¹Þá svaraði Job og sagði:

¹Allora Giobbe rispose e disse:

²En hvað þú hefir hjálpað hinum þróttlausa, stutt hinn máttvana armlegg!

²"Come hai bene aiutato il debole! Come hai sorretto il braccio senza forza!

³En hvað þú hefir ráðið hinum óvitra og kunngjört mikla speki!

³Come hai ben consigliato chi è privo di sapienza! E che abbondanza di sapere tu gli hai comunicato!

⁴Fyrir hverjum hefir þú flutt ræðu þína, og hvers andi var það, sem gekk fram úr þér?

⁴Ma a chi ti credi di aver parlato? E di chi è lo spirito che parla per mezzo tuo?

⁵Andar hinna framliðnu í undirdjúpunum skelfast ásamt vötnunum og íbúum þeirra.

⁵Dinanzi a Dio tremano le ombre disotto alle acque ed ai loro abitanti.

⁶Naktir liggja undirheimar fyrir Guði og undirdjúpin skýlulaus.

⁶Dinanzi a lui il soggiorno dei morti è nudo, l’abisso è senza velo.

⁷Hann þenur norðrið út yfir auðninni og lætur jörðina svífa í tómum geimnum,

⁷Egli distende il settentrione sul vuoto, sospende la terra sul nulla.

⁸hann bindur vatnið saman í skýjum sínum, og þó brestur skýflókinn ekki undir því,

⁸Rinchiude le acque nelle sue nubi, e le nubi non scoppiano per il peso.

⁹hann byrgir fyrir ásjónu hásætis síns með því að breiða ský sitt yfir hana.

⁹Nasconde l’aspetto del suo trono, vi distende sopra le sue nuvole.

¹⁰Marklínu hefir hann dregið hringinn í kring á haffletinum, þar sem mætast ljós og myrkur.

¹⁰Ha tracciato un cerchio sulla faccia dell’acque, là dove la luce confina colle tenebre.

¹¹Stoðir himinsins nötra og hræðast ógnun hans.

¹¹Le colonne del cielo sono scosse, e tremano alla sua minaccia.

¹²Með mætti sínum æsir hann hafið, og með hyggindum sínum sundurmolar hann hafdrekann.

¹²Con la sua forza egli solleva il mare, con la sua intelligenza ne abbatte l’orgoglio.

¹³Fyrir andgusti hans verður himinninn heiður, hönd hans leggur í gegn hinn flughraða dreka.Sjá, þetta eru aðeins ystu takmörk vega hans, og hversu lágt hvísl er það, sem vér heyrum! En þrumu máttarverka hans _ hver skilur hana?

¹³Al suo soffio il cielo torna sereno, la sua mano trafigge il drago fuggente.

¹⁴Sjá, þetta eru aðeins ystu takmörk vega hans, og hversu lágt hvísl er það, sem vér heyrum! En þrumu máttarverka hans _ hver skilur hana?

¹⁴Ecco, questi non son che gli estremi lembi dell’azione sua. Non ce ne giunge all’orecchio che un breve sussurro; Ma il tuono delle sue potenti opere chi lo può intendere?"