¹Asafs-maskíl. Hlýð þú, lýður minn, á kenning mína, hneigið eyrun að orðum munns míns.

¹Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds.

²Ég vil opna munn minn með orðskviði, mæla fram gátur frá fornum tíðum.

²Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her;

³Það sem vér höfum heyrt og skilið og feður vorir sögðu oss,

³Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben.

⁴það viljum vér eigi dylja fyrir niðjum þeirra, er vér segjum seinni kynslóð frá lofstír Drottins og mætti hans og dásemdarverkum og þeim undrum er hann gjörði.

⁴Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft.

⁵Hann setti reglu í Jakob og skipaði lögmál í Ísrael, sem hann bauð feðrum vorum að kunngjöra sonum þeirra,

⁵Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israel; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken;

⁶til þess að seinni kynslóð mætti skilja það og synir þeir er fæðast mundu, mættu ganga fram og segja sonum sínum frá því,

⁶Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen;

⁷og setja traust sitt á Guð og eigi gleyma stórvirkjum Guðs, heldur varðveita boðorð hans,

⁷En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren;

⁸og eigi verða sem feður þeirra, þrjósk og ódæl kynslóð, kynslóð með óstöðugu hjarta og anda sem var Guði ótrúr.

⁸En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God.

⁹Niðjar Efraíms, herbúnir bogmenn, sneru við á orustudeginum.

⁹(De kinderen van Efraim, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.)

¹⁰Þeir héldu eigi sáttmála Guðs og færðust undan að fylgja lögmáli hans.

¹⁰Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet.

¹¹Þeir gleymdu stórvirkjum hans og dásemdum hans, er hann hafði látið þá horfa á.

¹¹En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien.

¹²Í augsýn feðra þeirra hafði hann framið furðuverk í Egyptalandi og Sóanhéraði.

¹²Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan.

¹³Hann klauf hafið og lét þá fara yfir og lét vatnið standa sem vegg.

¹³Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop.

¹⁴Hann leiddi þá með skýinu um daga og alla nóttina með eldskini.

¹⁴En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs.

¹⁵Hann klauf björg í eyðimörkinni og gaf þeim gnóttir að drekka eins og úr stórvötnum,

¹⁵Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden.

¹⁶hann lét læki spretta upp úr klettinum og vatnið streyma niður sem fljót.

¹⁶Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren.

¹⁷Þó héldu þeir áfram að syndga í gegn honum, að rísa í gegn Hinum hæsta í eyðimörkinni.

¹⁷Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis.

¹⁸Þeir freistuðu Guðs í hjörtum sínum, er þeir kröfðust matar þess er þeir girntust

¹⁸En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust.

¹⁹og töluðu gegn Guði og sögðu: ,,Skyldi Guð geta búið borð í eyðimörkinni?

¹⁹En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn?

²⁰Víst sló hann á klettinn, svo að vatnið vall upp og lækir streymdu, en skyldi hann líka geta gefið brauð eða veitt lýð sínum kjöt?``

²⁰Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden?

²¹Fyrir því reiddist Drottinn, er hann heyrði þetta, eldur bálaði upp gegn Jakob og reiði steig upp gegn Ísrael,

²¹Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israel;

²²af því að þeir trúðu eigi á Guð né treystu hjálp hans.

²²Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden.

²³Og hann bauð skýjunum að ofan og opnaði hurðir himinsins,

²³Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende;

²⁴lét manna rigna yfir þá til matar og gaf þeim himnakorn;

²⁴En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren.

²⁵englabrauð fengu menn að eta, fæði sendi hann þeim til saðningar.

²⁵Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging.

²⁶Hann lét austanvindinn taka sig upp í himninum og leiddi sunnanvindinn að með mætti sínum.

²⁶Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte;

²⁷Hann lét kjöti rigna yfir þá sem dufti og vængjuðum fuglum sem sjávarsandi,

²⁷En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeen;

²⁸og hann lét þá falla niður í búðir sínar, umhverfis bústað sinn.

²⁸En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen.

²⁹Átu þeir og urðu vel saddir, og græðgi þeirra sefaði hann.

²⁹Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht.

³⁰En meðan þeir voru eigi horfnir frá græðgi sinni, meðan fæðan enn var í munni þeirra,

³⁰Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond,

³¹þá steig reiði Guðs upp í gegn þeim. Hann deyddi hina gildustu meðal þeirra og lagði að velli æskumenn Ísraels.

³¹Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israel nedervelde.

³²Þrátt fyrir allt þetta héldu þeir áfram að syndga og trúðu eigi á dásemdarverk hans.

³²Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen.

³³Þá lét hann daga þeirra hverfa í hégóma og ár þeirra enda í skelfingu.

³³Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking.

³⁴Þegar hann deyddi þá, leituðu þeir hans, sneru sér og spurðu eftir Guði

³⁴Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg;

³⁵og minntust þess, að Guð var klettur þeirra og Guð hinn hæsti frelsari þeirra.

³⁵En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser.

³⁶Þeir beittu við hann fagurgala með munni sínum og lugu að honum með tungum sínum.

³⁶En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong.

³⁷En hjarta þeirra var eigi stöðugt gagnvart honum, og þeir voru eigi trúir sáttmála hans.

³⁷Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond.

³⁸En hann er miskunnsamur, hann fyrirgefur misgjörðir og tortímir eigi, hann stillir reiði sína hvað eftir annað og hleypir eigi fram allri bræði sinni.

