1Og Job hélt áfram að flytja ræðu sína og mælti:
1Giobbe riprese il suo discorso e disse:
2Svo sannarlega sem Guð lifir, sá er svipt hefir mig rétti mínum, og hinn Almáttki, er hryggt hefir sálu mína:
2"Come vive Iddio che mi nega giustizia, come vive l’Onnipotente che mi amareggia l’anima,
3meðan lífsönd er í mér og andi Guðs í nösum mínum,
3finché avrò fiato e il soffio di Dio sarà nelle mie nari,
4skulu varir mínar ekki tala ranglæti og tunga mín ekki mæla svik.
4le mie labbra, no, non diranno nulla d’ingiusto, e la mia lingua non proferirà falsità.
5Fjarri sé mér að játa, að þér hafið rétt að mæla. Þar til er ég gef upp andann, læt ég ekki taka frá mér sakleysi mitt.
5Lungi da me l’idea di darvi ragione! Fino all’ultimo respiro non mi lascerò togliere la mia integrità.
6Ég held fast í réttlæti mitt og sleppi því ekki, hjarta mitt átelur mig ekki fyrir neinn daga minna.
6Ho preso a difendere la mia giustizia e non cederò; il cuore non mi rimprovera uno solo de’ miei giorni.
7Fyrir óvini mínum fari eins og hinum óguðlega og fyrir mótstöðumanni mínum eins og hinum rangláta.
7Sia trattato da malvagio il mio nemico e da perverso chi si leva contro di me!
8Því að hvaða von hefir guðlaus maður, þegar skorið er á þráðinn, þá er Guð hrífur burt líf hans?
8Quale speranza rimane mai all’empio quando Iddio gli toglie, gli rapisce l’anima?
9Ætli Guð heyri óp hans, þá er neyð kemur yfir hann?
9Iddio presterà egli orecchio al grido di lui, quando gli verrà sopra la distretta?
10Eða getur hann haft yndi af hinum Almáttka, hrópað til Guðs, hvenær sem vera skal?
10Potrà egli prendere il suo diletto nell’Onnipotente? invocare Iddio in ogni tempo?
11Ég vil fræða yður um hönd Guðs, eigi leyna því, er hinn Almáttki hefir í hyggju.
11Io vi mostrerò il modo d’agire di Dio, non vi nasconderò i disegni dell’Onnipotente.
12Sjá, þér hafið allir séð það sjálfir, hví farið þér þá með slíka heimsku?
12Ma queste cose voi tutti le avete osservate e perché dunque vi perdete in vani discorsi?
13Þetta er hlutskipti óguðlegs manns hjá Guði, arfleifð ofbeldismanns, sú er hann fær frá hinum Almáttka:
13Ecco la parte che Dio riserba all’empio, l’eredità che l’uomo violento riceve dall’Onnipotente.
14Eignist hann mörg börn, þá er það handa sverðinu, og afkvæmi hans mettast eigi af brauði.
14Se ha figli in gran numero son per la spada; la sua progenie non avrà pane da saziarsi.
15Þeir af fólki hans er af komast, verða jarðaðir af drepsóttinni, og ekkjur þeirra halda engan harmagrát.
15I superstiti son sepolti dalla morte, e le vedove loro non li piangono.
16Þegar hann hrúgar saman silfri eins og sandi og hleður saman klæðum sem leir,
16Se accumula l’argento come polvere, se ammucchia vestiti come fango;
17þá hleður hann þeim saman, en hinn réttláti klæðist þeim, og silfrinu deilir hinn saklausi.
17li ammucchia, sì, ma se ne vestirà il giusto, e l’argento l’avrà come sua parte l’innocente.
18Hann hefir byggt hús sitt eins og köngulló og svo sem skála, er varðmaður reisir sér.
18La casa ch’ei si edifica è come quella della tignuola, come il capanno che fa il guardiano della vigna.
19Ríkur leggst hann til hvíldar _ hann gjörir það eigi oftar, hann lýkur upp augunum, og þá er allt farið.
19Va a letto ricco, ma per l’ultima volta; apre gli occhi e non è più.
20Skelfingar ná honum eins og vatnaflaumur, um nótt hrífur stormurinn hann burt.
20Terrori lo sorprendono come acque; nel cuor della notte lo rapisce un uragano.
21Austanvindurinn hefur hann á loft, svo að hann þýtur áfram, og feykir honum burt af stað hans.
21Il vento d’oriente lo porta via, ed egli se ne va; lo spazza in un turbine dal luogo suo.
22Vægðarlaust sendir hann skeyti sín á hann, fyrir hendi hans flýr hann í skyndi _þá skella menn saman lófum yfir honum og blístra hann burt frá bústað hans.
22Iddio gli scaglia addosso i suoi dardi, senza pietà, per quanto egli tenti di scampare a’ suoi colpi.
23þá skella menn saman lófum yfir honum og blístra hann burt frá bústað hans.
23La gente batte le mani quando cade, e fischia dietro a lui quando lascia il luogo dove stava.