¹Getur þú veitt krókódílinn á öngul, getur þú heft tungu hans með snæri?

¹Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

²Dregur þú seftaug gegnum nasir hans og rekur þú krók gegnum kjálka honum?

²Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

³Ætli hann beri fram fyrir þig margar auðmjúkar bænir eða mæli til þín blíðum orðum?

³Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

⁴Mun hann gjöra við þig sáttmála, svo að þú takir hann að ævinlegum þræli?

⁴Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

⁵Munt þú leika þér að honum eins og litlum fugli og getur þú bundið hann fastan fyrir smámeyjar þínar?

⁵Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

⁶Manga fiskveiðafélagar um hann, skipta þeir honum meðal kaupmanna?

⁶Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

⁷Getur þú fyllt húð hans broddum og haus hans skutlum?

⁷Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

⁸Legg hönd þína á hann _ hugsaðu þér, hvílík viðureign! Þú gjörir það ekki aftur.

⁸Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

⁹Já, von mannsins bregst, hann fellur þegar flatur fyrir sjóninni einni saman.

⁹Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

¹⁰Enginn er svo fífldjarfur, að hann þori að egna hann, _ og hver er þá sá, er þori að ganga fram fyrir mitt auglit?

¹⁰Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

¹¹Hver hefir að fyrra bragði gefið mér, svo að ég ætti að endurgjalda? Allt sem undir himninum er, það er mitt!

¹¹Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedende pot en ruimen ketel.

¹²Ég vil ekki þegja um limu hans, né um styrkleik og fegurð vaxtar hans.

¹²Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

¹³Hver hefir flett upp skjaldkápu hans að framan, hver fer inn undir tvöfaldan tanngarð hans?

¹³In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

¹⁴Hver hefir opnað hliðin að gini hans? Ógn er kringum tennur hans.

¹⁴De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

¹⁵Tignarprýði eru skjaldaraðirnar, lokaðar með traustu innsigli.

¹⁵Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

¹⁶Hver skjöldurinn liggur fast að öðrum, ekkert loft kemst á milli þeirra.

¹⁶Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

¹⁷Þeir eru fastir hver við annan, eru svo samfelldir, að þeir verða eigi skildir sundur.

¹⁷Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

¹⁸Þegar hann hnerrar, standa ljósgeislar úr nösum hans, og augu hans eru sem brágeislar morgunroðans.

¹⁸Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

¹⁹Úr gini hans standa blys, eldneistar ganga fram úr honum.

¹⁹De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

²⁰Úr nösum hans stendur eimur, eins og upp úr sjóðandi potti, sem kynt er undir með sefgrasi.

²⁰De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

²¹Andi hans kveikir í kolum, og logi stendur úr gini hans.

²¹Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

²²Kraftur situr á hálsi hans, og angist stökkur á undan honum.

²²Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

²³Vöðvar holds hans loða fastir við, eru steyptir á hann og hreyfast ekki.

²³Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

²⁴Hjarta hans er hart sem steinn, já, hart sem neðri kvarnarsteinn.

²⁴Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

²⁵Þegar hann stökkur upp, skelfast kapparnir, þeir verða ringlaðir af hræðslu.

²⁵Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.

²⁶Ráðist einhver að honum með sverði, þá vinnur það eigi á, eigi heldur lensa, skotspjót eða ör.

²⁶

²⁷Hann metur járnið sem strá, eirinn sem maðksmoginn við.

²⁷

²⁸Eigi rekur örin hann á flótta, slöngusteinarnir verða hálmur fyrir honum.

²⁸

²⁹Kylfur metur hann sem hálmstrá, og að hvin spjótsins hlær hann.

²⁹

³⁰Neðan á honum eru oddhvöss brot, hann markar för í aurinn sem för eftir þreskisleða.

³⁰

³¹Hann lætur vella í djúpinu sem í potti, gjörir hafið eins og smyrslaketil.

³¹

³²Aftur undan honum er ljósrák, ætla mætti, að sjórinn væri silfurhærur.

³²

³³Enginn er hans maki á jörðu, hans sem skapaður er til þess að kunna ekki að hræðast.Hann lítur niður á allt hátt, hann er konungur yfir öllum drembnum dýrum.

³³

³⁴Hann lítur niður á allt hátt, hann er konungur yfir öllum drembnum dýrum.

³⁴