit doorknaagd zullen hebben, zal ik uit mijn vlees God aanschouwen;

²⁷Ég mun líta hann mér til góðs, já, augu mín sjá hann, og það eigi sem andstæðing, _ hjartað brennur af þrá í brjósti mér!

²⁷Denwelken ik voor mij aanschouwen zal, en mijn ogen zien zullen, en niet een vreemde; mijn nieren verlangen zeer in mijn schoot.

²⁸Þegar þér segið: ,,Vér skulum ofsækja hann, rót ógæfunnar er hjá honum sjálfum að finna!``þá hræðist ógn sverðsins, því að sverðið er refsing syndar. Þá munuð þér komast að raun um, að til er dómur.

²⁸Voorwaar, gij zoudt zeggen: Waarom vervolgen wij hem? Nademaal de wortel der zaak in mij gevonden wordt.

²⁹þá hræðist ógn sverðsins, því að sverðið er refsing syndar. Þá munuð þér komast að raun um, að til er dómur.

²⁹Schroomt u vanwege het zwaard; want de grimmigheid is over de misdaden des zwaards; opdat gij weet, dat er een gericht zij.