¹Þá svaraði Job og sagði:

¹Allora Giobbe rispose e disse:

²Enn sem fyrr munu kveinstafir mínir verða taldir uppreisn, hönd Guðs hvílir þungt á andvörpum mínum.

²"Anche oggi il mio lamento è una rivolta, per quanto io cerchi di comprimere il mio gemito.

³Ég vildi að ég vissi, hvernig ég ætti að finna hann, hvernig ég gæti komist fram fyrir dómstól hans!

³Oh sapessi dove trovarlo! potessi arrivare fino al suo trono!

⁴Þá mundi ég útskýra málið fyrir honum og fylla munn minn sönnunum.

⁴Esporrei la mia causa dinanzi a lui, riempirei d’argomenti la mia bocca.

⁵Ég mundi fá að vita, hverju hann svaraði mér, og heyra hvað hann segði við mig.

⁵Saprei quel che mi risponderebbe, e capirei quello che avrebbe da dirmi.

⁶Mundi hann deila við mig í mikilleik máttar síns? Nei, hann mundi veita mér óskipta athygli.

⁶Contenderebbe egli meco con la sua gran potenza? No! invece, mi presterebbe attenzione.

⁷Þá mundi hreinskilinn maður þreyta málsókn við hann, og ég mundi að eilífu losna við dómara minn.

⁷Là sarebbe un uomo retto a discutere con lui, e sarei dal mio giudice assolto per sempre.

⁸En fari ég í austur, þá er hann þar ekki, og í vestur, þar verð ég hans eigi var.

⁸Ma, ecco, se vo ad oriente, egli non c’è; se ad occidente, non lo trovo;

⁹Þótt hann hafist að í norðri, þá sé ég hann ekki, og sveigi hann á leið til suðurs, fæ ég ekki litið hann.

⁹se a settentrione, quando vi opera, io non lo veggo; si nasconde egli nel mezzodì, io non lo scorgo.

¹⁰En hann veit, hvernig breytni mín hefir verið, ef hann prófaði mig, mundi ég reynast sem gull.

¹⁰Ma la via ch’io batto ei la sa; se mi mettesse alla prova, ne uscirei come l’oro.

¹¹Fótur minn hefir þrætt spor hans, ég hefi haldið veg hans og eigi hneigt af leið.

¹¹Il mio piede ha seguito fedelmente le sue orme, mi son tenuto sulla sua via senza deviare;

¹²Frá skipun vara hans hefi ég ekki vikið, hefi varðveitt í brjósti mér orð munns hans.

¹²non mi sono scostato dai comandamenti delle sue labbra, ho riposto nel mio seno le parole della sua bocca.

¹³En hann er samur við sig _ hver aftrar honum? Ef hann girnist eitthvað, gjörir hann það.

¹³Ma la sua decisione e una; chi lo farà mutare? Quello ch’ei desidera, lo fa;

¹⁴Já, hann framkvæmir það, er hann hefir ætlað mér, og mörgu slíku býr hann yfir.

¹⁴egli eseguirà quel che di me ha decretato; e di cose come queste ne ha molte in mente.

¹⁵Þess vegna skelfist ég auglit hans. Hugleiði ég það, hræðist ég hann.

¹⁵Perciò nel suo cospetto io sono atterrito; quando ci penso, ho paura di lui.

¹⁶Já, Guð hefir gjört mig hugdeigan, og hinn Almáttki skotið mér skelk í bringu.Því að það er ekki vegna ógæfunnar, að ég stend örþrota, né vegna sjálfs mín, þótt niðdimman hylji mig.

¹⁶Iddio m’ha tolto il coraggio, l’Onnipotente mi ha spaventato.

¹⁷Því að það er ekki vegna ógæfunnar, að ég stend örþrota, né vegna sjálfs mín, þótt niðdimman hylji mig.

¹⁷Questo mi annienta: non le tenebre, non la fitta oscurità che mi ricopre.