³⁸Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op.

³⁹Hann minntist þess, að þeir voru hold, andgustur, sem líður burt og snýr eigi aftur.

³⁹En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert.

⁴⁰Hversu oft þrjóskuðust þeir við hann í eyðimörkinni, hryggðu hann á öræfunum.

⁴⁰Hoe dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis!

⁴¹Og aftur freistuðu þeir Guðs og móðguðu Hinn heilaga í Ísrael.

⁴¹Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israels een perk.

⁴²Þeir minntust eigi handar hans, eður dags þess, er hann frelsaði þá frá fjandmönnum þeirra,

⁴²Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste;

⁴³hann sem gjörði tákn sín í Egyptalandi og undur sín í Sóanhéraði.

⁴³Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan;

⁴⁴Hann breytti ám þeirra í blóð og lækjum þeirra, svo að þeir fengu eigi drukkið.

⁴⁴En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken.

⁴⁵Hann sendi flugur meðal þeirra, er bitu þá, og froska, er eyddu þeim.

⁴⁵Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven.

⁴⁶Hann gaf engisprettunum afurðir þeirra og jarðvörgunum uppskeru þeirra.

⁴⁶En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan.

⁴⁷Hann eyddi vínvið þeirra með haglhríð og mórberjatré þeirra með frosti.

⁴⁷Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen.

⁴⁸Hann ofurseldi haglhríðinni fénað þeirra og eldingunni hjarðir þeirra.

⁴⁸Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen.

⁴⁹Hann sendi heiftarreiði sína í gegn þeim, æði, bræði og nauðir, sveitir af sendiboðum ógæfunnar.

⁴⁹Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads.

⁵⁰Hann ruddi braut reiði sinni, þyrmdi eigi sálum þeirra við dauðanum og ofurseldi drepsóttinni líf þeirra.

⁵⁰Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over.

⁵¹Hann laust alla frumburði í Egyptalandi, frumgróða styrkleikans í tjöldum Kams.

⁵¹En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham.

⁵²Hann lét lýð sinn leggja af stað sem sauði og leiddi þá eins og hjörð í eyðimörkinni.

⁵²En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn.

⁵³Hann leiddi þá öruggt, svo að þeir óttuðust eigi, en óvini þeirra huldi hafið.

⁵³Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt.

⁵⁴Hann fór með þá til síns helga héraðs, til fjalllendis þess, er hægri hönd hans hafði aflað.

⁵⁴En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft.

⁵⁵Hann stökkti þjóðum undan þeim, skipti þeim niður eins og erfðahlut og lét kynkvíslir Ísraels setjast að í tjöldum þeirra.

⁵⁵En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israels in hun tenten wonen.

⁵⁶En þeir freistuðu í þrjósku sinni Guðs hins hæsta og gættu eigi vitnisburða hans.

⁵⁶Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet.

⁵⁷Þeir viku af leið, rufu trúnað sinn, eins og feður þeirra, brugðust eins og svikull bogi.

⁵⁷En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog.

⁵⁸Þeir egndu hann til reiði með fórnarhæðum sínum, vöktu vandlæti hans með skurðgoðum sínum.

⁵⁸En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden.

⁵⁹Guð heyrði það og reiddist og fékk mikla óbeit á Ísrael.

⁵⁹God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israel zeer.

⁶⁰Hann hafnaði bústaðnum í Síló, tjaldi því, er hann hafði reist meðal mannanna,

⁶⁰Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen.

⁶¹hann ofurseldi hernáminu vegsemd sína og fjandmannshendi prýði sína.

⁶¹En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders.

⁶²Hann seldi lýð sinn undir sverðseggjar og reiddist arfleifð sinni.

⁶²En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis.

⁶³Æskumönnum hans eyddi eldurinn og meyjar hans misstu brúðsöngs síns.

⁶³Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen.

⁶⁴Prestar hans féllu fyrir sverðseggjum, og ekkjur hans fengu engan líksöng flutt.

⁶⁴Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet.

⁶⁵Þá vaknaði Drottinn eins og af svefni, eins og hetja, sem hefir látið sigrast af víni.

⁶⁵Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn.

⁶⁶Hann barði fjandmenn sína á bakhlutina, lét þá sæta eilífri háðung.

⁶⁶En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan.

⁶⁷Samt hafnaði hann tjaldi Jósefs og útvaldi eigi kynkvísl Efraíms,

⁶⁷Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraim verkoos Hij niet.

⁶⁸heldur útvaldi hann Júda kynkvísl, Síonfjall, sem hann elskar.

⁶⁸Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad.

⁶⁹Hann reisti helgidóm sinn sem himinhæðir, grundvallaði hann að eilífu eins og jörðina.

⁶⁹En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid.

⁷⁰Hann útvaldi þjón sinn Davíð og tók hann frá fjárbyrgjunum.

⁷⁰En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien;

⁷¹Hann sótti hann frá lambánum til þess að vera hirðir fyrir Jakob, lýð sinn, og fyrir Ísrael, arfleifð sína.Og Davíð var hirðir fyrir þá af heilum hug og leiddi þá með hygginni hendi.

⁷¹Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israel, Zijn erfenis.

⁷²Og Davíð var hirðir fyrir þá af heilum hug og leiddi þá með hygginni hendi.

⁷²Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen.