¹Loks lauk Job upp munni sínum og bölvaði fæðingardegi sínum.

¹Allora Giobbe aprì la bocca e maledisse il giorno della sua nascita.

²Hann tók til máls og sagði:

²E prese a dire così:

³Farist sá dagur, sem ég fæddist á, og nóttin, sem sagði: Sveinbarn er getið!

³"Perisca il giorno ch’io nacqui e la notte che disse: "E’ concepito un maschio!"

⁴Sá dagur verði að myrkri, Guð á hæðum spyrji ekki eftir honum, engin dagsbirta ljómi yfir honum.

⁴Quel giorno si converta in tenebre, non se ne curi Iddio dall’alto, né splenda sovr’esso raggio di luce!

⁵Myrkur og niðdimma heimti hann aftur, skýflókar leggist um hann, dagmyrkvar skelfi hann.

⁵Se lo riprendano le tenebre e l’ombra di morte, resti sovr’esso una fitta nuvola, le eclissi lo riempian di paura!

⁶Sú nótt _ myrkrið hremmi hana, hún gleðji sig eigi meðal ársins daga, hún komi eigi í tölu mánaðanna.

⁶Quella notte diventi preda d’un buio cupo, non abbia la gioia di contar tra i giorni dell’anno, non entri nel novero de’ mesi!

⁷Sjá, sú nótt verði ófrjó, ekkert fagnaðaróp heyrist á henni.

⁷Quella notte sia notte sterile, e non vi s’oda grido di gioia.

⁸Þeir sem bölva deginum, formæli henni, _ þeir sem leiknir eru í að egna Levjatan.

⁸La maledicano quei che maledicono i giorni e sono esperti nell’evocare il drago.

⁹Myrkvist stjörnur aftureldingar hennar, vænti hún ljóss, en það komi ekki, og brágeisla morgunroðans fái hún aldrei litið,

⁹Si oscurino le stelle del suo crepuscolo, aspetti la luce e la luce non venga, e non miri le palpebre dell’alba,

¹⁰af því að hún lokaði eigi fyrir mér dyrum móðurlífsins og byrgði ei ógæfuna fyrir augum mínum.

¹⁰poiché non chiuse la porta del seno che mi portava, e non celò l’affanno agli occhi miei.

¹¹Hví dó ég ekki í móðurkviði, _ andaðist jafnskjótt og ég var kominn af móðurlífi?

¹¹Perché non morii nel seno di mia madre? Perché non spirai appena uscito dalle sue viscere?

¹²Hvers vegna tóku kné á móti mér og hví voru brjóst til handa mér að sjúga?

¹²Perché trovai delle ginocchia per ricevermi e delle mammelle da poppare?

¹³Því þá lægi ég nú og hvíldist, væri sofnaður og hefði frið

¹³Ora mi giacerei tranquillo, dormirei, ed avrei così riposo

¹⁴hjá konungum og ráðherrum jarðarinnar, þeim er reistu sér hallir úr rústum,

¹⁴coi re e coi consiglieri della terra che si edificarono mausolei,

¹⁵eða hjá höfðingjum, sem áttu gull, þeim er fylltu hús sín silfri.

¹⁵coi principi che possedean dell’oro e che empiron d’argento le lor case;

¹⁶Eða ég væri ekki til eins og falinn ótímaburður, eins og börn, sem aldrei hafa séð ljósið.

¹⁶o, come l’aborto nascosto, non esisterei, sarei come i feti che non videro la luce.

¹⁷Í gröfinni hætta hinir óguðlegu hávaðanum, og þar hvílast hinir örmagna.

¹⁷Là cessano gli empi di tormentare gli altri. Là riposano gli stanchi,

¹⁸Bandingjarnir hafa þar allir ró, heyra þar eigi köll verkstjórans.

¹⁸là i prigioni han requie tutti insieme, senz’udir voce d’aguzzino.

¹⁹Smár og stór eru þar jafnir, og þrællinn er þar laus við húsbónda sinn.

¹⁹Piccoli e grandi sono là del pari, e lo schiavo è libero del suo padrone.

²⁰Hví gefur Guð ljós hinum þjáðu og líf hinum sorgbitnu?

²⁰Perché dar la luce all’infelice e la vita a chi ha l’anima nell’amarezza,

²¹þeim sem þrá dauðann, en hann kemur ekki, sem grafa eftir honum ákafara en eftir fólgnum fjársjóðum,

²¹i quali aspettano la morte che non viene, e la ricercano più che i tesori nascosti,

²²þeim sem mundu gleðjast svo, að þeir réðu sér ekki fyrir kæti, fagna, ef þeir fyndu gröfina;

²²e si rallegrerebbero fino a giubilarne, esulterebbero se trovassero una tomba?

²³_ þeim manni, sem enga götu sér og Guð hefir girt inni?

²³Perché dar vita a un uomo la cui via è oscura? e che Dio ha stretto in un cerchio?

²⁴Því að andvörp eru orðin mitt daglegt brauð, og kvein mitt úthellist sem vatn.

²⁴Io sospiro anche quando prendo il mio cibo, e i miei gemiti si spandono com’acqua.

²⁵Því að óttaðist ég eitthvað, þá hitti það mig, og það sem ég hræddist, kom yfir mig.Ég mátti eigi næðis njóta, eigi friðar, eigi hvíldar, þá kom ný mæða.

²⁵Non appena temo un male, ch’esso mi colpisce; e quel che pavento, mi piomba addosso.

²⁶Ég mátti eigi næðis njóta, eigi friðar, eigi hvíldar, þá kom ný mæða.

²⁶Non trovo posa, né requie, né pace, il tormento è continuo!"